"Dom" zachęcił mnie do następnej pozycji od Paco Rocy(Roki?). I nadal jest… świetnie. Sam początek zapowiada, że będzie ambitnie. Słowa o istnieniu, jego krótkotrwałości, potrzebie uwieczniania chwil - narracja, której szukam w nowelach graficznych. To historia (głównie) jednego zdjęcia, za którym ukryła się historia Antonii i jej hiszpańskiej rodziny. Dowiadujemy się, jak wyglądała ich sytuacja krótko po wojnie, jaki wpływ miały bieda, polityka, marzenia, tradycja, na relacje między najbliższymi. Nie jest to wesoła lektura. Widzimy wady bohaterów, pogardzamy niektórymi, ale czujemy, że są oni bardzo "ludzcy". Prawdziwi. Innych naprawdę żal. Życie nie jest sprawiedliwe.

Pozostało jednak wrażenie, że Paco przesłał gotowy komiks, do zatwierdzenia, hiszpańskiej lidze feministycznej, a ta naniosła własne poprawki. Tym samym – kobiety „Powrotu do Edenu” są biedne i krzywdzone, a mężczyźni to dupki i damscy bokserzy. Nie twierdzę, że było inaczej, ale nie idźmy w skrajności. Pomimo tego, opowiadanie Paco R. bardzo mnie urzekło. Polecam.

Rysunek znany już z "Domu". Tutaj jednak autor więcej eksperymentuje.

"Dom" zachęcił mnie do następnej pozycji od Paco Rocy(Roki?). I nadal jest… świetnie. Sam początek zapowiada, że będzie ambitnie. Słowa o istnieniu, jego krótkotrwałości, potrzebie uwieczniania chwil - narracja, której szukam w nowelach graficznych. To historia (głównie) jednego zdjęcia, za którym ukryła się historia Antonii i jej hiszpańskiej rodziny. Dowiadujemy się, jak...

Smutna historia wielu hiszpańskich kobiet XX wieku. Opowiedziana z wdziękiem i subtelnością, nie przytłoczyła mnie.

Smutna historia wielu hiszpańskich kobiet XX wieku. Opowiedziana z wdziękiem i subtelnością, nie przytłoczyła mnie.

z fotografią jest ten problem, że trzeba ją obrobić, aby wyszło dobrze. Tu przyciemnić (dla nastroju albo dla ściemy),tam wykadrować (żeby nie pokazać czegoś co nie pasuje) ówdzie może wyretuszować (żeby barcelońska milicjantka wyglądała bardziej seksownie). Albo w ogóle zaaranżować, jak słynne zdjęcie Capy, które do dziś uchodzi za jakże okrutny i wstrząsający symbol wojny domowej (prawdopodobnie wszyscy wtedy świetnie się bawili).

A w przypadku rysunku ten problem odpada. Wszystko można stworzyć od zera, dokładnie tak jak nam pasuje. I pan grafik sobie zahulał. Tu już nie musi się przejmować, jak obrobić fotki, żeby wyszło na nasze. To od początku wszystko jest jak trzeba. Więc republikańscy milicjanci to przystojniaki o twarzach zatroskanych intelektualistów, a nie zdezorientowane małpopodobne typy z głupkowato otwartymi gębami. A faszysta to obowiązkowo jest skrzyżowaniem Freddie Krugera i Hannibala Lectera, bo przecież wiadomo, że faszysta nie może być przystojny, mieć inteligentną twarz i wysportowaną sylwetkę. Oczywiście matka które każe córce się żenić (bo nie uznaje wolnej miłości),katolicki ksiądz i biznesmen (były wojskowy) też narysowani są tak, żeby czytelnik nie miał co do nich wątpliwości.

tylko niech nikomu, Szanowni Państwo, nie przyjdzie do głowy, że z tych rysunków poznajecie historię Hiszpanii. Jeśli już komuś zależy na historii Hiszpanii w obrazkach, to proponuję np. wizytę na hemeroteca.bne hiszpańskiej Biblioteki Narodowej, i wybór jednego z pism ilustrowanych, np. Mundo Grafico czy Ilustracion Espanola y Americana.

z fotografią jest ten problem, że trzeba ją obrobić, aby wyszło dobrze. Tu przyciemnić (dla nastroju albo dla ściemy),tam wykadrować (żeby nie pokazać czegoś co nie pasuje) ówdzie może wyretuszować (żeby barcelońska milicjantka wyglądała bardziej seksownie). Albo w ogóle zaaranżować, jak słynne zdjęcie Capy, które do dziś uchodzi za jakże okrutny i wstrząsający symbol...

U Paco Roca urzeka mnie klimat każdej opowieści. Dobrze zbudowana, subtelna, ale i smutna opowieść.

U Paco Roca urzeka mnie klimat każdej opowieści. Dobrze zbudowana, subtelna, ale i smutna opowieść.

mnóstwo emocji i wiele kwestii poruszonych na stosunkowo niewielu stronach. lektura smutna

mnóstwo emocji i wiele kwestii poruszonych na stosunkowo niewielu stronach. lektura smutna

Niesamowite jak komiks może wciągnąć. Bardzo mądra i w sumie smutna książka. O trudach życia pewnej rodziny, o pewnej rzeczywistości, której już nie ma, ale która ożywa na krótką chwilę. Śmiało można kupować!!! Książa raczej z tych które się pamięta.

Niesamowite jak komiks może wciągnąć. Bardzo mądra i w sumie smutna książka. O trudach życia pewnej rodziny, o pewnej rzeczywistości, której już nie ma, ale która ożywa na krótką chwilę. Śmiało można kupować!!! Książa raczej z tych które się pamięta.

Kocham wszystkie komiksy Paco Roci <3
Komiks wypożyczony z Biblioteki z Pasją w Gdyni.

Kocham wszystkie komiksy Paco Roci <3
Komiks wypożyczony z Biblioteki z Pasją w Gdyni.

Obiecałem sobie, że wystawiając oceny kolejnym przeczytanym pozycjom będę bardziej surowy. W tym przypadku już po kilku stronach wiedziałem, że obcuję z dziełem wręcz wybitnym. Fabułę komiksu można zamknąć w zaledwie kilku słowach. "Powrót do Edenu" opowiada o powojennej Hiszpanii, problemach społecznych, biedzie i pewnej rodzinie. Temat wydaje się prosty jednak Paco Roca stworzył coś, co niesamowicie rezonuje z moją wrażliwością. Czułem się zaangażowany w losy przedstawionych przez niego bohaterów. Komiks zawiera trzy sceny, które w szczególności mną wstrząsnęły i które zaważyły o tak wysokiej ocenie. Według mnie "Powrót do Edenu" to lektura warta poznania.

Obiecałem sobie, że wystawiając oceny kolejnym przeczytanym pozycjom będę bardziej surowy. W tym przypadku już po kilku stronach wiedziałem, że obcuję z dziełem wręcz wybitnym. Fabułę komiksu można zamknąć w zaledwie kilku słowach. "Powrót do Edenu" opowiada o powojennej Hiszpanii, problemach społecznych, biedzie i pewnej rodzinie. Temat wydaje się prosty jednak Paco Roca...

Ładne, mądre i nie dla mnie.

Ładne, mądre i nie dla mnie.

Paco Roca po raz pierwszy wzruszył mnie powieścią graficzną pt.: „Dom”. Teraz też nie odchodzi za bardzo od tematu, jedynie poszerza horyzont. „Powrót do Edenu” to historia, która wywodzi się od rodzinnego zdjęcia i opowiada o powojennej Hiszpanii pod dyktaturą generała Franco. Surowy styl życia, skromność i praca, dużo pracy, to wizja, jaką dla obywateli miał nowy rząd, obstawiony m.in. ludźmi Akcji Katolickiej. O tym jak radziły sobie w tych warunkach zwyczajne rodziny, w sposób niezwykle obrazowy pokazuje autor, czerpiąc również  inspirację z najbliższego otoczenia.

Powojenna Hiszpania nie była krajem łatwym do życia. Stosowano wiele form represji, brakowało wszystkiego, mocno rozwinął się czarny rynek. Nie było zbyt wiele jedzenia, często niedojadano, a kiedy już coś było, np. ziemniaki, dzieliło się je na pół, by starczyło dla wszystkich. W takich warunkach żyje rodzina Antonii.  Autor tak kreśli kadry, że wzruszenie podchodzi do gardła. „Powrót do Edenu”  to wspaniałe spektrum postaci, od obiboków po działaczy politycznych, boleśnie odrysowana rzeczywistość kobiet, próby wyzwolenia się z kieratu, wyjścia poza patriarchalne schematy. Bieda i terror. Marzenia, na które czasem warto, a nawet trzeba sobie pozwolić. Absolutnie poruszająca, wspaniała (choć do bólu szara) opowieść graficzna. Operowanie innymi kolorami mistrzowskie. Klimat tamtych lat bezbłędny. Jeśli będziecie mieli okazję, sięgnijcie. Warto.

IG @angelkubrick

Paco Roca po raz pierwszy wzruszył mnie powieścią graficzną pt.: „Dom”. Teraz też nie odchodzi za bardzo od tematu, jedynie poszerza horyzont. „Powrót do Edenu” to historia, która wywodzi się od rodzinnego zdjęcia i opowiada o powojennej Hiszpanii pod dyktaturą generała Franco. Surowy styl życia, skromność i praca, dużo pracy, to wizja, jaką dla obywateli miał nowy rząd,...