Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Koncepcja podobna jak w poprzednich częściach, ale bez popadania we wtórność. Znowu dwie linie czasowe, tym razem dostajemy w sumie dwie pełnoprawne zagadki kryminalne w jednej książce. Mocną stroną jest dopracowanie szczegółów profilowania. Słabszą trochę przesłodzone wątki przyjacielsko-rodzinne oraz jednowymiarowe postacie kobiece (choć autorka jest przecież kobietą). Wszystko do zaakceptowania, bo mowa o postaciach drugoplanowych, w kryminale, a nie powieści obyczajowej. Intryga jak w poprzednich częściach pracowicie skonstruowana i wielowarstwowa, jakby się zastanowić na trzeźwo jest przekombinowana, ale ogólnie realistyczna i bez głupot. Dobrze się czyta.

Koncepcja podobna jak w poprzednich częściach, ale bez popadania we wtórność. Znowu dwie linie czasowe, tym razem dostajemy w sumie dwie pełnoprawne zagadki kryminalne w jednej książce. Mocną stroną jest dopracowanie szczegółów profilowania. Słabszą trochę przesłodzone wątki przyjacielsko-...

Rozwiń Zwiń

Nieźle wymyślona tajemnica plus pracowicie i z interesującymi szczegółami pokazane tło lokalne.

Intryga zaskakuje, zwroty akcji są odpowiednio umieszczone, bohaterowie unikają bycia papierowymi. Są też pewne minusy: pomysł ze zbrodniami trochę przekombinowany. Klimat noir i bohater po przejściach trochę na siłę. Wątki damsko-męskie momentami zbyt harlequinowe. Miejscami sposób pisania nieporadny, jakby to był debiut – ale może to wina tłumaczenia. Nie będę jednak narzekał: w sumie wypada to zauważalnie lepiej niż szeregowy kryminał, w ramach gatunku to udana rzecz.

Nieźle wymyślona tajemnica plus pracowicie i z interesującymi szczegółami pokazane tło lokalne.

Intryga zaskakuje, zwroty akcji są odpowiednio umieszczone, bohaterowie unikają bycia papierowymi. Są też pewne minusy: pomysł ze zbrodniami trochę przekombinowany. Klimat noir i bohater po prz...

Rozwiń Zwiń

Pełna empatii książka o strasznych rzeczach, które robią sobie ludzie. Przyglądająca się mechanizmom powstawania nienawiści i przemocy, politycznym manipulacjom – bardzo trafnie, mimo że akcja nie opuszcza małego miasteczka. Unikająca prostego podziału na dobrych i złych. Pełna smutku i niesprawiedliwości, ale nie depresyjna i przybijająca. W porównaniu z pierwszą częścią, ta jest nawet trochę bardziej nastawiona na dawanie nadziei i lekkie moralizatorstwo.

Backman jest świetny w zaskakiwaniu i graniu z czytelnikiem. Czytam już go trochę, a wciąż daję się nabierać, czasem nawet na te same numery. Nie ma dłużyzn, akcja wciąga niesamowicie.

Po raz pierwszy bałem się jechać z książką tramwajem – z obawy, że zrobię z siebie widowisko reakcją na lekturę. Nie widzę siebie w żadnym z bohaterów ani związku mnie z wydarzeniami, ale opisy nieraz wywoływały u mnie huśtawkę nastrojów. Tym bardziej cenię Backmana – książki mają nie pozostawiać czytelnika obojętnym, a ta zdecydowanie spełniła to zadanie. Z tych względów wybaczam za daleko idące wybielanie wzorca łobuza o dobrym sercu oraz chyba trochę za dużą wiarę w ludzi.

Pełna empatii książka o strasznych rzeczach, które robią sobie ludzie. Przyglądająca się mechanizmom powstawania nienawiści i przemocy, politycznym manipulacjom – bardzo trafnie, mimo że akcja nie opuszcza małego miasteczka. Unikająca prostego podziału na dobrych i złych. Pełna smutku i ni...

Rozwiń Zwiń

Średnio przydatna książka. Można ją wykorzystać jako motywację do poszerzania wiedzy – w kalendarzu jest krótka notatka o ptaku na dany dzień, można przeskoczyć do grubszej książki z opisami ptaków i w ten sposób małymi krokami przeczytać takie tomiszcze, które ciężko byłoby normalnie przeczytać od deski do deski. Natomiast książka sama w sobie raczej nie dostarczy dużo wiedzy, bo wpisy są różnej jakości, czasem są jakieś pokraczne ludowe przesądy, a czasem są informacje niby naukowe, ale sprzeczne z danymi podawanymi przez bardziej utytułowanych autorów.

Nie ma też co liczyć na optymistyczną lekturę. Jest trochę pociesznych ciekawostek, ale większość to powtarzające się narzekania na myśliwych, wyliczanie zanikających populacji, a nawet opisy okrucieństwa wobec zwierząt. Jeśli ktoś więc chciałby ukojenia nerwów po porannej porcji wiadomości z kraju i ze świata, to na tej książce się przejedzie, bo dostarczy mu raczej jeszcze jednej dawki stresu. Ja wiem, że to smutna prawda, ale czy potrzebuję, żeby ktoś mi o niej dzień w dzień przypominał?

Średnio przydatna książka. Można ją wykorzystać jako motywację do poszerzania wiedzy – w kalendarzu jest krótka notatka o ptaku na dany dzień, można przeskoczyć do grubszej książki z opisami ptaków i w ten sposób małymi krokami przeczytać takie tomiszcze, które ciężko byłoby normalnie prze...

Rozwiń Zwiń

Książka długa, ale napisana tak, że połykałem stronę za stroną. Aż trafiałem na fragmenty, gdzie ciężar emocjonalny był za duży i potrzebowałem przerwy. I tak w kółko.

To nie do końca powieść realistyczna, bardziej opowieść z przesłaniem, ale o ile nie wszystkie postacie są zwyczajne, to rzeczywiste problemy i zachowania są zdiagnozowane trafnie i bez litości. Świetna rzecz, zaskakująca i mądra, poziom wyżej niż książkowa masówka.

Można łatwo wejść w oczekiwanie od „Miasta niedźwiedzia” melodramatu, gdzie bohaterowie stają przed problemami, a wkrótce potem znajdują siłę, żeby je przezwyciężyć – zwłaszcza, gdy ktoś czytał książki autora typu „Mężczyzna zwany Ove”. „Miasto niedźwiedzia” nie jest książką na pocieszenie. Jest książką o przemocy i błądzeniu, momentami naprawdę bolesną.

Może się wydawać, że to książka o hokeju. Faktycznie, akcja ciągle kręci się wokół tego sportu. Jednak temat jest zupełnie inny i uniwersalny: to relacje wewnątrz społeczności. W odosobnionym szwedzkim miejscu widać je po prostu lepiej.

Backman pokazuje, że wie, jak pisać. Nie ma dłużyzn. Wchodzi się w akcję błyskawicznie, dzięki przejrzystemu przedstawieniu głównych bohaterów. Jednocześnie autor nie odsłania wszystkiego, podpuszcza ujawniając przyszłe konsekwencje, zwodzi celowym przemilczeniem szczegółów scen, zawiesza akcję, przeskakując gdzie indziej.

Książka długa, ale napisana tak, że połykałem stronę za stroną. Aż trafiałem na fragmenty, gdzie ciężar emocjonalny był za duży i potrzebowałem przerwy. I tak w kółko.

To nie do końca powieść realistyczna, bardziej opowieść z przesłaniem, ale o ile nie wszystkie postacie są zwyczajne, to ...

Rozwiń Zwiń

To nie jest źle napisana książka, ale dobra też nie jest. Jej największą zaletą jest to, że nie ma jej czym zastąpić. Smutne.

Dawna historia pokazana przystępnie, ale podejście do XX wieku jest straszne. Najważniejsze wydarzenia opisane bardzo skrótowo, dużo istotnych w ogóle pominiętych. Dłużyzny w zachwytach nad poezją różnych epok.

Mam przekonanie graniczące z pewnością, że autor nie dotykał w książce tematów, które mogłyby w Chinach wzbudzić kontrowersje, żeby dalej mógł tam jeździć i kręcić sobie swoje dokumenty, rozmawiać ze znajomymi.

Więcej z książki można dowiedzieć się o relacjach Chin z buddyjskimi Indiami niż z Tybetem. Słowo "Tajwan" pojawia się całe 3 razy. Relacje Chin z Koreą? Dziwnym trafem nie zmieściły się. I tak dalej, i tak dalej.

To nie jest źle napisana książka, ale dobra też nie jest. Jej największą zaletą jest to, że nie ma jej czym zastąpić. Smutne.

Dawna historia pokazana przystępnie, ale podejście do XX wieku jest straszne. Najważniejsze wydarzenia opisane bardzo skrótowo, dużo istotnych w ogóle pominiętych....

Rozwiń Zwiń