Jeśli ktoś fascynuje się motywem szaleństwa w literaturze, musi koniecznie sięgnąć po "Obłęd" Krzysztonia. Szaleństwo tu jest opisane z autopsji, bo przed napisaniem książki dopadło samego autora.

Z jednej strony źle, że go dopadło, bo niestety w ostatecznej konsekwencji przyczyniło się do jego samobójczej śmierci. Z drugiej strony dobrze, że trafiło na świetnego pisarza, który szaleństwu potrafił literacko sprostać.

To są trzy tomy. Dużo czytania. Ponad 1000 stron. Temat ciężki. Czasami trzeba powalczyć ze sobą by czytać dalej, ale trud się opłaci. Bo szaleństwo to nie tylko ostre jazdy i "Obłęd" daje temu wyraz. W szpitalnych murach pojawia się bezruch i nuda. Monotonia trwania.

I zarówno ostre jazdy, jak monotonia trwania oddane są po mistrzowsku. Krzysztoń musiał ze swojego odpału wiele zapamiętać, bo bardzo sugestywnie przedstawił rytm paranoidalnej myśli i uczynków.

Szkoda, że ostatecznie nie wygrał z chorobą, bo ta w końcu wyskoczyła nim z trzeciego piętra. Ale pozostawił po sobie "Obłęd" - jeden z najciekawszych wizerunków choroby psychicznej w literaturze i to jest jego wielkie zwycięstwo.

Jeśli ktoś fascynuje się motywem szaleństwa w literaturze, musi koniecznie sięgnąć po "Obłęd" Krzysztonia. Szaleństwo tu jest opisane z autopsji, bo przed napisaniem książki dopadło samego autora.

Z jednej strony źle, że go dopadło, bo niestety w ostatecznej konsekwencji przyczyniło się do jego samobójczej śmierci. Z drugiej strony dobrze, że trafiło na świetnego pisarza,...