Poraża realizm, naturalizm czy wręcz nawet turpizm. A może to wcale nic porażającego, tylko to moje odczucia, kiedy czytam tą książkę siedząc na wygodnej kanapie, pod cieplutkim kocykiem z gorącą herbatą? Może z tej mojej perspektywy wydaje mi się to wszystko przerażające, porażające, a dla bezimiennej bohaterki nie jest to nic niezwykłego?

Mimo że historia to niedługa, niby bez żadnego konkretnego dramatycznego wydarzenia, to jednak niesamowicie dołująca.

„Dziś wolałabym siebie nie spotkać” to blisko 200-stronicowa podróż tramwajem. Nie jest to przejażdżka szybka i łatwa, bo na końcu główna bohaterka jest bliska szaleństwa i postradania zmysłów. Ale taki pewnie był zamiar służb bezpieczeństwa. Ówczesne służby niekoniecznie muszą zabić, żeby zrujnować Twoje życie. Kara, jaką jest postradanie zmysłów jawi się jako coś gorszego od śmierci. Jak sama bohaterka mówi w ostatnim zdaniu: „Nie, tylko nie to. Tylko nie zwariować”. Ona też ma świadomość tego, że to najgorsze co może ją spotkać.

Gdyby próbować przypisać książkom kolory, to tutaj żaden kolor nie pasuje. Atmosfera tej książki jest szara, totalnie niekolorowa.

Jest śmierć, brud, zgnilizna, syf tamtejszego świata, życia, a wszystko to ukazane bez koloryzowania, owijania w bawełnę; powiedziane wprost. I to właśnie jest to, co poraża mnie jeszcze bardziej niż wątek przesłuchania – ta przewijająca się przez całą książkę, opowiedziana wprost brzydota i syf tamtejszego świata. Lilly sypiająca z własnym ojczymem, ojciec bohaterki kopulujący (bo jak inaczej to nazwać?) w tramwaju z warkoczastą, teść chcący zastąpić swego syna, opis odrażającej nocy sylwestrowej w rodzinnym gronie, mąż alkoholik, „przechodnie” drzwi do drewnianego wychodka na targu…

I jeszcze jedno – choć przesłuchania to w gruncie rzeczy pytania, to w całej książce czytelnik ani razu nie natknie się na znak zapytania.

Poraża realizm, naturalizm czy wręcz nawet turpizm. A może to wcale nic porażającego, tylko to moje odczucia, kiedy czytam tą książkę siedząc na wygodnej kanapie, pod cieplutkim kocykiem z gorącą herbatą? Może z tej mojej perspektywy wydaje mi się to wszystko przerażające, porażające, a dla bezimiennej bohaterki nie jest to nic niezwykłego?

Mimo że historia to niedługa,...