Polska wampiryczna telenowela doczekała się kontynuacji. "Bezdroża mroku" utrzymane są w podobnym stylu, co poprzednie tomy - to powieść, którą można określić jako obyczajówkę otuloną płaszczykiem grozy. Przy czym więcej tu tego pierwszego, a to od początku było dla mnie największą wadą tego cyklu. Czy jednak jest to mankament psujący przyjemność płynącą z lektury? Otóż nie, bo Suchocka grozowe braki nadrabia stylem.

Miłosne perypetie głównych postaci stanowią sedno opowieści i muszę powiedzieć, że jestem w sumie dość zaskoczony, jak dobrze mi się to czyta. Ogólnie rzecz biorąc nie jestem raczej targetem "wampirycznego romansu gejowskiego", ale mimo wszystko, proszę bardzo - oto nadal tu jestem i czytam czwarty już tom tej serii. Niepokojące? Nieee. To jest po prostu tak dobrze napisane, że nawet nie będąc do końca przekonany do fabuły i narzekając na niedosyt akcji i krwi, i tak jestem z tej lektury zadowolony.

"Daję ci wieczność" to dla mnie modelowy przykład sformułowania "guilty pleasure". Niby trochę wstyd, ale frajda jest. I pewnie z takim samym nastawieniem zapoznam się także z piątym tomem.

Polska wampiryczna telenowela doczekała się kontynuacji. "Bezdroża mroku" utrzymane są w podobnym stylu, co poprzednie tomy - to powieść, którą można określić jako obyczajówkę otuloną płaszczykiem grozy. Przy czym więcej tu tego pierwszego, a to od początku było dla mnie największą wadą tego cyklu. Czy jednak jest to mankament psujący przyjemność płynącą z lektury? Otóż...

Polecam. Szybko się czyta, wciągająca, jak poprzednie części.

Polecam. Szybko się czyta, wciągająca, jak poprzednie części.

Jedna z moich ukochanych serii. Odkryłam ją w tym roku i pragnę więcej tomów, oczywiście na papierze, bo nie lubię w formie cyfrowej :)

Jedna z moich ukochanych serii. Odkryłam ją w tym roku i pragnę więcej tomów, oczywiście na papierze, bo nie lubię w formie cyfrowej :)

Po przeczytaniu czwartej części mogę pokusić się o podsumowanie serii. Widzę tu zastosowanie zabiegu "od ogółu do szczegółu" pierwsza część tylko wprowadza nas w całą historię, a dzieje łowców i ich historie wyjaśniane są w kolejnych częściach. Każdą część czytałam z podobnym zainteresowaniem i mimo kontynuacji autorka nie schodziła z poziomu , a my czytelnicy zawsze mogliśmy się czegoś nowego dowiedzieć i być bliżej odkrycia zagadki.

Po przeczytaniu czwartej części mogę pokusić się o podsumowanie serii. Widzę tu zastosowanie zabiegu "od ogółu do szczegółu" pierwsza część tylko wprowadza nas w całą historię, a dzieje łowców i ich historie wyjaśniane są w kolejnych częściach. Każdą część czytałam z podobnym zainteresowaniem i mimo kontynuacji autorka nie schodziła z poziomu , a my czytelnicy zawsze...

Miłość bywa piękna, dodaje ogrom radości, powabu, pikanterii, zmysłowości. Czasami bywa toksyczna, destrukcyjna, wprowadza wiele chaosu, bólu, zwątpienia i rezygnacji. Do takiego uczucia jesteśmy często wrzucani przez autorkę. Na kartach swych powieści kreśli losy nocnych łowców, którzy oprócz chęci zabijania innych, smakowania ich krwi, dają się porywać żądzy namiętności i muzyce operowej.

Gdy czytam powieści autorki, zamykam się na otaczający świat. Za każdym razem zatracam się w niezwykłym, niełatwym uczuciu, który towarzyszy bohaterom. Od buchającego ognia miłości, przywiązania, po nienawiść i chęć zemsty. Poznaje ich tajemnice, sekrety, lęki, obawy, co ich fascynuje. Razem z nimi wsłuchuje się w melodię dźwięków, obserwuje ich miłosne uniesienia i zagłębiam się w najczarniejsze zakamarki ich podświadomości.

Nie wiem, czy umiałabym wskazać, którego mężczyznę najbardziej uwielbiam. Każdy z nich mnie fascynuje i sprawia, że moje serce bije żywiej. Każdy z nich ma w sobie niesamowity magnetyzm i mimo przewinień, zdarzeń, jakie możemy napotkać w powieściach, żaden nie sprawił, że pokochałam go mniej czy bardziej. Mają w sobie czar, mrok, który przyciąga, mami i zwodzi na manowce. Skrywają w sobie niezwykłe historie, które stopniowo nakreślają się przed moimi oczami. Tym razem autorka odkrywa przede mną karty przeszłości Lothara i Huntingtona, wplata do tego pikantną namiętność, melancholię, która ogarnia Lothara i wspaniałą muzykę, która towarzyszy czytelnikowi od samego początku do końca. Do tego niesamowite akty postaci, scen, jakie możemy spotkać w powieści, dodają smaku i oryginalności. Te nitki tworzą zaskakujący mroczny, a zarazem zachwycający obraz, z którym chciałoby się stale przebywać.

Niestety w książkach Agaty jest tak, że się je za szybko czyta. Ma plastyczny język, potrafi tak świetnie operować słowem, że przez karki powieści się po prostu płynie i delektuje fabułą, jak przepysznym ciastkiem. Czuć w nich magnetyzm, mrok, czar, napięcie, ekscytację, który obezwładnia i pochłania bez reszty. Dajcie się porwać w świat wampirycznych łowców. Gorąco polecam!

Miłość bywa piękna, dodaje ogrom radości, powabu, pikanterii, zmysłowości. Czasami bywa toksyczna, destrukcyjna, wprowadza wiele chaosu, bólu, zwątpienia i rezygnacji. Do takiego uczucia jesteśmy często wrzucani przez autorkę. Na kartach swych powieści kreśli losy nocnych łowców, którzy oprócz chęci zabijania innych, smakowania ich krwi, dają się porywać żądzy namiętności i...

Miłość potrafi być bolesna, mimo całego piękna jakie ze sobą niesie. Miłość potrafi ranić, ale potrafi też sprawiać, że tłumiony żal przeradza się w żądzę zemsty. A teraz wyobraźcie sobie miłość, która trwa całe stulecia...
Zdarza się jej błądzić bezdrożmi mroku, w poszukiwaniu utraconego ukochanego lub w ucieczce od świata, który nagle przestał spełniać oczekiwania. Świata pogrążonego w ciemnościach, świata nocnych łowców, oświetlanego jedynie słabym blaskiem latarni.
Tymi ścieżkami podążamy z bohaterami znanymi z wcześniejszych części cyklu "Daję Ci wieczność", a wędrujemy w dwóch płaszczyznach czasowych, powoli odkrywając przeszłość Lothara, dzieje Huntingtona i innych postaci, które poznaliśmy w poprzednich tomach. Niezwykła plastyczność opisywanych obrazów, przetykana snującą się przez karty książki muzyką, jest niczym melodia wielu serc, które już dawno przestały bić, ale nadal niesie się echo dawnych wydarzeń, które tak mocno odmieniły los wielu osób. Podróżujemy więc po Europie, odwiedzając największe sceny operowe, przemierzamy dzikie ostępy, skrywające dwie piękne, acz zabójczo niebezpieczne kobiety, dajemy się ponieść elektryzującemu erotyzmowi, który łączy Lothara i jego kochanka, słuchamy opowieści, która powoli buduje obraz dawnych lat...
Nieumarli. Łowcy. Pijący krew. A jednak przeżywający niezmiennie swoje rozterki, poszukujący ukojenia i odpowiedzi na pytania, które niewypowiedziane budują coraz wyższy mur tajemnic. I muzyka... piękna, obezwładniająca, rozpalająca zmysły. Zanurzcie się w ten świat. Dajcie się porwać, ponieść i wznieść ponad wszystko, by zajrzeć za tę zasłonę i podążyć bezdrożami mroku...
Polecam!

Miłość potrafi być bolesna, mimo całego piękna jakie ze sobą niesie. Miłość potrafi ranić, ale potrafi też sprawiać, że tłumiony żal przeradza się w żądzę zemsty. A teraz wyobraźcie sobie miłość, która trwa całe stulecia...
Zdarza się jej błądzić bezdrożmi mroku, w poszukiwaniu utraconego ukochanego lub w ucieczce od świata, który nagle przestał spełniać oczekiwania. Świata...

Kolejne, czwarte już spotkanie, z moimi ulubionymi wampirami. Tym razem opowiadane dwutorowo historie Lothara ( mojego ulubieńca ) i Edgara.
Emocje ogromne. Dużo miłości i namiętnych scen ale też dramatyczne koleje losu Lothara .
I piękne rysunki, od których trudno oderwać wzrok .
Czekam z niecierpliwością na premierę Piętna nocy, piątego tomu cyklu Daję ci wieczność

Kolejne, czwarte już spotkanie, z moimi ulubionymi wampirami. Tym razem opowiadane dwutorowo historie Lothara ( mojego ulubieńca ) i Edgara.
Emocje ogromne. Dużo miłości i namiętnych scen ale też dramatyczne koleje losu Lothara .
I piękne rysunki, od których trudno oderwać wzrok .
Czekam z niecierpliwością na premierę Piętna nocy, piątego tomu cyklu Daję ci wieczność

Rozanielona twarz, szybsze bicie serca i milion myśli w głowie – właśnie to się ze mną dzieje na myśl o tym wszystkim, co przeczytałam w czwartej już części cyklu Daję Ci wieczność – „Bezdrożach mroku” Agaty Suchockiej. Jednocześnie od razu mam zamiar wykrzyczeć „Droga Autorko, tak się nie robi! Kończyć książkę w takim momencie!”. Pisałam już to przy okazji wcześniejszych książek, ale jestem bezgranicznie zakochana w bohaterach – wampirach i jedyne, o czym teraz marzę, to by jak najszybciej ukazała się na rynku kolejna książka z ich „przygodami”. „Bezdroża mroku” można odczytać jako swego rodzaju kontynuację „Twarzą w twarz” (część druga),ale by wyłapać wszystkie smaczki polecam oczywiście zapoznać się z tą serią w kolejności wychodzenia książek. Dzięki temu zrozumiecie wszystkie targające bohaterami uczucia i spotkanie z Lotharem, Thomasem czy uzdolnionym Słowikiem będzie niczym spotkanie z dobrymi przyjaciółmi. Wierzcie mi, ta seria wciąga!


W tej części ponownie spotykamy się z kochankami: Lotharem Mintze i Thomasem Greenbourghiem. Zakochani łowcy oddają się codziennie pasji wspólnego muzykowania i między nimi wyraźnie iskrzy cielesne pożądanie. Jednak Lothar po spotkaniu z Huntingtonem staje się zgorzkniały i melancholijny. Może to już czas, by wyjaśnić kochankowi swoją przeszłość i zawiłą relację, która łączy go z lordem Edgarem? Jednak czy opowiedzenie o sobie uspokoi Thomasa? A może uczucia młodego wampira zmienią się, gdy pozna on wszystkie sekrety skrzypka? W tej części czeka na czytelnika niesamowita podróż w przeszłość, będzie odkrywanie tajemnic i też podróż na południe Ameryki, by spotkać się z członkami klanu Jardineux!

Sądziłam, że już nic mnie nie zaskoczy w tej cudownej opowieści o Nocnych Łowcach, a jednak! Okazuje się, że bohaterowie nadal mają swoje sekrety, a ich opowieść hipnotyzuje! W tej części logicznie w zgrabną całość połączą się wątki znane ze wcześniejszych powieści Suchockiej, a przeszłość skrzypka Lothara Mintze już nie będzie tak wielką niewiadomą. Fabuła prowadzona jest tutaj właśnie przez tegoż wampira, ale pojawi się też i narracja samego lorda Edgara Huntingtonem! Przeszłość skrzypka nie była sielanką, śmierć rodziców we wczesnym dzieciństwie, tułaczka po ulicach, złodziejstwo, czy wędrowne życie z taborem Cyganów – nie tak wyobrażałam historię tego bohatera. Jednak gdyby nie takie wydarzenia — może jego talent muzyczny nigdy nie zostałby odkryty? I gdyby wszystko potoczyło się inaczej – może nie spotkały na swojej drodze „ojca”, który przeprowadził go na nową, mroczną drogę życia. To, co czuje Lothar do Edgara, jest skomplikowane, on sam nie może wciąż poradzić sobie ze swoimi emocjami. Wyznanie przeszłości ukochanemu Thomasowi może być oczyszczająca, lecz czy na pewno uśpi wszystkie demony? Bardzo ciekawe jest też historia samego Huntingtonem, który będzie podróżował po świecie i na swojej drodze spotka m.in. dwie wampirzyce. Najciekawsze wątki urywają się jednak w najmniej spodziewanym momencie i jestem przekonana, że będzie się działo, oj będzie!


„Bezdroża mroku” tak jak i wcześniejsze części są książką odważną i niezwykle inteligentną. Książka napisana jest przepięknym językiem, a przez całą fabułę się wręcz płynie. Jedyny minus – za szybko się kończy! I tutaj znajdziemy też sceny romantyczne i erotyczne pomiędzy wampirami, to napięcie będzie też wyczuwalne od samego początku. Jednak wszystkie takie sceny opisane są z wielkim smakiem i swego rodzaju subtelnością. Ani przez chwilę nie poczułam się zażenowana opisem targających uczuć dwóch kochanków, wręcz przeciwnie! Te sceny były gorące, ale w bardzo pozytywnym znaczeniu! Kolejna książka Agaty Suchockiej okazała się najlepszą czytelniczą ucztą i mam nadzieję, że bardzo szybko spotkam się w części piątej z moimi literackimi przyjaciółmi!

Rozanielona twarz, szybsze bicie serca i milion myśli w głowie – właśnie to się ze mną dzieje na myśl o tym wszystkim, co przeczytałam w czwartej już części cyklu Daję Ci wieczność – „Bezdrożach mroku” Agaty Suchockiej. Jednocześnie od razu mam zamiar wykrzyczeć „Droga Autorko, tak się nie robi! Kończyć książkę w takim momencie!”. Pisałam już to przy okazji wcześniejszych...

Kolejny tom o wyjątkowo namiętnych, ale też wrażliwych na piękno i sztukę wampirach pojawił się na półkach dość szybko. A to cieszy mnie niezmiernie, i mimo, że dopiero skończyłam tę historię, już tęsknię za Aparaggiem, Lotharem, Thomasem, a nawet za zimnym i tajemniczym Huntingtonem.



W tej części wiele wątków znanych z poprzednich tomów pięknie się wyjaśnia. Historia związana z tworzeniem nowych wampirów jest wyjątkowa, ten bolesny proces, przez który przechodzą, kolejne problemy, nieodłączna żądza mordu, łączy się z nieprawdopodobnie silnym pożądaniem i chęcią dominacji, ale też próbą zaakceptowania siebie i potrzebą przynależności.

Agata Suchocka zachwyca nie tylko pięknym stylem, ale też znajomością muzyki, szeroko pojętej kultury i zasad panujących w kolejnych przedstawianych epokach. A wiedzieć należy, że porusza się po nich wyjątkowo płynnie i z olbrzymią gracją.

Jest to niezwykle inteligentna, lotna i żwawa historia. Pełna tajemnic i niedopowiedzeń. Czasem bywa mroczna, a kiedy indziej w wysublimowany perwersyjna. Fantastyczne, doskonale wykreowane postaci, smaczny język literacki na wysokim poziomie. Książka jest mroczna niczym "Wywiad z Wampirem", do tego tajemnicza i ociekająca seksualnym napięciem.

Kiedyś pisałam, że uwielbiam sceny erotyczne pisane przez Agatę. Zdanie nadal podtrzymuję. Bez nich fabuła byłaby niepełna i koślawa. Uwielbiam ten wyrafinowany i sensualny sposób, w jaki przedstawia ten dość prosty akt. Tutaj nikt nie rozpada się na kawałki, orgazmy nie mają siły wybuchu wulkanu – one są prawdziwe, ale pozbawione płytkich opisów znanych z niektórych książek o podobnej tematyce. Tutaj sceny są rumiane, namiętne, ale też niepozbawione romantyzmu, złości, radości i tych wszystkich uczuć, które targają bohaterami.

Jak zwykle polecam gorąco i zachęcam do zanurzenia się w tym artystycznym, namiętnym i niebezpiecznym wampirycznym świecie.

Kolejny tom o wyjątkowo namiętnych, ale też wrażliwych na piękno i sztukę wampirach pojawił się na półkach dość szybko. A to cieszy mnie niezmiernie, i mimo, że dopiero skończyłam tę historię, już tęsknię za Aparaggiem, Lotharem, Thomasem, a nawet za zimnym i tajemniczym Huntingtonem.



W tej części wiele wątków znanych z poprzednich tomów pięknie się wyjaśnia. Historia...