Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Irena Sendlerowa to postać wybitna. Na przestrzeni lat, podstawie jej życiorysu, powstały niezliczone książki, dokumenty i filmy. Maria Frances też pokusiła się o to pokusiła, ale napisała powieść jedynie inspirowaną życiem i działalnością tej wybitnej postaci.



To nie jest książka sensu tricto historyczna. Najbliżej jej do powieści obyczajowej, z elementami historycznymi. W kilku miejscach fabuła jest dość wartka, ukazuje konspiracyjne działania podziemia, w innych zaś merytorycznie wyjaśnia i rozwiewa wojenne wątpliwości. Zaskakuje tajemnicami, ale też wybitnie niezrozumiałymi w XXI wieku poglądami, które mogą prowadzić do tragedii. Podaje na tacy wszystkie szczegóły sprzed lat i krok po kroku, wraz z bohaterami stara się dotrzeć do prawdy. Autorka manifestuje uwielbienie do Ireny Sendlerowej i w przystępny (czasem jednak nieco okrojony) sposób opowiada o jej historii.

autorka gromadzi w powieści wszystkie fakty, rozlicza bohaterki z życia, swoich decyzji i knowań towarzyszących im na przestrzeni czasów. Nie osądza jednak, tylko podpowiada, wysnuwa pewne teorie, z którymi zderzyć się musi czytelnik. Bo ocena należy do nas, osób, które czytając, obserwują szlachetne pobudki bohaterek.

Ta książka to idealny przykład powieści obyczajowej, z mocnymi, krnąbrnymi i mądrymi postaciami kobiecymi, które walczą o siebie, by móc pomagać innym. Warto zajrzeć do tej powieści.

Irena Sendlerowa to postać wybitna. Na przestrzeni lat, podstawie jej życiorysu, powstały niezliczone książki, dokumenty i filmy. Maria Frances też pokusiła się o to pokusiła, ale napisała powieść jedynie inspirowaną życiem i działalnością tej wybitnej postaci.



To nie jest książka sensu...

Rozwiń

Zwiń

Dlaczego, ach dlaczego Elryk przypomina mi tak bardzo naszego rodzimego Wiedźmina? Ano być może dlatego, że istnieje duże prawdopodobieństwo, że to właśnie na nim mistrz Sapkowski mocno się wzorował. Jednak nasz bohater jest o niebo "lżejszy" w odbiorze, a Elryk to przykład wojownika z krwi i kości, który swoimi zachowaniami i charakterem wyrasta tu niemal na postać boską. I to mi się niezwykle podobało.



Trzeba zaznaczyć, że nie mamy tu do czynienia z cukierkową lub romantyzowaną powieścią, a rzetelną, wartką i momentami nawet siermiężną opowieścią pełną grozy, szaleństwa i walk wszelakich, które jednak nie rozciągają się niemożebnie na wiele stronic, a przeskakują raźno z jednej do drugiej.

Moorcock ustawił swoich bohaterów na granicy rozsądku. Są bardzo mocno rozrysowani, pełni ideałów i przekonań, które kierują ich decyzjami, ale nie są idealni. Błędy, które popełniają mają swoje większe lub mniejsze konsekwencje, a to w jaki sposób postaci te porażki przeżywają, są wyjątkowo mocno zaakcentowane. Momentami wydawało się, że dużo tu patosu, ale łatwo się do tego przyzwyczaić i zaakceptować, bo tacy właśnie mieli być. Trudno też zdecydować, czy bohaterowie są pozytywni czy negatywni, a to stanowi przyjemną odmianę od niemal oczywistych i przezroczystych postaci, z którymi mamy do czynienia w innych powieściach.

Początkowo fabuła wydaje się nieco chaotyczna i rozwija się powoli, ale dzięki temu łatwiej jest się przygotować na to, co czeka czytelnika później. A nie jest to opowieść bajkowa z mchu i paproci a solidna, pokomplikowana dawka fantastyki z najwyższej półki.

Trzeba też wspomnieć o tym, że ta książka dialogami stoi. Jest ich tu bardzo dużo i są nie tylko doskonałą ilustracją kolejnych scen, ale też tworzą swoje historie, które gładko przechodzą jedna w drugą i absolutnie nie nudzą. Czasem zaskakują, bawią, szokują, ale też pomagają zrozumieć pewne zachowania bohaterów.

To nie jest łatwa lektura z baśniowymi postaciami i lekko romantycznymi wątkami, których teraz pełno na księgarskich półkach. Jest to opowieść intensywna i dobrze przemyślana.

Dlaczego, ach dlaczego Elryk przypomina mi tak bardzo naszego rodzimego Wiedźmina? Ano być może dlatego, że istnieje duże prawdopodobieństwo, że to właśnie na nim mistrz Sapkowski mocno się wzorował. Jednak nasz bohater jest o niebo "lżejszy" w odbiorze, a Elryk to przykład wojow...

Rozwiń

Zwiń

Klasyczna, niebanalna, ważna i okaże się na przestrzeni lat, że będzie powieścią ponadczasową, aktualną w każdym kolejnym roku. Porównać ją można nieco do "Procesu" Franza Kafki, do książki, którą żeby zrozumieć, trzeba dojrzeć do niej mentalnie. W przypadku Orwella jest podobnie, ale przekaz jest bardziej dosadny, a konkluzje przerażające.

W czasach, kiedy wojny toczą się na Bliskim Wschodzie i za naszymi granicami, strach przed władzą totalitarną, niekończącym się pasmem działań wojennych i wszechogarniającego zła jest niemal wyczuwalny, a niepewność, która towarzyszy ludziom powoduje, że czujemy, jakby zaciśnięto wokół nas ogromne imadło, które wypycha z płuc powietrze i miażdży z nieprawdopodobną siłą.

Co dzieje się z człowiekiem, na którego wciąż spogląda czujne oko "Wielkiego Brata", który żyje, choć nie wie, w którym roku, ponieważ wszechwiedzące Ministerstwo Prawdy wymazało część przeszłości. Ludzie więc, muszą wierzyć w to, co usłyszą, nie mają prawa o to dopytywać i kierować się zasadą, że ignorancja jest siłą.

Orwell doskonale wypunktował zasady działania ludzkiej psychiki. Jego sugestie dotyczące tego, że człowiek musi być cały czas w pogotowiu wojennym, bez przerwy toczyć bitwy. Nieważne czy są to wojny z bliźnimi, innymi państwami, czy walka z samym sobą. Wojny były, są i będą, i stanowią integralną część człowieczeństwa, kontrolowania i niszczenia siebie nawzajem.

Mnóstwo tu tez mowy o cenzurze ograniczającej dostęp do i tak niewielkich informacji o idei istnienia świata, druga, to ciągła propaganda, popularne i wyjątkowo skuteczne "pranie mózgu" i pokazywanie wciąż i wciąż pewnych idei i przekonań, w które człowiek w końcu zaczyna wierzyć.

Ta książka przywraca "ustawienia fabryczne" w głowie. Przed jej przeczytaniem, wydaje się, że wiesz jakie masz poglądy, czym kierujesz się w życiu i co jest dla ciebie ważne. Po lekturze okazuje się, że zaczynasz wątpić we wszystko to, czym się w życiu kierowałeś i co było dla ciebie ważne. Nie jesteś nawet w stanie powiedzieć, czy wierzysz w cokolwiek.

To ważna powieść, którą powinien przeczytać każdy. Ale powinno się to zdarzyć wtedy, kiedy jesteśmy się gotowi zmierzyć z własnymi demonami i przekonaniami.

Klasyczna, niebanalna, ważna i okaże się na przestrzeni lat, że będzie powieścią ponadczasową, aktualną w każdym kolejnym roku. Porównać ją można nieco do "Procesu" Franza Kafki, do książki, którą żeby zrozumieć, trzeba dojrzeć do niej mentalnie. W przypadku Orwella jest podobnie...

Rozwiń

Zwiń

A cóż słychać u mojego ulubionego skandynawskiego, nieco "odklejonego" od rzeczywistości pisarza? Ano wszystko jest cudownie, gdyż kolejna jego powieść już mnie raduje, a poziom satysfakcji z lektury wzrastał wprost proporcjonalnie do czytanego tekstu. Oto bowiem powieść przewrotna, zabawna i do tego kryminalna!

Pyszni się ta książka wyjątkowym humorem i stoi dowcipem, który wylewa się na czytelnika wartkim strumieniem, a co za tym idzie, niesie ze sobą pokrzepienie i radość. Plącze autor życie wydawałoby się i tak już ogarniętego chaosem bohatera i zmyślnie stawia przed nim kolejne trudności, co powoduje radość ogromną u czytających i konsternację u głównej postaci.

Tuomainen ma wyjątkowy dar do wysublimowanych żartów, absurdu niemal doskonałego i łączenia ze sobą wątków, które na pierwszy rzut oka nie powinny koło siebie funkcjonować, a tu współgrają pięknie. I ta dziwaczna, acz genialna lektura raduje tych, którzy w tym literackim szaleństwie dostrzegają talent.

Pamiętać jednak należy, że jest to kryminał, a nie, jak wskazują moje wcześniejsze słowa komedia kryminalna. Pomimo galopującego wprost chaosu i mnogości gagów, kontekst kryminalny utrzymany jest na wysokim poziomie i niełatwo jest bohaterowi wyplątać się z tego węzła. To niekonwencjonalne i pyszne połączenie kryminału z farsą i historią romantyczną, pogmatwaną jednocześnie komediowymi gagami, które zachwycają surrealizmem.

Można by rzec, że w tym szaleństwie jest metoda, bo koniec końców autor logicznie i całkiem zmyślnie wyplątuje się z całego tego kolorowego ambarasu i wskazuje końcówką swojego pisarskiego pióra, że to jeszcze nie koniec i kolejną część widać już na horyzoncie.

Polecam wszystkim lubiącym niejednoznaczne, świeże i absurdalne podejście do literatury.

A cóż słychać u mojego ulubionego skandynawskiego, nieco "odklejonego" od rzeczywistości pisarza? Ano wszystko jest cudownie, gdyż kolejna jego powieść już mnie raduje, a poziom satysfakcji z lektury wzrastał wprost proporcjonalnie do czytanego tekstu. Oto bowiem powieść przewrot...

Rozwiń

Zwiń

Czasem zdarza się tak, że gorące uczucie pojawia się wtedy, kiedy człowiek najbardziej go potrzebuje, choć wcale o to nie prosi. Samotność, zrabowane przez los nadzieje i walka o przyszłość powodują, że człowiek się zatraca, ale wsparcie w postaci silnej więzi może go uratować.

Jest to opowieść o uzdolnionej Serene, która marzy, by zostać projektantką mody jak jej mama. Uczy się pilnie, szkicuje, projektuje. Wydawać by się mogło, że kolejne szczeble kariery są na wyciagnięcie ręki, ale okazuje się, że dziewczyna musi kilka z nich przeskoczyć i zająć miejsce mamy, która boryka się z nowotworem. Jest to też historia nieco zagubionego Liama, którego marzeniem jest, by w przyszłości zostać stund-uperem. Niestety jego marzeń nie bierze pod uwagę rodzicielka, która narzuca mu studia na prestiżowej uczelni. Ścieżki tych dwojga skrzyżują się podczas trwania jednego z kółek edukacyjnych, a to na zawsze odmieni ich życia.

Ta książka to nielukrowana opowieść o romansie dwojga ludzi, ale podprawiona goryczą historia pełna skrajnych emocji. To opowieść zderzająca ze sobą dwa rodzicielstwa: czułości, wspierania i uważności oraz narzucania własnego zdania i bezwzględnego wykonywania zadań narzuconych przez rodzicielkę. To momentami upiorna historia o tym, czego jako nastolatkowie sami doświadczaliśmy i jak trudno było wielokrotnie przeforsować własne zdanie. To książka, która będzie ważna zarówno dla nastolatków jak i ich rodziców.

Trzeba przyznać, że autorka do końca trzymała w ryzach swój zamysł. Nie zboczyła z obranej ścieżki ani razu, tworząc powieść wyjątkową i nietuzinkową, którą warto przeczytać.

Czasem zdarza się tak, że gorące uczucie pojawia się wtedy, kiedy człowiek najbardziej go potrzebuje, choć wcale o to nie prosi. Samotność, zrabowane przez los nadzieje i walka o przyszłość powodują, że człowiek się zatraca, ale wsparcie w postaci silnej więzi może go uratować.

Jest to op...

Rozwiń

Zwiń

Pecha miałam ostatnio do romansów. Albo były niedopracowane i mierziły infantylną treścią, albo były po prostu tanim erotykiem, który fabuły nie miał w ogóle. I tak działo się już od paru tygodni, aż nagle pojawiła się Anna Sczypczyńska, dzierżąc w dłoni swoją książkę i odczarowała romanse.

Rzecz dzieje się w Szklarskiej Porębie, miejscu, w którym mieszkańcy walczą o zachowanie kultury danego miejsca, o szacunek dla przyrody i przyszłość związaną z widokiem na góry, których nie przysłaniają deweloperskie kolosy. Jedną z takich osób jest Mila, pracująca w miejscowej księgarni. Na jej drodze staje tajemniczy syn dewelopera, Alex z Warszawy, do którego dziewczyna odczuwa galopującą antypatię. Szybko jednak okazuje się, że od nienawiści do miłości jest jeden krok...

To była bardzo przyjemna lektura, która pięknie i logicznie przedstawiała kolejne etapy zauroczenia: od niechęci, poprzez nienawiść, aż do gorącego uczucia, które możee zranić, ale też dać nadzieję na lepsze jutro.

Powieść lekka jak piórko, ale napisana bardzo ładnie, z szacunkiem do czytelniczek. Zawiera w sobie nie tylko piękną i przesiąkniętą chemią relację pomiędzy głównymi bohaterami, ale też nienachalną garść informacji o problemach zdrowia psychicznego, walką z demonami i wypaleniem zawodowym. Najwięcej jednak miejsca, autorka poświęciła rozbuchanej do granic możliwości, szeroko pojętej deweloperce, która nastawiona li i jedynie na zysk, nie patrzy na przyrodę, zabytki, kulturę i stawia swoje apartamentowce, zabijając tym samym to, co dała przyroda i co kochają ludzie.

Bardzo polecam tę książkę wszystkim wielbicielkom romansów, relacji międzyludzkich, ale też tym, którzy nie umieją odpoczywać i borykają się z problemami. Świetna alternatywa wypoczynkowa do wyjazd do Szklarskiej Poręby i wycieczka po ametysty lub szlakiem starego budownictwa.

Pecha miałam ostatnio do romansów. Albo były niedopracowane i mierziły infantylną treścią, albo były po prostu tanim erotykiem, który fabuły nie miał w ogóle. I tak działo się już od paru tygodni, aż nagle pojawiła się Anna Sczypczyńska, dzierżąc w dłoni swoją książkę i odczarowała romanse...

Rozwiń

Zwiń

Solidna garść kultury słowiańskiej, kilka stworów, w które niegdyś wierzono, wiara w wielobóstwo, silna żeńska bohaterka i całkiem zmyślne przygody to przepis na powieść doskonałą! Nieco młodzieżową, choć i starszym sprawi radochę, ale też wyważoną i nie napisaną "po łebkach".



Opowieść utkana z pięknych słów, które czyta się jak bajanie najprzedniejszego barda. Niezwykle plastyczny język, barwne opisy i dialogi są składową tej książki. Autorka rzetelne przygotowała się do pisania, przebrnęła przez niezliczone tomy pozycji naukowych i kronik historycznych, które miały wpływ na to, w jakiej formie książka trafiła w ręce czytelników.

Bohaterowie są barwni, plastyczni, często swoimi zachowaniami wzbudzają w czytelniku cały wachlarz emocji; od wściekłości po rozczulenie. Losy ich nie są przejaskrawione, autorka nie wyniosła ich na piedestał. Lawirowała ich życiem niczym zaskroniec w gęstwinie, zaczepiała, ciężko doświadczała, wodziła za nos. Wszystkie te zabiegi doprowadziły do zaskakującego zakończenia, które nie pozwala ot tak przestać myśleć tej książce.

Znajdziecie tu wierzenia słowiańskie, zanurzycie się w historii stworów, o których słucha się i teraz, ale też (co z pewnością ukontentuje romantyczne dusze), poznacie stan określany jako młodzieńcze zakochanie. Nie będą to jednak dominujące rzeczy, bowiem najważniejsze są tu przygody i to właśnie kręgosłup fabularny jest tutaj wyjątkowo mocny.

To wspaniała pozycja dla młodzieży, ale i starszych czytelników. Wystarczy tylko lubić skomplikowane powieści fantasy z cudownymi dialogami i opisami, które zdobią książkę, a nie męczą oczu. Zajrzyjcie!

Solidna garść kultury słowiańskiej, kilka stworów, w które niegdyś wierzono, wiara w wielobóstwo, silna żeńska bohaterka i całkiem zmyślne przygody to przepis na powieść doskonałą! Nieco młodzieżową, choć i starszym sprawi radochę, ale też wyważoną i nie napisaną "po łebkach".


...

Rozwiń

Zwiń

Powieści pisane na kanwie prawdziwych wydarzeń to dla mnie zawsze ogromna radość i szczęście, że mogę poczytać coś pasjonującego i po części prawdziwego. Wszystko zależy jednak od rzetelności wykonania i pieczołowitości z jaką autor czy autorka podeszli do tematu. Joanna Jodełka zrobiła to brylantowo, czym zaskarbiła sobie moją wdzięczność.



Rzecz dzieje się w czasie II wojny światowej, kiedy to Niemcy oprócz mordowania niewinnych, zajęli się też grabieżą dzieł sztuki i niestety próbą zniszczenia części zbiorów należących do Polski. Dzieje się tak ze słynnym obrazem Jana Matejki "Bitwa pod Grunwaldem", który najeźdźca pragnie zniszczyć. Rzesza wyznacza więc dwa miliony marek nagrody w zamian za wskazanie miejsca, gdzie ukryte jest dzieło mistrza. W tym momencie rozpoczyna się szaleńcza gra.

To była pyszna i drobiazgowo skonstruowana historia, która ciekawi jak najlepszy thriller. Każdy element tej trudnej opowieści żyje ze sobą w symbiozie. Fakty historyczne przeplatają się tutaj płynnie z wytworem wyobraźni autorki, ale nie odstają od siebie, a współgrają dzielnie i zachwycają.

Obraz Jana Matejki jest wyjątkowy, już samo jego tworzenie wzbudzało zaciekawienie wśród ludności, a kiedy powstało, zachwycało go oglądających. Później wielokrotnie ratowano go przed kradzieżą i szczęśliwie do dziś cieszy oczy w Muzeum Narodowym w Warszawie.

Okazuje się, że przed czytelnikiem nie leży podręcznik do historii, a wspaniała książka przygodowa. Zawiera bowiem w sobie tyle kapitalnych przygód i opowieści, że czyta się je jednym tchem i podąża krok za krokiem za krnąbrnymi i czupurnymi bohaterami. A ci, wyszli autorce wybornie.

Jeśli zaś chodzi o opisy, które w tego rodzaju powieści są nieodzowne, to muszę przyznać, że opowiedziane są w tak wysublimowany i lekko gawędziarski sposób, że czyta się je z olbrzymią przyjemnością i osobiście przyznam, że jeśliby w ten sposób pisano podręczniki, wiedza przyswajała by się samoistnie.

Serdecznie polecam. I tym, którzy lubują się w historycznych opowieściach, i tym, którym jednak bardziej książki przygodowe w duszy grają. To powieść wyjątkowa i warta uwagi.

Powieści pisane na kanwie prawdziwych wydarzeń to dla mnie zawsze ogromna radość i szczęście, że mogę poczytać coś pasjonującego i po części prawdziwego. Wszystko zależy jednak od rzetelności wykonania i pieczołowitości z jaką autor czy autorka podeszli do tematu. Joanna Jodełka zrobiła to...

Rozwiń

Zwiń

Rodzeństwo Bridgertonów wyczerpało swój zapas romansów, dlatego też Julia Quinn postanowiła otworzyć nowy przewód miłosny za sprawą cyklu o Rodzinie Rokesby. I rzec muszę, że był to całkiem smakowity kąsek, bardzo przewidywalny, ale przyjemny w odbiorze.

Jest to opowieść o Cecilii, która na wieść o zranionym w czasie wojny bracie, wbrew apodyktycznej ciotce i narzeczonemu z piekła rodem, rzuca się na głęboką wodę i wyrusza do USA, po to by zająć się bratem. Na miejscu okazuje się, że brata nie ma, ale jest jego ranny przyjaciel, któremu kobieta chce pomóc ze wszech miar. Podaje się więc za jego żonę i trwa przy nim aż do momentu odzyskania przez niego przytomności. Wtedy bowiem sprawy nieco się komplikują.

Jak to u Julii Quinn bywa, jest tu krnąbrna i inteligentna kobieta, przystojny mężczyzna i przygody, które aż kipią od pożądania. I jak zwykle, powieść wyszła koncertowo. Nic tu nie nudzi, niczego nie można zarzucić, bo wszystko się tu zgadza. Fajne dialogi, uroczy bohaterowie i historia miłosna, do której chętnie się wraca.

To powieść, którą czyta się na rozluźnienie, na wyciszenie nerwów lub poprawę humoru. Nie ma tu górnolotnych treści, a po prostu opowieść o miłości bajkowej, która nie zdarza się w prawdziwym życiu. Fanki romansów będą ukontentowane – ja byłam!

Rodzeństwo Bridgertonów wyczerpało swój zapas romansów, dlatego też Julia Quinn postanowiła otworzyć nowy przewód miłosny za sprawą cyklu o Rodzinie Rokesby. I rzec muszę, że był to całkiem smakowity kąsek, bardzo przewidywalny, ale przyjemny w odbiorze.

Jest to opowieść o Cecilii, która ...

Rozwiń

Zwiń

Fantasy to nie tylko uniwersa pełne świetlistych wróżek, przystojnych fae czy goblinów kopiących złoto. To też mroczne, fascynujące i niebezpieczne światy, w których dobro ściera się ze złem, miecze uderzają o siebie mocno, a trup ściele się gęsto. Czy tak jest w przypadku serii o "dzieciach starych bogów" Agnieszki Mieli? Rzecz jasna!

Uplotła autorka powieść wieńczącą serię i starła swoich bohaterów z okrutnym i nieuniknionym przeznaczeniem, które kiedyś ktoś dla nich zaplanował. Nie oszczędzała ich wcale i wiodła tą trudną ścieżką, doświadczając ich raz po raz solidnie, ale ciesząc za to czytelnicze oko. Nie ma tu bowiem cukierkowatości i przaśnej miłości, ale jest za to siermiężna i solidnie skonstruowana walka, pyszne przepychanki słowne i opisy tak soczyste, że gardło ściska ten ogrom "cudownej" potworności.

I niech nie zwiedzie Was ta przepięknie wydana seria książek, które mogą wskazywać na lekką i niemal baśniową opowieść. To nie bajka na dobranoc, a cymes wśród książek fantastycznych, który aż rwie się do tego, by jakiś mądry scenarzysta nakłonił jakiegoś producenta na film czy serial. Wspaniale by się to oglądało!

Książka ukwiecona jest intrygami niczym na dworze Stanisława Augusta, knowania plączą fabułę, kierują ją pozornie w drugą stronę, po to by zmylić czytelnika i ostatecznie uderzyć z zimną precyzją w zupełnie nieosłonięte miejsce. Ta "surowizna", przez niektórych odbierana za brak ogłady i kultury w książce, jest potrzebna. Pozwala na wyrobienie sobie zdania o tym, że polskie fantasy może być doskonałe w każdym względzie i nie trzeba go porównywać z zagranicznymi twórcami.

To nie jest łatwa lektura z baśniowymi postaciami i lekko romantycznymi wątkami, których teraz pełno na księgarskich półkach. Jest to opowieść intensywna, dobrze przemyślana, brutalna, ale wykwintna. I wyląduje sobie na półce koło J. R. R. Martina, bo tak!

Fantasy to nie tylko uniwersa pełne świetlistych wróżek, przystojnych fae czy goblinów kopiących złoto. To też mroczne, fascynujące i niebezpieczne światy, w których dobro ściera się ze złem, miecze uderzają o siebie mocno, a trup ściele się gęsto. Czy tak jest w przypadku serii o "dz...

Rozwiń

Zwiń