12-ta, świetna pozycja z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

12-ta, świetna pozycja z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

Jestem przekonana, że Camilleri najpierw ujrzał oczami wyobraźni scenę z martwym koniem na plaży, a dopiero potem dopisał do niej historię. Jest to jedno z najciekawszych otwarć powieści z cyklu o komisarzu Montalbano.

Trafiają się w tej serii tomy lepsze i gorsze, żaden chyba nie był jak dotąd aż tak lekki i bezpretensjonalny. Salvo co prawda jak zwykle utyskuje, a to na coraz gorszy wzrok, a to na problemy z kobietami, nie jest mimo wszystko tak zramolały, jak mu się wydaje.

Niby objętościowo ta odsłona cyklu nie odstaje od reszty, ale wydała mi się wyjątkowo krótka. Zdawać by się mogło, że śledztwo dopiero się rozkręca, jest jednak prowadzone na tyle subtelnie i zgrabnie splecione z wątkiem obyczajowym, że nawet nie zauważa się ciężaru podsuwanych wskazówek.

Jestem przekonana, że Camilleri najpierw ujrzał oczami wyobraźni scenę z martwym koniem na plaży, a dopiero potem dopisał do niej historię. Jest to jedno z najciekawszych otwarć powieści z cyklu o komisarzu Montalbano.

Trafiają się w tej serii tomy lepsze i gorsze, żaden chyba nie był jak dotąd aż tak lekki i bezpretensjonalny. Salvo co prawda jak zwykle utyskuje, a to na...

Powróciłem po wielu latach do dwunastej już książki w serii z sycylijskim policjantem Salvo Montalbano. Uświadomiłem sobie na początku lektury, że bardzo czekałem na to spotkanie z grupą dobrych znajomych: oczywiście z Montalbano, ale też ze skrupulatnym Fazio, głupkowatym Catarellą, grubiańskim doktorem Pasquano, ponętną Ingrid i paroma innymi.

Intryga kryminalna jest mocno skomplikowana, a zaczyna się od tego, że Montalbano znajduje przed swoim domem bestialsko zabitego konia, a potem już leci. Mamy tu różne sprawy: nielegalne wyścigi koni, mafia, szantaż, przydarza się też morderstwo. Ale od części kryminalnej ważniejsze jest tło obyczajowe, jak zwykle znakomite.

Oto nasz komisarz wchodzi w kompletnie obcy dla niego świat koni i koniarzy, udaje się nawet na wyścigi konne, gdzie wśród widowni dominują wyższe sfery. Muszę powiedzieć, że zjadliwie, wręcz satyrycznie portretuje Camilleri arystokrację sycylijską, jakże to różny obraz od przedstawionego w 'Lamparcie' Lampedusy.

I jeszcze, Montalbano z prawdziwym przerażeniem odkrywa, że jego najbliższy współpracownik, Mimì Augello zaczyna nosić okulary, dla komisarza to dramat: „Założenie okularów oznaczało zgodę na starość, bez żadnej próby stawienia oporu.” Na dodatek Montalbano odkrywa, że i i jemu popsuł się wzrok, no cóż, starość nie radość....

Poza tym purytańskiego Montalbano różne ponętne i wyzwolone panie na siłę podrywają, z różnym powodzeniem. Z drugiej strony nasz komisarz na pewno nie jest purytaninem w sprawach kulinarnych, muszę powiedzieć, że nieco zasłabłem, czytając listę przystawek podanych w czasie jednej z restauracyjnych kolacji: „Po chwili na stole nie zmieściłaby się już nawet szpilka. Krewetki, kraby, wędzony tuńczyk, smażone kulki nunnato, jeżowce, sałatka z gotowanych ośmiornic, sałatka z ośmiornic w sosie własnym, anchois marynowane w cytrynie, sardynki w oleju, smażone miniaturowe kałamarnice, kałamarnice i mątwy przyprawione pomarańczą i selerem, anchois szpikowane kaparami, sardynki w panierce a beccafico, carpaccio z miecznika...” Mamma mia! Takie potrawy można zjeść jedynie w krajach śródziemnomorskich...

Trzeba powiedzieć, że siła tych opowieści tkwi również w tym, że są elementem cyklu, ważne zatem by czytać je w kolejności i jeśli ktoś nie zna książek z Montalbano to trzeba zacząć po bożemu, od pierwszej: `Kształt wody’ a potem iść dalej.

Czytało mi się książkę znakomicie, żałowałem, że się tak szybko skończyła.

Powróciłem po wielu latach do dwunastej już książki w serii z sycylijskim policjantem Salvo Montalbano. Uświadomiłem sobie na początku lektury, że bardzo czekałem na to spotkanie z grupą dobrych znajomych: oczywiście z Montalbano, ale też ze skrupulatnym Fazio, głupkowatym Catarellą, grubiańskim doktorem Pasquano, ponętną Ingrid i paroma innymi.

Intryga kryminalna jest...

Kolejna świetna książka o komisarzu polecam.

Kolejna świetna książka o komisarzu polecam.

Lekki (pomimo drastycznego początku) kryminał na wakacje z komisarzem Montalbano i Katarellą (jego język wywołuje co najmniej uśmiech na twarzy, jeśli nie wybuchy śmiechu).

Lekki (pomimo drastycznego początku) kryminał na wakacje z komisarzem Montalbano i Katarellą (jego język wywołuje co najmniej uśmiech na twarzy, jeśli nie wybuchy śmiechu).

Lekka, napisana z dużą dozą ironii i humoru. Bardzo lubię tą serię.

Lekka, napisana z dużą dozą ironii i humoru. Bardzo lubię tą serię.

Książka nawet w porządku ale chyba zabrakło mi tego specyficznego humoru typowego dla tej serii. W którymś momencie fabuła zaczęła mnie męczyć. Perypetie Monatalbana i Livii naprawdę mnie w tej powieści denerwowały. Nie jest źle ale mogło być lepiej.

Książka nawet w porządku ale chyba zabrakło mi tego specyficznego humoru typowego dla tej serii. W którymś momencie fabuła zaczęła mnie męczyć. Perypetie Monatalbana i Livii naprawdę mnie w tej powieści denerwowały. Nie jest źle ale mogło być lepiej.

Kim jest komisarz Montalbano? W tym tomie ma 56 lat, mieszka na Sycylii, w małej miejscowości w domu tuż nad brzegiem morza. Mieszka sam, ale żyje w dość luźnym związku na odległość z Livią. Zależy mu na niej, ale chwilami cieszy się, że jej w pobliżu nie ma. Lubi czytać, książki kupuje w pobliskiej księgarni, w tym tomie obserwujemy go, gdy zakupił Mankella, Enquista, Sjowall, Wahloo. Kim są trzej ostatni autorzy, to nie wiem. Komisarz lubi dobre jedzenie i dobre wino. Lubi myśleć, a gdy to robi, stacza coś w rodzaju dialogu między samym sobą, jeden głos mówi mu, aby zrobił coś, a drugi go do tego zniechęca. Jest bardzo wrażliwy na ludzką krzywdę, na krzywdę zwierząt również. Jest odważny. Potrafi delektować się chwilą, posiłkiem, kąpielą, papierosem i innymi drobiazgami. W tym tomie co jakiś czas widzimy, że nieco przeraża go jego wiek, wzbrania się przed noszeniem okularów, poczytując to jako oznakę starości. Obserwuje, że jego kolega z pracy, Fazio, się starzeje, stracił wiarę w to, że cokolwiek może mu się udać.

Jest jeszcze i główna bohaterka książki, a właściwie i cyklu, Sycylia. Camilleri był Sycylijczykiem, tak więc wyspę opisał wiernie. Klimat i dosłowny i w przenośni się czuje. Czuje się gorąco i widzi się słońce. A można zorientować się co do historii i co do miejscowych obyczajów. Mafia nie zabija w niedzielę. W niedzielę idzie się do kościoła, potem do rodziców na obiad, na lody itp. Napotkany przypadkowo wieśniak ma przy sobie śniadanie: chleb, ser i butelkę wina. Gdy dochodzi do strzelaniny wiadomo, że doświadczeni w tego typu sytuacjach ludzie będą udawać, że niczego nie słyszeli.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2019/08/andrea-camilleri-slad-na-piasku-cykl-z.html

Kim jest komisarz Montalbano? W tym tomie ma 56 lat, mieszka na Sycylii, w małej miejscowości w domu tuż nad brzegiem morza. Mieszka sam, ale żyje w dość luźnym związku na odległość z Livią. Zależy mu na niej, ale chwilami cieszy się, że jej w pobliżu nie ma. Lubi czytać, książki kupuje w pobliskiej księgarni, w tym tomie obserwujemy go, gdy zakupił Mankella, Enquista,...

Zbrodnia zostaje popełniona przed domem komisarza Montalbano. Rano odkrywa ona bestialsko zamordowanego konia, który – zanim policjanci podejmą rutynowe działania – znika. Pozostają po nim tylko tytułowe „ślady na piasku”. Zaginięcie konia zgłasza ”idealne wcielenie walkirii” Rachele Esterman, która okazuje się być przyjaciółką Ingrid (dla tych co nie czytali cyklu, tj. niezwykła (!) szwedzka przyjaciółka komisarza Montalbano). Rachele okazuje się być inteligentna, wrażliwa, bezwzględna i bardzo seksowna - i to wszystko prawie jednocześnie! Dodatkowo podczas prowadzonego śledztwa w mieszkaniu Komisarza grasują złodzieje, którzy jednak … niczego nie kradną.
Książka jest zabawna i inteligentna. Nie sposób nie docenić także bajecznie złośliwego i błyskotliwego opisu włoskich prominentów. A wypowiedzi Catarelli (znakomita postać) są niezwykle dowcipne i dlatego brawa dla Tłumacza!
Szkoda jedynie, że komisarz Montalbano okazuje się być również uległym mężczyzną …:)
Recenzja z http://mercadoevy.blogspot.com/2017/08/andrea-camilleri-slad-na-piasku.html

Zbrodnia zostaje popełniona przed domem komisarza Montalbano. Rano odkrywa ona bestialsko zamordowanego konia, który – zanim policjanci podejmą rutynowe działania – znika. Pozostają po nim tylko tytułowe „ślady na piasku”. Zaginięcie konia zgłasza ”idealne wcielenie walkirii” Rachele Esterman, która okazuje się być przyjaciółką Ingrid (dla tych co nie czytali cyklu, tj....

Dla wielbicieli Montalbano.

Dla wielbicieli Montalbano.