Z każdym tomem robi się coraz lepiej. Traktuję te książki jako odskocznie od klasyki, ale, choć jest to rozrywka, nie jest to rozrywka głupia. Swoim stylem, zdolnością kreowania postaci oraz oddaniem atmosfery sycylijskiej miejscowości Camilleri nie ustępuje najlepszej nawet literaturze. Poprzez liczne odniesienia do literatury, mitologii, filmu, muzyki mamy wrażenie, że są to powieści głęboko zakorzenione w kulturze. To dzięki Camilleremu poznałem np. Sciascię.

Sama historia jest wielopoziomowa i wykracza nawet poza ramy powieści kryminalnej. Ale nie wolno nic zdradzać - trzeba czytać!

Z każdym tomem robi się coraz lepiej. Traktuję te książki jako odskocznie od klasyki, ale, choć jest to rozrywka, nie jest to rozrywka głupia. Swoim stylem, zdolnością kreowania postaci oraz oddaniem atmosfery sycylijskiej miejscowości Camilleri nie ustępuje najlepszej nawet literaturze. Poprzez liczne odniesienia do literatury, mitologii, filmu, muzyki mamy wrażenie, że są...

Chyba najlepszy tom jak dotychczas. Cierpki humor, egzystencjalizm i ciekawa zagadka kryminalna, no i to jedzenie ...

Chyba najlepszy tom jak dotychczas. Cierpki humor, egzystencjalizm i ciekawa zagadka kryminalna, no i to jedzenie ...

Z nieskrywaną przyjemnością przeczytałem kolejny tom z cyklu o komisarzu Montalbano. Camilleri ma coś takiego w swoim stylu pisania, że czyta się to szybko, lekko i z przyjemnością pomimo, że pisze powieści kryminalne.

Nie sposób też odmówić sukcesu tych powieści głównemu bohaterowi czyli Salvo Montalbano. Ten na pierwszy rzut oka arogancki, gwałtowny, wybuchowy i nadęty bufon jest największą zaletą tej książki. Początkowo wydawał mi się odpychający. Jednak ze strony na stronę i z tomu na tom Camilleri pokazuje jego prawdziwe oblicze – faceta uczciwego, lojalnego, piekielnie inteligentnego, z właściwym Sycylijczykom temperamentem i z chwilami zjadliwym poczuciem humoru.

„Złodziej kanapek” nie zawodzi oczekiwań. Zbrodnia o reperkusjach międzynarodowych sprytnie miesza się z małą, kameralną zbrodnią, wszystko jest ze sobą połączone, pełne zaskakujących zwrotów akcji i niespodziewanych wydarzeń. A w tle wydarzeń mały chłopiec, imigrant, który wzbudza w Montalbano czułość i uczucia o jakie by się nie go nie podejrzewało.

Akcja jest wartka, pełna napięcia, Camilleri wie jak to napięcie stale budować i podsycać, okraszając je swoistym poczuciem humoru. Pamiętam jak w pierwszym tomie trochę przeszkadzała mi ta poszatkowana narracja, prowadzona szybko jak w jakimś serialu sensacyjnym, teraz uważam to za ogromny atut.

Oczywiście polecam.

Z nieskrywaną przyjemnością przeczytałem kolejny tom z cyklu o komisarzu Montalbano. Camilleri ma coś takiego w swoim stylu pisania, że czyta się to szybko, lekko i z przyjemnością pomimo, że pisze powieści kryminalne.

Nie sposób też odmówić sukcesu tych powieści głównemu bohaterowi czyli Salvo Montalbano. Ten na pierwszy rzut oka arogancki, gwałtowny, wybuchowy i nadęty...

Kolejna świetna pozycja Anrei Camilleriego z niezawodnym komisarzem Montalbano, jego partnerką Livią oraz niezastąpionym zespołem.

Kolejna świetna pozycja Anrei Camilleriego z niezawodnym komisarzem Montalbano, jego partnerką Livią oraz niezastąpionym zespołem.

Zagmatwane śledztwo i nietypowe zachowanie komisarza, do którego należy się przyzwyczaić. Interesujące opisy dań jedzonych przez komisarza.

Zagmatwane śledztwo i nietypowe zachowanie komisarza, do którego należy się przyzwyczaić. Interesujące opisy dań jedzonych przez komisarza.

Cieszę się, że przede mną jeszcze tyle przygód komisarza Montalbano. "Złodziej kanapek" to moim zdaniem najlepszy z trzech pierwszych tomów, chociaż początek zapowiadał dość banalną historię. Mimo niewielkiej objętości fabuła nie odbiega skomplikowaniem od typowego kryminału. Camilleri ma skłonność do syntetycznego stylu, ale dał radę zmieścić w swoim utworze wątek obyczajowy oraz typowe dla tej serii opisy jedzenia. Wyszło smacznie, upalnie i trochę bardziej niż zwykle refleksyjnie.

Cieszę się, że przede mną jeszcze tyle przygód komisarza Montalbano. "Złodziej kanapek" to moim zdaniem najlepszy z trzech pierwszych tomów, chociaż początek zapowiadał dość banalną historię. Mimo niewielkiej objętości fabuła nie odbiega skomplikowaniem od typowego kryminału. Camilleri ma skłonność do syntetycznego stylu, ale dał radę zmieścić w swoim utworze wątek...

Raz na czas jakiś, kiedy mam dość reportaży tudzież innej przygnębiającej literatury sięgam po coś lekkiego, przyjemnego i wciągającego i udaję się literacko na Sycylię, by w towarzystwie komisarza Montalbano zaznać włoskiego "Dolce Vita". No nic nie poradzę na to, że lubię tego nieszablonowego sybarytę i bandę jego współpracowników – indywiduów.

Tym razem Montalbano ma do rozwiązania dwie sprawy. Pierwsza dotyczy zabójstwa tunezyjskiego marynarza na kutrze rybackim, druga zabójstwa szanowanego emerytowanego właściciela firmy handlującej owocami, którego zwłoki znaleziono w windzie domu, w którym mieszkał. Pierwszej sprawy Montalbano pospiesznie się pozbywa, jako, że nie znosi niepotrzebnie się przepracowywać. W toku rozwiązywania drugiej okaże się jednak, że są one połączone i będzie musiał współpracować z jednym ze swoich kolegów z sąsiedniej miejscowości.

Akcja "Złodzieja kanapek" jest wartka, a Montalbano jak zwykle inteligentny i przebiegły. No i jak to na Sycylii, co i nam czasami bywa bliskie, nie wszystko musi być do bólu poprawne formalnie, zasady można nagiąć, na niektóre rzeczy przymknąć oko, skorzystać z kontaktów, przysług i osobistego uroku. Ostatecznie, liczy się skuteczność i efekt końcowy, a nie użyte środki.

Ale oczywiście w wirze obowiązków nasz bohater nie zapomina o doskonałym jedzeniu. Wszak świat nie skończy się, kiedy zatrzyma się w przydrożnej restauracji na doskonały posiłek. Myślę czasami, że cykl ten mogłabym czytać dla samych jedynie opisów cudownej włoskiej kuchni.

Dowiadujemy się też w tej części nieco więcej o życiu osobistym i rodzinnym komisarza, bo prowadzone sprawy i okoliczności losu skłaniają go do głębokich życiowych refleksji. Bardzo jest w tych lękach i rozterkach ludzki i autentyczny.

Przeczytałam błyskawicznie i, jak zwykle w tym cyklu, polecam

Raz na czas jakiś, kiedy mam dość reportaży tudzież innej przygnębiającej literatury sięgam po coś lekkiego, przyjemnego i wciągającego i udaję się literacko na Sycylię, by w towarzystwie komisarza Montalbano zaznać włoskiego "Dolce Vita". No nic nie poradzę na to, że lubię tego nieszablonowego sybarytę i bandę jego współpracowników – indywiduów.

Tym razem Montalbano ma...

Kolejny tom z komisarzem Montalbano i kolejna porcja rozrywki. Ciekawym przerywnikiem, a właściwie refrenem są posiłki głównego bohatera, których opis i regularność przywołuje u mnie osobiście echa pewnej czarodziejskiej góry:)
Intryga może i nie jest tu najważniejsza, nie mniej stanowi ważne tło i barwną ilustrację, dającą jakieś wyobrażenie o problemach, a jakimi borykała się policja na Sycylii a ludzie w życiu codziennym.
Polecam, zwłaszcza tym, którzy traktują lekturę także jako rozrywkę i odskocznię.

Kolejny tom z komisarzem Montalbano i kolejna porcja rozrywki. Ciekawym przerywnikiem, a właściwie refrenem są posiłki głównego bohatera, których opis i regularność przywołuje u mnie osobiście echa pewnej czarodziejskiej góry:)
Intryga może i nie jest tu najważniejsza, nie mniej stanowi ważne tło i barwną ilustrację, dającą jakieś wyobrażenie o problemach, a jakimi borykała...

Przyjemnie spędzony czas w towarzystwie komisarza Montalbano. Bardziej niż sprawa kryminalna (a nawet dwie pozornie odległe, które finalnie się łączą) liczy się tu klimat Sycylii i zapach jedzenia 😉 Tak trzeba żyć 🥰

Przyjemnie spędzony czas w towarzystwie komisarza Montalbano. Bardziej niż sprawa kryminalna (a nawet dwie pozornie odległe, które finalnie się łączą) liczy się tu klimat Sycylii i zapach jedzenia 😉 Tak trzeba żyć 🥰

Trzeci tom sycylijskiej serii kryminalnej z komisarzem Salvem Montalbano.

Po książki z tej serii sięgam zwykle wtedy, gdy mam ochotę na coś lekkiego i relaksującego, a także w przerwie między bardziej wymagającymi lekturami. Relaksujący kryminał? Jak najbardziej! Bo choć Montalbano tropi zwykle zabójców, nie natkniemy się w tej serii na hektolitry płynącej krwi, szczegółowe opisy wymyślnych tortur czy okrucieństw wszelkich rozłożonych na czynniki pierwsze.

Postać głównego bohatera wymyka się schematom. Mimo że jest mężczyzną w średnim wieku i stanu wolnego, to jego profil znacznie różni się od często spotykanego w literaturze kryminalnej typu detektywa samotnika - nieszczęśnika. Pozostaje w stałym satysfakcjonującym związku z kobietą, nie upija się do nieprzytomności, dobra kuchnia stanowi ważną część jego codziennego życia, mieszka w domu położonym nad morzem i z tej lokalizacji aktywnie korzysta. Prowadzi umiarkowane życie towarzyskie chociaż duszą towarzystwa zdecydowanie nie jest. Humorzasty i zmienny jak pogoda budzi sympatię czytelników, niekoniecznie zaś swoich podwładnych. Czasem bywa zabawny, częściej nieobliczalny.

U Camilleriego zbrodnia jest faktem zaistniałym, a akcję książek napędza śledztwo. I znowu! Nie przypomina ono pogoni psów gończych. Kosztem snu, posiłków czy przyjemności. Tych komisarz nigdy sobie nie odmawia. Przecież trup i tak jest już martwy. Prawda? Ponadto, Montalbano kieruje się własnym kodeksem moralnym i jeśli, jego zdaniem, przewinienie tego czy owego nie jest znaczne, pomija pewne fakty w raportach lub przedstawia je w taki sposób, żeby delikwentowi włos z głowy nie spadł. Czy tak można? Na Sycylii - można.

Trzeci tom sycylijskiej serii kryminalnej z komisarzem Salvem Montalbano.

Po książki z tej serii sięgam zwykle wtedy, gdy mam ochotę na coś lekkiego i relaksującego, a także w przerwie między bardziej wymagającymi lekturami. Relaksujący kryminał? Jak najbardziej! Bo choć Montalbano tropi zwykle zabójców, nie natkniemy się w tej serii na hektolitry płynącej krwi,...