To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

Fenomenalne zakończenie Drugiej Trylogii Covenanta, porywające, pełne epickiego rozmachu a jednocześnie, paradoksalnie, zaskakująco kameralne, przejmujące i wzruszające, a przy tym znakomicie spinające wszystkie, jakże przecież rozbudowane, wątki fabularne sagi.
+
Powieść podzielona jest na dwie części. Pierwszą obserwujemy z perspektywy Covenanta, w drugiej do głosu dochodzi, podobnie jak to miało miejsce w „Jedynym Drzewie”, Linden Avery.
Część pierwsza rozpoczyna się w momencie, w którym Drużyna Niedowiarka wraca po niepowodzeniu odniesionym na Wyspie Jedynego Drzewa. Linden wlewa w załamanego porażką Covenanta odrobinę otuchy i wiary.
Statek Drużyny najpierw wpływa na niebezpieczny obszar oceanu zwany Duszogryzem, następnie zaś, podążając na północ, grzęźnie w lodach
Covenant z najbliższymi rusza po zmarzlinie w kierunku Krainy, uciekając po drodze przed złowrogimi stworami lodowymi - arguleh. Po powrocie na kontynent bierze on udział w bitwie, jaką Arguleh wydają chroniące się na Północy Waynhim, następnie zaś podąża w kierunku Revelstone.
Atak drużyny na Revelstone, mimo iż wydaje się straceńczy, konczy się powodzeniem - Covenant wzywa na pomoc Piaskową Gorgonę Nom, sam zaś atakuje, po raz już ostatni, mocą Pierwotnej Magii.
Druga część to opis wyprawy Niedowiarka z grupą najwierniejszych przybocznych do Góry Gromu, pod którą swą siedzibę ma przeklęty Lord Foul.
Drużyna walczy z ur-podłymi, ponosi ofiary, dociera w końcu do magicznej krainy Andelain. Tam duch Kevina Niszczyciela Krainy objawia się Linden i ostrzega, że Covenant nie zamierza walczyć z Foulem, tylko poddając się jego woli, planuje doprowadzić do kolejnej Profanacji. Linden musi dokonać najcięższego wyboru - czy zdradzić ukochanego, czy zaryzykować zniszczenie Krainy…
+
Człowiek czyta dziesiątki epickich sag fantasy. Wielkie armie, potężna magia, wojownicy, intrygi, plot twisty, wszystko, czego sobie można zamarzyć, ale mimo takiego wyboru opowieść o Thomasie Covenancie Niedowiarku zapadnie w pamięć na długie lata.
Cała historia jest rewelacyjnie wręcz pomyślana - trochę jak „drabina jakubowa”, jak rojenia umierającego albo śmiertelny sen trędowatego. Cały czas można obserwować, jak fantastyczna, przygodowa fabuła przeplata się z dramatami realnego życia dwójki bohaterów (tak, Linden Avery jest już postacią absolutnie równą znaczeniem Covenantowi).
Wzajemne samooskarżanie się pary Covenant-Linden, mimo że jest osią napędową całej trylogii, jest tym razem harmonijnie wplecione w wyborną, porywającą fabułę (były z tym pewne problemy w „Jedynym Drzewie”). W ogóle książka łapie odpowiedni flow od momentu, w którym Drużyna staje na stałym lądzie (jednak co Kraina, to Kraina).
Jest mnóstwo przygód, walk, forsownych marszów, magia aż fruwa w powietrzu, kolejne zwroty fabularne trzymają czytelnika w napięciu, dokąd to wszystko zaprowadzi. Bowiem trzeba pamiętać, że Coventant to rzadki przykład fantasy, gdzie bohaterom sporo rzeczy się NIE UDAJE, gdzie ponoszą oni porażki i niepowodzenia, a nawet jak się coś się udaje, to często przewrotnie, nie tak, jakby czytelnik oczekiwał.
Czytanie jest dość sporym wysiłkiem - styl Donaldsona nie jest z tych najłatwiejszych w lekturze, strony bynajmniej nie znikają w oczach, raczej trzeba się nieco przyłożyć, ale zdecydowanie warto.

Covenant to fantasy nie dla każdego, będą fani rozczarowani ciężką frazą, męczącymi bohaterami, ich nieustannym jojczeniem i użalaniem się nad sobą, ale jak już kogoś trafi, to trafi na amen, Tych, którzy pokochali covenantowe uniwersum „Władca Białego Złota” zachwyci. Wspomnienie przeżyć zostanie na długie lata, a potem warto będzie do sagi powrócić.

Fenomenalne zakończenie Drugiej Trylogii Covenanta, porywające, pełne epickiego rozmachu a jednocześnie, paradoksalnie, zaskakująco kameralne, przejmujące i wzruszające, a przy tym znakomicie spinające wszystkie, jakże przecież rozbudowane, wątki fabularne sagi.
+
Powieść podzielona jest na dwie części. Pierwszą obserwujemy z perspektywy Covenanta, w drugiej do głosu...

bardzo dobre zakończenie sagi. nie spodziewałam się do końca obrotu spraw, który został mi zaserwowany na kartach książki.
zdecydowanie polecam całe kroniki.

bardzo dobre zakończenie sagi. nie spodziewałam się do końca obrotu spraw, który został mi zaserwowany na kartach książki.
zdecydowanie polecam całe kroniki.