William Horwood

Recenzja z tyłu okładki głosi, że to wielki powrót mistrza. Sprowokowała mnie do zastanowienia, czy tak jest w rzeczywistości. Czy ta pierwsza część opowieści rzeczywiście może się równać z Lasem Duncton lub choćby kontynuacją „O czym szumią wierzby” Kennetha Grahame'a? Niestety nie. Czy jest to świat wykreowany na miarę Tolkienowskiego Śródziemia? Też nie. Jeden mit, na kanwie którego oparta jest fabuła, to za mało. Tolkien pokusił się o wykreowanie własnych stworzeń, takich jak hobbity, elfy, krasnoludy, gobliny. Tu mamy do czynienia z małymi skrytami. To mali ludzie, tak o połowę mniejsi od nas, żyjący obok nas, nie zauważamy ich, ponieważ nie potrafimy widzieć tego, co w jakiś sposób nie zgadza się z naszym pojmowaniem świata. Czy nie przypomina nam to czegoś? Na przykład serii Mary Norton o Pożyczalskich? Też mali ludzie, nawet mniejsi i również korzystają z tego, co nam nie jest potrzebne, żyjąc obok nas. A taki film jak „Artur i Minimki”? Tam przynajmniej bohaterowie są trochę odmienni od ludzi. Podobny za to jest rytuał przejścia - krąg, który stanowi bramę do świata skrytów. Jeżeli chodzi o samą fabułę, to czyta się nawet nieźle. Ciekawie są przedstawieni bohaterowie, o wyraziście ukazanych uczuciach, zarówno pozytywnych (lojalność, przyjaźń,miłość),jak i negatywnych (zemsta, wyrachowanie). Niestety, Horwood jest mistrzem tajemnicy, którą skrzętnie ukrywa przed czytelnikiem, a co więcej również przed głównym bohaterem - Jackiem. Wyjaśnienia zawsze mają paść lada moment, tylko ta chwila ciągle nie jest właściwa. Motywy działań postaci nie do końca są jasne, sposób działania mechanizmów lub walki kijem też nie. Autor ucieka się do enigmatycznych sformułowań, gdy nie ma pomysłu, jak wytłumaczyć zasady funkcjonowania, na przykład kręgów do podróżowania między światami. Dużym mankamentem książki, która w domyśle miała być dla młodzieży, jest niechlujne tłumaczenie. Wiele stron ma błędy stylistyczne. Bywają też zdania, w których poszczególne wyrazy napisane są poprawnie, ale ciężko się dopatrzeć sensu wypowiedzi. A oto przykład: „Dzięki jasnej szacie ze zwiewnego jedwabiu na szczęście bardziej sugerowała wdzięki Katherine niż je odsłaniała”;. I niech mi ktoś powie, co tłumacz miał na myśli.