Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Czarny Bóg” to kolejny po “Z Wody Zrodzonym” tom Sagi o Odmieńcu autorstwa Grega Keyesa. Chociaż pierwsza część fabularnie zamknęła się bardzo sprawnie, pozostawało kilka pytań bez odpowiedzi. Oczywiste było też, że przygody głównych bohaterów nie kończą się wraz z zakończeniem pierwszego tomu. Książka jest bezpośrednią kontynuacją, której akcja zaczyna się dokładnie w miejscu, w którym pozostawił czytelnika pierwszy tom. Tutaj również mamy idącą dwutorowo fabułę. Jeden tor śledzi dalsze poczynania głównych bohaterów, drugi natomiast opisuje losy ścigającego ich antagonisty. O ile w pierwszym tomie taki podział mi nie przeszkadzał, płynnie przechodziłem przez naprzemienne rozdziały opisujące raz jedną perspektywę raz drugą, o tyle w “Czarnym Bogu” czasami miałem wrażenie, że coś tu zgrzyta. Drobne rzeczy, które nie wpływają za bardzo na odbiór całości, ale jednak zauważalne. Ot, przesunięcie czasowe, czy przerywanie jednego z wątków w dość istotnym momencie (najprawdopodobniej zabieg celowy, ale trochę momentami to irytowało). Lecz tak jak piszę wyżej, nic strasznego… po prostu w dobrej książce nawet szczegóły rzucają się w oczy. A jest to bardzo dobra książka, wszystko to za co chwaliłem “Z Wody Zrodzonego” mamy również tu. Świat dalej budowany jest w bardzo interesujący sposób. Poznajemy nową zamieszkującą na dzikich pustkowiach kulturę, ludzi zwanych Mangami. Wydają się być trochę taką krzyżówką mongołów i rdzennych amerykanów. Zawsze lubię poznawać takie światy fantasy, które czerpią z innych źródeł niż średniowieczna europa. Zresztą wierzenia zamieszkujących go ludzi i “kosmologia” świata przedstawionego również zdaje się być inspirowana źródłami pochodzącego z tzw wschodu lub rdzennych mieszkańców ameryk naszego świata. Dla mnie bomba. Postacie wciąż zachowują swoje cechy i wciąż są bardzo wiarygodne. Niektórzy drugoplanowi bohaterowie, zyskują trochę więcej charakteru i da się zauważyć zachodzące w nich pod wpływem przygody zmiany. Bohaterowie cały czas uwikłani są w intrygi potężnych “graczy” i zdają się być zaledwie pionkami. Są tego świadomi lecz nie mając wyboru, podążają wytyczonym przez te siły szlakiem tak jakby pchało ich przeznaczenie. Dużo bardziej niż w pierwszym tomie, widoczny jest tu motyw człowieka, który próbuje uwolnić się od losu, który zdaje mu się być przypisany, przez siły wyższe. Jest to poniekąd, trochę naiwna, ale bardzo ładna alegoria tego, że człowiek może przeciwstawić się swojemu losowi, o ile tylko ma na to dość siły woli. W porównaniu z pierwszą książką “Czarny Bóg” wypada wg mnie trochę słabiej, ale to wciąż świetna pozycja. Czytało się ją świetnie, ani przez moment nic się nie ciągnęło. Sam finał jest dość przewidywalny, zresztą autor zostawiał po drodze sporo zapowiedzi. Jednak to w jaki sposób fabuła w końcu tam dociera, może zaskoczyć. Do samego końca nie byłem pewny intencji kilku ważnych postaci, a gdy ostatecznie karty zostały odsłonięte, zaskoczyłem się. Sam koniec jest widowiskowy, jak to w epickim fantasy wypada :) Momentami jest może zbyt cukierkowo i naiwnie, ale nie przeszkadzało mi to. Całość fajnie zamyka epilog, który szczególnie przypadł mi do gustu, ponieważ autor, nie zakończył wątku dwóch głównych postaci w najbardziej oczywisty i przewidywalny sposób. “Czarny Bóg” tworzy z pierwszym tomem, “Z Wody Zrodzonym, bardzo przyjemną, spójną całość. Nie jest to może najambitniejsze fantasy jakie czytałem, ale naprawdę robi robotę. Wspomniałem o tym w opinii o pierwszym tomie i tak samo jest tutaj: Powieść nosi znajome cechy fantasy, tam gdzie czytelnik tego oczekuje, a w miejscach gdzie chciałoby się zobaczyć coś nowego, dostajemy sporo świeżości. Drugi tom sagi o odmieńcu to świetne fantasy, polecam każdemu fanowi gatunku. W skali od jednego Ostrego Tygrysa do dziesięciu, daję sześć Ostrych Tygrysów!