Kolejna książka sprawiająca wrażenie terapii dla autorki. Przykre sprawy, to prawda, ale nie jest to poziom wyższy, niż przeciętnego dziennika.

Kolejna książka sprawiająca wrażenie terapii dla autorki. Przykre sprawy, to prawda, ale nie jest to poziom wyższy, niż przeciętnego dziennika.

Mocna, dobra, momentami wstrząsająca. Porusza tragedie dzieci i tragedie dorosłych, ale i tak będące konsekwencją traum z dzieciństwa. Warto.

Mocna, dobra, momentami wstrząsająca. Porusza tragedie dzieci i tragedie dorosłych, ale i tak będące konsekwencją traum z dzieciństwa. Warto.

"W dzieciństwie marzyłam o tym, żeby stać się niewidzialna, bo nie było peleryny, która by mnie uchroniła przed śmiercią. Umierałam codziennie. Po sto razy dziennie. I zaczynałam od nowa. Chciałam być niewidzialna w świecie, w którym ludzie czerpią radość z obnażania cudzych historii, przekształcania ich w sensacje, wpychania się do życia innych, podglądania. Bałam się, że będę po strzegana w ten sposób, wiedziałam, że mój smu- tek i samotność są nie do ukrycia i wstydziłam się tej mojej nagości. Dlatego szukałam sposobu po- zostawania w ukryciu, narzucenia na siebie kocy ka mamy, mojej wymyślonej mamy, by poczuć się chronioną. I tak przejść przez życie.
Moje dni przebiegały z poczuciem, że lada chwila zdarzy mi się coś najgorszego. W każdej sekundzie przeżywałam piekło. Byłam przekonana, że zostanie niewidzialnym daje człowiekowi swobodę robie- nia tego, czego zapragnie, wybierania, tworzenia swoich własnych reguł. Przezwyciężania śmierci. Tak... Właśnie tak to sobie wyobrażałam. Ale sprawy nie zawsze przebiegają tak, jak byśmy chcieli."

"W dzieciństwie marzyłam o tym, żeby stać się niewidzialna, bo nie było peleryny, która by mnie uchroniła przed śmiercią. Umierałam codziennie. Po sto razy dziennie. I zaczynałam od nowa. Chciałam być niewidzialna w świecie, w którym ludzie czerpią radość z obnażania cudzych historii, przekształcania ich w sensacje, wpychania się do życia innych, podglądania. Bałam się, że...

Poruszająca, smutna, miejscami straszna. Daje do myślenia

Poruszająca, smutna, miejscami straszna. Daje do myślenia

Troszkę za krótkie te historie. Książka dobra.

Troszkę za krótkie te historie. Książka dobra.

“Niewidzialni“ Natalii Delewy to debiut i moja pierwsza styczność z literaturą bułgarską.

Książka opowiada o ludziach niewidzialnych dla społeczeństwa. Takich, którymi zwykle nie zawracamy sobie głowy, na których jesteśmy obojętni. Niektórzy pisali, że lektura jest chaotyczna, bo historię innych przeplatają się z głównym wątkiem. Ja osobiście nie miałam problemu z nadążaniem za fabułą, ale jest to coś, co dla niektórych czytelników może być problematyczne.

Kolejna sprawa to to, że debiut ten jest bardzo króciutki — nie ma nawet 200 stron, przez co wszystkie wątki kończą się zaledwie po dwóch, trzech stronach. Nie mam pojęcia, czy jest to zabieg celowy, za pomocą którego autorka chce pokazać, jak krzywda innych szokuje nas tylko na chwilę, a potem wracamy do codzienności — ale jeśli tak, to czapki z głów. Jeśli nie, to odczuwam duży niedosyt.

To, co najbardziej fascynuje mnie w książce Pani Delewy to to, jak umiejętnie potrafi ona używać języka. Jest on ostry, bardzo opisowy, a jednocześnie ma się wrażenie, że to, co czytamy, to tylko jakaś rutyna. Coś, co zajmie nam myśli na chwilę, a potem odejdzie w zapomnienie, mimo mocy włożonej w słowa.

Uważam, że “Niewidzialni“ są zdecydowanie warci zobaczenia :).

“Niewidzialni“ Natalii Delewy to debiut i moja pierwsza styczność z literaturą bułgarską.

Książka opowiada o ludziach niewidzialnych dla społeczeństwa. Takich, którymi zwykle nie zawracamy sobie głowy, na których jesteśmy obojętni. Niektórzy pisali, że lektura jest chaotyczna, bo historię innych przeplatają się z głównym wątkiem. Ja osobiście nie miałam problemu z...

Niestety książka wogóle mnie nie porwała, dobrze że była krótka i szybko ją przeczytałam

Niestety książka wogóle mnie nie porwała, dobrze że była krótka i szybko ją przeczytałam

Ksiazka chaotyczna bez ladu i skladu. Historie tytulowych "Niewidzialnych" sa zdecydowanie za krotkie, takie opowiastki na 2-3 strony, ktore sa poprzerywane doswiadczeniami autorki przez co czasami nie wiedzialam czyja historie czytam. Ksiazka przeczytana dwa dni temu a zadna historia nie zapadla mi w pamieci. Rozczarowanie tego roku.

Ksiazka chaotyczna bez ladu i skladu. Historie tytulowych "Niewidzialnych" sa zdecydowanie za krotkie, takie opowiastki na 2-3 strony, ktore sa poprzerywane doswiadczeniami autorki przez co czasami nie wiedzialam czyja historie czytam. Ksiazka przeczytana dwa dni temu a zadna historia nie zapadla mi w pamieci. Rozczarowanie tego roku.

Zbiór historii ludzi, którzy są niewidzialni w naszym społeczeństwie. Bo nie pasują nam do jego ogólnego obrazu, bo są imigrantami, bo ich dzieciństwo to koszmar i nie mogą sobie poradzić z traumami, mogłabym wymieniać i wymieniać, bo niewiele potrzebujemy, aby wyrzucić kogoś z naszej świadomości albo zepchnąć na margines społeczeństwa, nie próbując nawet stanąć w butach tej osoby. "Niewidzialni" to książka, która wzrusza i daje do myślenia.

Zbiór historii ludzi, którzy są niewidzialni w naszym społeczeństwie. Bo nie pasują nam do jego ogólnego obrazu, bo są imigrantami, bo ich dzieciństwo to koszmar i nie mogą sobie poradzić z traumami, mogłabym wymieniać i wymieniać, bo niewiele potrzebujemy, aby wyrzucić kogoś z naszej świadomości albo zepchnąć na margines społeczeństwa, nie próbując nawet stanąć w butach...

Ciekawe ilu niewidzialnych żyje dokoła każdego z nas.

Ciekawe ilu niewidzialnych żyje dokoła każdego z nas.