Najbliższy weekend mam zamiar poświęcić mojej guilty pleasure, czyli czytaniu kryminałów. W ostatnim tygodniu premierę miała kolejna część przygód Leny Rudnickiej, czyli „Blaga” Kingi Wójcik. Już nie mogę się doczekać, kiedy ta książka wpadnie w moje ręce, jednak zanim to się stanie, sięgnę po inną nowość. Są nią „Zmory przeszłości” Ann Cleeves. Bardzo ucieszyła mnie wiadomość, że na polskim rynku pojawi się kolejna książka tej autorki, tym razem – co ciekawe – wydana poza serią. A to właśnie z seriami: o Verze Stanhope, o Jimmym Perezie czy o Matthew Vennie – Cleeves kojarzy mi się najbardziej.

Ciekawym czytelniczym doświadczeniem będzie więc nie tylko poznanie Ann Cleeves jako autorki książki napisanej poza seriami, ale także – jak wnioskuję z opisu – bardziej obyczajowej niż kryminalnej. Choć trzeba przyznać, że u tej autorki zawsze na pierwszy plan wysuwa się rys psychologiczny postaci, a nie krwawe opisy zbrodni, to pisarka jeszcze ani razu nie pisała o tak odległych od Szetlandów czy ogólnie Wielkiej Brytanii lokalizacjach jak Maroko. W żadnej z jej książek nie czytałam też jeszcze o płomiennych romansach zakończonych śmiercią i pokaźnym spadkiem – opis jak z powieści Agathy Christie! Za którą zresztą sama Cleeves szczególnie nie przepada, bo uważa ją za autorkę dość bezwzględną wobec swoich bohaterów. Ja lubię obie twórczynie, więc tym bardziej nie mogę się doczekać lektury powieści „Zmory przeszłości”.

W lutym skupiłam się na wyczytywaniu grubych książek, które zalegają mi na półce. Tak w nawiązaniu do tłustego czwartku, który przed nami. Za mną między innymi „Imię wiatru”, przede mną „Magiczne lata”, czyli gwiazdkowy prezent. Ale gdy tak się otoczyłam tymi masywnymi tytułami o niekończącej się liczbie stron, to poczułam się lekko przytłoczona. I nie zrozumcie mnie źle, bo masywne powieści, które zajmują mi wieczory, należą do moich ulubionych. Wiele tych, które z całą pewnością mogłabym nazwać ulubieńcami, to właśnie te, które powodują, że uginają się półki na regałach.

Ale w ten weekend mam ochotę na wyjątek. Na coś krótszego, zwięzłego. Zwłaszcza w zeszłym roku nauczyłam się doceniać też te powieści, które są w stanie przekazać ogrom emocji i treści na zdecydowanie mniejszej liczbie stron. I tak przejrzałam swoje półki w poszukiwaniu czegoś dobrego. A jest parę takich pozycji, na które mam chrapkę od dłuższego czasu. „Oprzyj swoją samotność o moją” z wydawnictwa Marpress, które kurzy mi się na półce zdecydowanie za długo. A teraz, gdy Anita powiedziała, że to naprawdę dobra lektura, to chyba nie mogę odkładać tego jeszcze dłużej. W kolejce uszykowałam sobie jeszcze „Przywiązania” i zbiór opowiadań litewskiej autorki „Piramidy dni”. Także naprawdę szykuje mi się zaczytany weekend.

Gdzie kończy się nauka, a zaczyna science fiction? Kiedy lekarz już nie leczy, ale bawi się w Boga? Historia medycyny jest pełna spektakularnych odkryć, przypadkowych przełomów, trudnych do wytłumaczenia cudów, ale też ślepych uliczek. Jedną z nich były próby przeszczepienia… głowy.

Amerykański neurochirurg Robert J. White, skądinąd szanowany lekarz, który przeprowadził tysiące operacji, ratując niezliczone życia, poświęcił swoją karierę tej szalonej idei. „Jako naoczny świadek pierwszego udanego przeszczepu nerki, przeprowadzonego przez jego przyjaciela i mentora Josepha E. Murraya, pomyślał sobie, że po co osobno wykonywać transplantacje nerek i serca, skoro można zrobić to ze wszystkimi narządami naraz poprzez przeszczep głowy” – pisze o nim Brandy Schillace.

W 1970 roku zdołał nawet dokonać (nie do końca udanej) transplantacji głowy małpy! To właśnie fascynująca biografia tego prawdziwego doktora Jekylla – „Doktor White i jego głowy, czyli śmiałe eksperymenty w transplantologii” autorstwa wspomnianej autorki – będzie mi towarzyszyła w ten lutowy weekend.

A o najbardziej kontrowersyjnych eksperymentach medycznych przeczytacie oczywiście na stronie Ciekawostki Historyczne.

[kk]