Joseph Fouché dla wielu współczesnych i potomnych był postacią demoniczną. Kat Lyonu w czasie terroru jakobińskiego, jako członek Konwentu – królobójca, kilkukrotny minister policji, oratorianin, jakobin, współpracownik dyrektoriatu, konsulatu, cesarstwa, wreszcie w służbie Ludwika XVIII, zawsze spadał jak kot na cztery łapy.
Tej niezwykłej postaci przyjrzał się Jean Tulard. Książka będąca efektem badań nad mistrzem intryg została opublikowana we Francji w 1998 r., a przetłumaczona na polski i wydana przez PIW w 2021 r. Tulard uwzględnił wyniki wcześniejszych badań i mocno uczłowieczył postać Fouchégo. Co nie znaczy, że wybielił.
Fouché musiał lawirować pomiędzy różnymi stronnictwami, po upadku Robespierre’a konsekwentnie prowadził politykę umiarkowaną wobec rojalistów, balansując pomiędzy nimi a jakobinami. Nie przeszkodziło mu to w wytropieniu spisków tych pierwszych. Tulard opisuje to bardzo ciekawie. Oprócz głównej narracji, w książce znajdują się ciekawe i przydatne aneksy, np. poświęcony autentyczności tak zwanych pamiętników Fouchégo czy alfabetyczny spis współpracowników i najważniejszych podwładnych mistrza intryg. Tulard sporo miejsca poświęca bezlitosnej walce i podkopywaniu pozycji wśród różnych służb policyjnych tego okresu. Ponieważ nie mam talentu do intryg, nieco się w tym gubiłam, a wtedy słowniczek okazywał się bardzo przydatny.
Książkę zdecydowanie polecam, warto mieć jednak już pewne przygotowanie z historii tego okresu, bowiem autor nie zajmuje się tłumaczeniem przebiegu wydarzeń w latach 1759 – 1820, zakładając, że czytelnik go nieźle zna.

Joseph Fouché dla wielu współczesnych i potomnych był postacią demoniczną. Kat Lyonu w czasie terroru jakobińskiego, jako członek Konwentu – królobójca, kilkukrotny minister policji, oratorianin, jakobin, współpracownik dyrektoriatu, konsulatu, cesarstwa, wreszcie w służbie Ludwika XVIII, zawsze spadał jak kot na cztery łapy.
Tej niezwykłej postaci przyjrzał się Jean...

Okrutnie nudno napisana.

Okrutnie nudno napisana.

Książka trudna do oceny. Jako biografia - znacznie poniżej oczekiwań; jako historia policji politycznej okresu Napoleona - bardzo dobra. Należy chyba zacząć od tego, że nie powinna ona się ukazać pod szyldem BSL. Autor zupełnie rozjechał się z konwencją. Wiadomości stricte biograficznych Josepha Fouche znajdziemy w książce na 1/5 jej treści. Nie ratuje tego nawet większe skupienie się na osobie głównego bohatera w okresie po definitywnym upadku Napoleona w 1815 roku. Jeśli więc ktoś liczy (tak jak ja liczyłem),że poszerzy swoją wiedzę o tej niezmiernie ciekawej postaci poza to czego dowiedział się dotychczas (ewentualnie po lekturze świetnej pracy Stefana Zweiga na ten sam temat),to może srogo się rozczarować. Książka de facto traktuje o spiskach, intrygach, zamachach (mniej lub bardziej udanych) oraz walce z nimi ministerstwa policji kierowanego przez Fouche w okresie napoleońskim. Niestety z uwagi na powyższe nie mogę polecić tej pracy miłośnikom serii BSL.

Książka trudna do oceny. Jako biografia - znacznie poniżej oczekiwań; jako historia policji politycznej okresu Napoleona - bardzo dobra. Należy chyba zacząć od tego, że nie powinna ona się ukazać pod szyldem BSL. Autor zupełnie rozjechał się z konwencją. Wiadomości stricte biograficznych Josepha Fouche znajdziemy w książce na 1/5 jej treści. Nie ratuje tego nawet większe...

W bieżącym roku przypadała 200 rocznica śmierci Napoleona (5 maj). Nie było więc lepszego momentu, aby wydać biografię osoby, która miała ogromny wpływ na kraj rządzony przez Cesarza. Jest to również doskonała okazja, aby rozpropagować w naszym kraju wiedze na temat Fouché, który niespecjalnie jest u nas dobrze rozpoznawalną postacią historyczną. Nie można nie wspomnieć również o postaci samego autora książki. Jean Tulard to wybitny historyk starego pokolenia, który stał się wybitnym znawcą zarówno kina, jak i czasów napoleońskiej Francji. Nie można było więc sobie wyobrazić lepszego autora, który podszedł do tematyki z naprawdę dużą pasją.
Biografia potężnego i władnego ministra podzielona jest na 25 rozdziałów. Autor nie decyduje się tutaj jednak sięgać do najmłodszych lat życia opisywanej postaci (na ten temat są tylko krótkie wzmianki). Kolejne strony wypełnia treść ukazująca jego losy/karierę od czasu jego pracy jako nauczyciela w zakonie oratorianów, poprzez działanie w Konwencie rewolucyjnym, zostanie „królobójcą”, bycie przywódca spisku termidoriańskiego, który doprowadził do śmierci Robespierre’a, jego ministerialne działanie w ramach cesarstwa, aż po popadnięcie w niełaskę, wygnanie i śmierć w Trieście (1820). Mamy więc tutaj do czynienia z solidną porcją historycznej treści, która dość dokładnie stara się zaprezentować kolejne etapy jego życia.
Legendarny minister policji od lat wzbudza pośród pasjonatów historii wiele kontrowersji i dyskusji. Czy był to człowiek, któremu leżało w sercu dobro kraju, czy może żądny władzy i pieniędzy karierowicz, który dążył do celu po trupach innych? Na te pytania stara się odpowiedzieć w swojej książce Jeana Tulard. Przedstawia on czytelnikowi dość szeroki obraz Fouché, tak aby mógł on samodzielnie wyciągać niektóre wnioski. W doskonałym stylu autor odnosi się również do niektórych przyjętych przekonań dotyczących tej postaci. Chociażby nazywanie go prekursorem policji politycznej i przygotowanie pewnych rozwiązań, które później stosowały Gestapo czy NKWD. Chociaż pewne analogie są widoczne, wyciąganie z tego daleko idących wniosków nie jest już takie proste. Twórca obok suchych faktów stara się więc ukazać podejmowane przez niego decyzję przez pryzmat czasów, w jakich żył. Daje to naprawdę intrygujący i dość zaskakujący obraz człowieka, który w niebywały sposób potrafił lawirować pomiędzy stronnictwami i na każdym kroku ukazywał swój geniusz. Nie była to jednak postać bez wad i często popełniał on mniejsze lub większe błędy.

Cała recenzja na:

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-biografii-joseph-fouche/

W bieżącym roku przypadała 200 rocznica śmierci Napoleona (5 maj). Nie było więc lepszego momentu, aby wydać biografię osoby, która miała ogromny wpływ na kraj rządzony przez Cesarza. Jest to również doskonała okazja, aby rozpropagować w naszym kraju wiedze na temat Fouché, który niespecjalnie jest u nas dobrze rozpoznawalną postacią historyczną. Nie można nie wspomnieć...

Jean Tulard to znakomity historyk okresu Rewolucji i Cesarstwa ze świetnym zmysłem popularyzatorskim, więc kiedy zobaczyłem zapowiedź tej książki, kupiłem od razu po premierze.
Książka jest bardzo zaskakująca, ponieważ nie jest do końca tym czym nam się wydaję, że powinna być. Mianowicie, nie jest to klasyczna biografia Josepha Fouche'a, szarej eminencji historii Francji przełomu wieków XVIII i XIX.
Co najmniej tak samo istotną częścią, jak nie bardziej, jest opis działania i funkcjonowania aparatu policyjnego w epoce Cesarstwa. Fouche jest tu kimś, kto spaja całą narrację. Poznajemy jego współpracowników, ale także przeciwników, tajne spiski, rywalizację między różnymi formacjami policyjnymi itp. Takie podejście pozwala lepiej poznać kontekst w jakim funkcjonował główny bohater, biografia jest zwyczajnie ciekawsza.

Jean Tulard to znakomity historyk okresu Rewolucji i Cesarstwa ze świetnym zmysłem popularyzatorskim, więc kiedy zobaczyłem zapowiedź tej książki, kupiłem od razu po premierze.
Książka jest bardzo zaskakująca, ponieważ nie jest do końca tym czym nam się wydaję, że powinna być. Mianowicie, nie jest to klasyczna biografia Josepha Fouche'a, szarej eminencji historii Francji...

Joseph Fouche to jedna z najbardziej interesujących i najbardziej wpływowych postaci epoki napoleońskiej. Książka rozpoczyna się w chwili wybuchu Rewolucji Francuskiej, poznajemy przyszłego ministra jako oratorianina, który właśnie rozpoczyna swoją karierę polityczną. Wybrany do Konwentu zagłosuje za śmiercią króla, komisarz, który później zasłynie rzeziami w Lyonie, dyplomata, a następnie minister policji, który ostatecznie umrze na wygnaniu. Uznany francuski historyk, Jean Tulard, nie pisze jednak typowej biografii, lecz spogląda na postać oraz epokę poprzez działalność policji politycznej, za której twórcę uważa się właśnie Fouche, niesprawiedliwie porównując go do Himmlera czy Berii. Na tym tle autor omawia rywalizację policji Fouchego z ludźmi podległymi prefektowi paryskiej policji. To nie tylko rywalizacja wybitnych osobistości, szefów kierowanych przez siebie urzędów, ale także walka o prestiż, rozgłos i przechytrzenie innych policjantów. Za sprawą Tularda czytelnik wchodzi w świat intryg, szpicli, spisków, zamachów, tajnych agentów. Historyk pokazuje również jak wyglądały metody śledcze francuskich policjantów, jak działały siatki informatorów itp. Na podstawie dokumentów ministerstwa policji zgromadzonych we francuskim Archiwum Narodowym oraz pamiętników Tulard odmalowuje obraz epoki pełnej intryg i rywalizacji, gdzie Fouche zawsze spadał na cztery łapy. Na pewno trzeba podkreślić, że pośród licznych publikacji poświęconych epoce, ta zaskakuje spojrzeniem oraz tematyką napoleońskiej policji, która jak sądzę jest w Polsce mało znana.

Joseph Fouche to jedna z najbardziej interesujących i najbardziej wpływowych postaci epoki napoleońskiej. Książka rozpoczyna się w chwili wybuchu Rewolucji Francuskiej, poznajemy przyszłego ministra jako oratorianina, który właśnie rozpoczyna swoją karierę polityczną. Wybrany do Konwentu zagłosuje za śmiercią króla, komisarz, który później zasłynie rzeziami w Lyonie,...