Czytając pierwszą księgę „Pamiętników wampirów” miałam mieszane uczucia. Serial całkowicie mnie pochłonął i sprawił, że pokochałam wszelkich krwiopijców oraz wspaniałego Damona, natomiast książka aż tak bardzo nie wpadła w mój gust, przynajmniej nie na tyle ile się spodziewałam. Jednakże nadarzyła się okazja przeczytania drugiej księgi i takimi sposobem przeczytałam „Mrok”, „Powrót do zmierzchu” i „Uwięzieni”, niestety, ponownie się rozczarowując.

L. J. Smith w „Pamiętnikach wampirów” głównie rozwodzi się nad miłością Eleny i Stefano oraz problemami jakie przysparza Damon, który szczerym uczuciem darzy tą samą dziewczynę, która pozyskała serce jego brata. Stefano to dosyć przeciętnej inteligencji chłopak, ponoć bardzo przystojny, dobry, idealny, jak i potrafiący wyrazić to, co czuje. Natomiast Damon to zupełne przeciwieństwo – bystry, zły, ambitny, władczy, mściwy, niebezpieczny. Obydwoje są wampirami i obydwoje się nienawidzą. I w związku z tym faktem, Elena jest rozdarta, chociaż nadal wiernie trwa przy Stefano.

W drugiej księdze możemy zaobserwować nowych bohaterów, którzy komplikują życie przyjaciół Eleny – Bonnie, Meredith, Matta i Caroline. W „Mroku” autorka zaprezentowała mijające dni znajomych zmarłej dziewczyny, objawienia nieżyjącej Eleny, walkę z mocami zła oraz próbę odzyskania Eleny z piekielnych czeluści. „Powrót o zmierzchu” opiera się głównie na przystosowaniu się do świata i grawitacji przez Elenę, która powróciła na ziemię. Natomiast „Uwięzieni” to chyba najgorsza część, w której nie brakuje takich fantastycznych atrakcji jak malaki, lisołaki, atakujące drzewa i inne ciekawe rzeczy, z którymi muszą walczyć nieustraszeni bohaterowie.

Czy książka mi się nie podobała?

Skądże, L. J. Smith ma naprawdę świetne pomysły i niektóre jej książki to prawdziwe perełki. Niestety, ale „Pamiętniki wampirów” od samego początku są po prostu mdłe. Lubię romanse, ale gdy już widzę Elenę, która przez trzy księgi zastanawia się kogo kocha oraz która podobno jest najpiękniejszą i najwspanialszą dziewczyną na świecie to niestety, poddaję się. Żeby było mało to w drugiej księdze w Elenie kocha się Stefano, Damon i Matt. Jestem ciekawa jak bardzo krąg wielbicieli się jeszcze poszerzy, bo jak tak dalej pójdzie to Elena będzie miała przemyśleć kwestię miłości przez kolejne kilkanaście części.

Z całego serca pokochałam Damona. Ach, Damon, ten wspaniały, rezolutny charakter, który wprowadza chaos, zniszczenie i grozę. Inteligentne dialogi z jego udziałem, czy też nawet opis jego życia, sprawiały, że książkę można czytać chociażby tylko dla niego. Niestety, L. J. Smith przy końcowych stronach całkowicie mnie zawiodłam i przerobiła wcielenie złego Damona na wspaniałego zbawcę ludu. Na szczęście, wszystko się odkręciło.


Styl autorki jest bez zarzutu. Książkę czyta się lekko i szybko, chociaż w niektórych momentach ma się ochotę odłożyć ją na półkę. Niestety, niektóre sceny są przerysowane, a bohaterzy wyidealizowani, szczególnie jeśli chodzi o Elenę. Irytowało mnie również zachowanie Stefano, który stał się typowym pantoflarzem, oraz lisołaki, ale to już z racji tego, że mam uraz do „złych” bohaterów, niszczących wszystko, czego dotkną. I ten brak wampiryzmu, a wszechobecna miłość… Jedynie Damon uparcie przypominał mi, dlaczego ta książka nosi zaszczytny tytuł „Pamiętniki wampirów”. Być może po prostu wyrosłam z tego typu lektur, ponieważ moim skromnym zdaniem, działania bohaterów są wręcz dziecinne, tak samo jak niekiedy ich tok myślenia.


Moje życie wcale nie zmieniło się po przeczytaniu drugiej księgi „Pamiętników wampirów” ani też nie pokochałam na nowo krwiopijców. A szkoda, bo wiem, że pani L. J. Smith potrafi mnie oczarować swoimi opowieściami. Cóż, niby powinno się zachęcać do książek, jednak gdybyście mieli wybierać „Pamiętniki wampirów” w formie papierowej lub filmowej to zdecydowanie polecam obejrzeć serial. Damon zarówno na ekranie, jak i w lekturze, jest fenomenalny.

Czytając pierwszą księgę „Pamiętników wampirów” miałam mieszane uczucia. Serial całkowicie mnie pochłonął i sprawił, że pokochałam wszelkich krwiopijców oraz wspaniałego Damona, natomiast książka aż tak bardzo nie wpadła w mój gust, przynajmniej nie na tyle ile się spodziewałam. Jednakże nadarzyła się okazja przeczytania drugiej księgi i takimi sposobem przeczytałam „Mrok”,...