Oj, serce się krajało straszliwie. Bardzo dobra i dająca do myślenia książka. Porażająca..

Oj, serce się krajało straszliwie. Bardzo dobra i dająca do myślenia książka. Porażająca..

Bardzo dobra książka, poruszająca, dająca do myślenia, pouczająca

Bardzo dobra książka, poruszająca, dająca do myślenia, pouczająca

Z takimi książkami zbierającymi wspomnienia z czasów wojny i Holokaustu - zwłaszcza, gdy mówimy o wspomnieniach dzieci - jest zawsze ten problem, jak autor/ka umie zadawać odpowiednie pytania i zbierać w całość taką opowieść. Bo są to opowieści trudne, często nieskładne, zatarte przez czas, więc liczy się też umiejętność weryfikowania informacji. Łucyan dobrze podeszła do postawionego przed sobą zadania i "Dzieci Getta" to kilka historii, w których opowieści bohaterów przeplatają się z informacjami historycznymi, tworząc zgrabną całość. Oczywiście, można stwierdzić, że w temacie Holokaustu powiedziano już wszystko, jednak każda historia to indywidualne wspomnienia, każdy człowiek odbierał otaczającą go sytuację inaczej. Łucyan rozmawiała z kilkoma starszymi osobami, które w dzieciństwie przeszły przez koszmar getta, który - niezależnie od ich wieku - pozostawił w pamięci niezatarte wrażenia. Niektórym udało się przetrwać wraz z najbliższymi i dzięki nim, inni po wojnie pozostali sami z nieraz dużych wcześniej rodzin. Jak widać z opowieści, dobra pozycja finansowa przed wojną pomagała przetrwać getto i urządzić się poza nim, ale - naturalnie - nie gwarantowała przeżycia piekła Holokaustu. Dla mnie dodatkową ciekawostką w tym reportażu był rozdział o przeżyciach w getcie w Borysławiu, a także o wcześniejszym życiu żydowskim w tym mieście, które przed wojną szybko rozwijało się dzięki złożom ropy naftowej.
Sporo czytam w tej tematyce, nie jest to więc może najlepsza książka w temacie, ale "Dzieci Getta" to książka bardzo dobra. Ciekawy dobór rozmówców, całość zgrabnie skonsolidowana i ujęta językowo, a samych wydarzeń ocenić nie sposób - to, co przeżyli bohaterowie, to bolesny rozdział historii i powtarzane przez nich przesłanie: "nigdy więcej" jest tutaj najlepszym podsumowaniem.

Z takimi książkami zbierającymi wspomnienia z czasów wojny i Holokaustu - zwłaszcza, gdy mówimy o wspomnieniach dzieci - jest zawsze ten problem, jak autor/ka umie zadawać odpowiednie pytania i zbierać w całość taką opowieść. Bo są to opowieści trudne, często nieskładne, zatarte przez czas, więc liczy się też umiejętność weryfikowania informacji. Łucyan dobrze podeszła do...

Myślę, że warto zapoznać się ze wspomnieniami osób, które przeżyły pobyt w getcie. Tutaj akurat mamy wspomnienia osób, które były wtedy dziećmi. Ciężko się czyta takie rzeczy, bo to były potworne przeżycia.
Co do samej książki, do jej formy, to czegoś mi brakło. Ale i tak polecam.

Myślę, że warto zapoznać się ze wspomnieniami osób, które przeżyły pobyt w getcie. Tutaj akurat mamy wspomnienia osób, które były wtedy dziećmi. Ciężko się czyta takie rzeczy, bo to były potworne przeżycia.
Co do samej książki, do jej formy, to czegoś mi brakło. Ale i tak polecam.

Getta były częścią antyżydowskiej polityki nazistów w Europie Wschodniej. Ich podstawowym celem było odizolowanie Żydów od reszty ludności zamieszkującej dane miasto. Zakładanie gett tłumaczono ochroną przed chorobami zakaźnymi, których nosicielami mieli być Żydzi. Każdy z nas ma pewnie przed oczami obrzydliwą grafikę z karykaturalną postacią Żyda i podpisem "Żydzi - wszy, tyfus plamisty".
Do gett trafiali wszyscy: zarówno ortodoksyjni Żydzi jak i ci w pełni zasymilowani. Byli zmuszeni spakować całe swoje życie do jednej walizki i stawić się w określonym terminie na terenie getta. Ich mieszkańcy cierpieli z powodu głodu i chorób, choć starali się aby ich życie toczyło w miarę normalnie. Próby ucieczek, przechodzenie na stronę aryjską w celu zdobycia jedzenia czy przyjmowania pomocy z zewnątrz karane były śmiercią. Odważnych jednak nie brakowało. W pewnym momencie wszyscy już wiedzieli, że to co ich czeka ze strony Niemców to pewna śmierć w obozach zagłady. Do wielu śmierć przychodziła jednak znacznie szybciej. Szczególnie dzieci umierały w gettach tysiącami. Brak jedzenia i ciężkie choroby to główne tego przyczyny. Wiele z ich było osieroconych, zdanych wyłącznie na siebie. Spora ich część mieszkała na ulicach i tam umierała.

Książka Magdy Łucyjan "Dzieci Getta. Ostatni świadkowie zagłady" opowiada historię kilu z nich, którym udało się przeżyć to piekło na ziemi. Autorka oddaje głos swoim bohaterom. Moderuje rozmowę z ogromną delikatnością i troską, szanując fakt, że nie wszystkim mówienie o wydarzeniach sprzed kilkudziesięciu lat przychodzi z łatwością. Słucha i tylko niekiedy pozwala sobie na krótkie wtrącenia, które maja na celu zrozumienie czytelnikom realiów tamtych czasów.
Zebrane opowieści poruszają. Wojenny świat widziany z perspektywy dziecka jest inny niż ten który opisują dorośli. Nie brak w nim okrucieństwa i strachu ale są też wspomnienia szczęśliwych chwil, wydartych z wojennej rzeczywistości: zabawy z rówieśnikami czy czułości okazywanej przez rodziców.
Każda z historii jest inna, jednak wszystkie dają świadectwo i są przestrogą dla następnych pokoleń.

Czytałam tę książkę ze łzami w oczach. Nie byłam w stanie podejść do tej lektury bez emocji. Jestem wdzięczna, że osoby poproszone przez autorkę zgodziły się podzielić swoimi wspomnieniami. Ich historie zostaną we mnie na długo.

Getta były częścią antyżydowskiej polityki nazistów w Europie Wschodniej. Ich podstawowym celem było odizolowanie Żydów od reszty ludności zamieszkującej dane miasto. Zakładanie gett tłumaczono ochroną przed chorobami zakaźnymi, których nosicielami mieli być Żydzi. Każdy z nas ma pewnie przed oczami obrzydliwą grafikę z karykaturalną postacią Żyda i podpisem "Żydzi -...

Książka dobra, ciekawa, pouczająca. Jest tylko jedno ale, które przez cały czas mnie irytowało. Mianowicie chodzi mi tu o obszerne przypisy autorki, które nie dawały czytelnikowi nic poza zwiększonym czasem czytania. No dobra, przy dosłownie jednym wywiadzie były przydatne, bo wyjaśniały pewne aspekty, które dla mnie osobiście były nieznane. Reszta dopisków zwierała stwierdzenia na które sam czytelnik mógł wpaść, dotyczyły mianowicie podsumowania uczuć jakie mogły towarzyszyć bohaterom wywiadów w tamtych czasach. Serio, jeśli ktoś opowiada o trudach tamtych czasów, to 99% czytelników raczej wpadło na to, że nie było mu z tego powodu wesoło.

Książka dobra, ciekawa, pouczająca. Jest tylko jedno ale, które przez cały czas mnie irytowało. Mianowicie chodzi mi tu o obszerne przypisy autorki, które nie dawały czytelnikowi nic poza zwiększonym czasem czytania. No dobra, przy dosłownie jednym wywiadzie były przydatne, bo wyjaśniały pewne aspekty, które dla mnie osobiście były nieznane. Reszta dopisków zwierała...

11 !!
Opowieści poruszające za serce, z przesłaniem….ale czegoś brakowało mi w tej książce. Czuję niedosyt, i taki chaos w fabule. Niestety ale ta książka mnie nie wciągnęła a wręcz wynudziła.

11 !!
Opowieści poruszające za serce, z przesłaniem….ale czegoś brakowało mi w tej książce. Czuję niedosyt, i taki chaos w fabule. Niestety ale ta książka mnie nie wciągnęła a wręcz wynudziła.

Nieco trudno oceniać książkę Magdy Łucjan jako, że jest to właściwie zapis wspomnień kilku osób które przeżyły wojnę w gettach Wwy, Łodzi i Borysławia. Niemniej dobra praca wykonana przez autorkę jako, że jest to rzeczywiście ostatnia chwila aby wysłuchać relacje z piekła jakimi były getta na terenach okupowanej Polski od naocznych świadków.

Nieco trudno oceniać książkę Magdy Łucjan jako, że jest to właściwie zapis wspomnień kilku osób które przeżyły wojnę w gettach Wwy, Łodzi i Borysławia. Niemniej dobra praca wykonana przez autorkę jako, że jest to rzeczywiście ostatnia chwila aby wysłuchać relacje z piekła jakimi były getta na terenach okupowanej Polski od naocznych świadków.

„ Getto miało być przechowalnią. Ostatnim przystankiem przed komorą gazową. Tu nie było wyjść awaryjnych, dróg ucieczki ani szczęśliwych zakończeń.” (str. 34)

Książka jest zbiorem relacji opowiedzianych autorce z największego koszmaru jaki ludzie przeżyli – pobytu w getcie. Opowiadali je niechętnie, niektórzy wycofywali się, nie chcąc wracać do bolesnych wspomnień. Nic tu nie jest fikcją. Wydarzyło się naprawdę i mimo upływu czasu nadal tkwi w sercach i umysłach tych, którym dane było przeżyć.

Bohaterowie książki trafili do getta jako dzieci. Traumatyczne wspomnienia tkwią w nich do dziś. Z całych rodzin zamkniętych w getcie czasem nie przeżył nikt lub jednostki. Ginęli na miejscu, lub wywożono ich do obozów koncentracyjnych, gdzie czekała na nich śmierć. Wszyscy do czasu wybuchu wojny wiedli szczęśliwe życie, otoczeni miłością i troską bliskich. Stopniowo jednak wykluczano Żydów z życia społecznego, wprowadzając coraz więcej zakazów do ich życia.
„ By ośmieszyć, upokorzyć i odczłowieczyć.” (str.29)
Głód, zimno, choroby dziesiątkowały mieszkańców getta. Liczne zdjęcia zamieszczone w książce, pomogły czytelnikowi wyobrazić sobie tamtą rzeczywistość czy bohaterów powieści i ich bliskich.

Nawet jeśli udało im się wydostać z getta, życie po aryjskie stronie było trudne. Zdradzał ich wygląd. Często musieli zmieniać miejsce pobytu.
Początki w getcie początkowo nie były takie złe. Jednak z roku na rok stawały się coraz bardziej tragiczne. Ludzie też z czasem obojętnieli na widok trupów na ulicach, czy krzywdy jakiej inni doświadczali. Mieli jedno pragnienie – przeżyć. Na co dzień towarzyszyła im myśl, czy dotrwają do jutra. Wielu z nich otarło się o śmierć, zostali uratowani w ostatniej chwili.

W roku 1943 w getcie warszawskim wybuchło powstanie. Powstańcy wiedzieli, że walka skazana jest na porażkę. Lecz chcieli by świat dowiedział się o ludobójstwie jakiego dopuszczali się Niemcy.

Dla wielu z nich te wspomnienia są wciąż żywe i potworne, prześladowały ich do końca. Te wspomnienia mają wartość historyczną i edukacyjną. Pokazują do czego zdolny jest człowiek kierujący się nienawiścią do drugiego.
„ Tam nie było nadziei, ani pięknych chwil, a każdy dzień przynosił cierpienie.” (str. 213)
Piękne były tylko wspomnienia sprzed wojny. Dzieci bardzo szybko dojrzewały, bezpowrotnie traciły swoje dzieciństwo. Strach był odtąd wszechobecny w ich życiu.
Autorka oprócz wspomnień więźniów getta zamieszcza własne dopiski rozszerzając wiedzę czytelnika w wielu kwestiach dotyczących tematu.
Jest to smutna i bolesna lektura.

„ Getto miało być przechowalnią. Ostatnim przystankiem przed komorą gazową. Tu nie było wyjść awaryjnych, dróg ucieczki ani szczęśliwych zakończeń.” (str. 34)

Książka jest zbiorem relacji opowiedzianych autorce z największego koszmaru jaki ludzie przeżyli – pobytu w getcie. Opowiadali je niechętnie, niektórzy wycofywali się, nie chcąc wracać do bolesnych wspomnień. Nic tu...

Dobra, mocna pozycja. Getto i wojna widziana oczyma dziecka, dziecka kilku letnich (8,9 lat). Dziecka które nie wie za dużo o świecie a tu nagle staje w obliczu wojny i utraty najbliższych. Ich świat wali się jak domek z kart. Warto sięgnąć po tą pozycje. Więcej takich książek ku przestrodze...

Dobra, mocna pozycja. Getto i wojna widziana oczyma dziecka, dziecka kilku letnich (8,9 lat). Dziecka które nie wie za dużo o świecie a tu nagle staje w obliczu wojny i utraty najbliższych. Ich świat wali się jak domek z kart. Warto sięgnąć po tą pozycje. Więcej takich książek ku przestrodze...