Nie wiem skad taka niska ocena, czyta sie swietnie, szybko, akcja czesto sie dzieje, a w zasadzie caly czas

Nie wiem skad taka niska ocena, czyta sie swietnie, szybko, akcja czesto sie dzieje, a w zasadzie caly czas

Bardzo dobra. Niezwykła w swoim klimacie. Trzyma w napięciu pomimo niespiesznej akcji. Literatura w starym, dobrym stylu. Na szczęście nie mamy tutaj jakiegoś "superbohatera" i zaskakujących zwrotów akcji w stylu "zabili go i uciekł". Mamy natomiast niebanalnych ludzi posiadających emocje i własne historie oraz mistrzowskie opisy przyrody, które nie nudzą, a przenoszą do opisywanych miejsc.

Bardzo dobra. Niezwykła w swoim klimacie. Trzyma w napięciu pomimo niespiesznej akcji. Literatura w starym, dobrym stylu. Na szczęście nie mamy tutaj jakiegoś "superbohatera" i zaskakujących zwrotów akcji w stylu "zabili go i uciekł". Mamy natomiast niebanalnych ludzi posiadających emocje i własne historie oraz mistrzowskie opisy przyrody, które nie nudzą, a przenoszą do...

Wielka maestria - wspaniałe nawiązanie do historii!

Wielka maestria - wspaniałe nawiązanie do historii!

Kryminał z serii z Davem Robicheaux w roli głównej. Są trupy, są trupy sprzed lat, jest polityka (tym razem odrobinę mniej),jest mafia, drobne brudne interesy, są dziwki, alfonsi, rasizm, itp. Dodatkowo mamy lekko mistyczno-psychodeliczno-magiczny element w którym dominują postacie z wojny secesyjnej. Lekko to od czapy, ale autor ładnie to wpasował i nie odczuwałem dysonansu. Wątek ów został wykorzystany do rozważań o etyce, człowieczeństwie i jakiejś tam próby rozliczeń z, ciągnącym się przecież do dziś, konfliktem Północ-Południe, poprzez dociekanie racji Południa, które nie zamykały się jedynie w obronie systemu niewolniczego.

Powieści Burke'a, to rozwinięcie stylu noir. Detektyw jest po przejściach, ma charakter, styl, rzeczywistość jest mroczna, świat brutalny. Różni się to wszystko od takiego np. Chandlera, tym, że jest bardziej, bliżej, głębiej i prawdziwiej. Bardziej realnie. Proza to gęsta, dosadna, bezpardonowa, narracja mocno realistyczna, nie unikająca obrazowania okrucieństwa, bezwzględności.

Jak zwykle, prócz samej fabuły, autor wprowadza dodatkową płaszczyznę. Portretuje Stany Zjednoczone Ameryki patrząc przez pryzmat dołów społecznych, fatalizmu losów, małych, tradycjonalistycznie zapóźnionych społeczności, konfliktów rasowych, relacji polityka-świat przestępczy, itp.

W klasie kryminału to rzecz bardzo dobra; dla czytelników którzy szukają czegoś innego niż naiwność ojca Mateusza czy płaskostopie Mroza.

Wysłuchałem w bardzo dobrej interpretacji Wojciecha Masiaka.

8/10

Kryminał z serii z Davem Robicheaux w roli głównej. Są trupy, są trupy sprzed lat, jest polityka (tym razem odrobinę mniej),jest mafia, drobne brudne interesy, są dziwki, alfonsi, rasizm, itp. Dodatkowo mamy lekko mistyczno-psychodeliczno-magiczny element w którym dominują postacie z wojny secesyjnej. Lekko to od czapy, ale autor ładnie to wpasował i nie odczuwałem...

Stare odgrzewane kotlety i tu podano.Bez nic nowego,pomysł z kręceniem poprno.Oklepany i stary.
Strasznie dołujący policjant.

Stare odgrzewane kotlety i tu podano.Bez nic nowego,pomysł z kręceniem poprno.Oklepany i stary.
Strasznie dołujący policjant.

Powieść sama w sobie bardzo średnia. Zmęczyły mnie opisy i wątek z powszechnymi halucynacjami. Myślę też, ze jedna a może nawet dwie gwiazdki książka straciła w przekładzie na polski.

Powieść sama w sobie bardzo średnia. Zmęczyły mnie opisy i wątek z powszechnymi halucynacjami. Myślę też, ze jedna a może nawet dwie gwiazdki książka straciła w przekładzie na polski.

W Delcie Missisipi ciało najlepiej wrzucić do jakiejś laguny w mangrowe krzaki i spokojnie poczekać aż pożre je krokodyl. Uwaga jedna, bestie w zimie ucinają sobie drzemkę, więc planując, trzeba to wziąć pod uwagę.
Przepis niby prosty, ale nie wszyscy pamiętają, że samo wrzucenie w bagno nie wystarczy, by pozbyć się zwłok. Czasami złośliwie wychynią się z otchłani, by nawiedzać żywych lub pozwalają się znaleźć, szukając zemsty. Pół biedy, kiedy jest to osoba sprzed dwóch tysięcy lat, jak znaleziony w Danii Człowiek z Tollund, ale gdy ofiara jest młodsza może być nieciekawie. Może dlatego, że ludzie nie znają kardynalnych praw rządzących Naturą u Jamesa Lee Burke’a niemal zawsze wychodzi jakiś trup z szafy.
Właściwie w Luizjanie nawet trupa nie trzeba, by poczuć mrok; wystarczy spacer po namorzynowym lesie, mając nad głowami zwisające z cypryśników i awicenii oplątwy; wsłuchując się w niepokojącą ciszę bagien; wdychając ciężkie od wilgoci powietrze. Tam nawet zjaw nie trzeba, bo sami się czujemy jak duchy w towarzystwie duchów.
Tej dusznej krainy nie sposób opisać. Przynajmniej ja nie natrafiłem na taką lekturę. James Lee Burke jest najbliżej.

W Delcie Missisipi ciało najlepiej wrzucić do jakiejś laguny w mangrowe krzaki i spokojnie poczekać aż pożre je krokodyl. Uwaga jedna, bestie w zimie ucinają sobie drzemkę, więc planując, trzeba to wziąć pod uwagę.
Przepis niby prosty, ale nie wszyscy pamiętają, że samo wrzucenie w bagno nie wystarczy, by pozbyć się zwłok. Czasami złośliwie wychynią się z otchłani, by...

Kto nie pamięta Tommy Lee Jonesa w filmie z 2009? ;)
Moim zdaniem książka zdecydowanie lepsza.

Kto nie pamięta Tommy Lee Jonesa w filmie z 2009? ;)
Moim zdaniem książka zdecydowanie lepsza.

Niezly kryminalik. Fajnie sie czyta.

Niezly kryminalik. Fajnie sie czyta.

Bardzo powolna akcja... choc ksiazka dosc ciekawa

Bardzo powolna akcja... choc ksiazka dosc ciekawa