„O włos od piwa” to poprawny, acz ocierający się o przeciętność, zbiór opowiadań o przygodach xameleona Hondelyka i jego przyjaciela Cadrona. Historie te pulsu nie przyspieszają, ale też nie usypiają. Czyta je się z umiarkowaną ciekawością, przy czym nie ma co liczyć na jakąś wartką akcję, a zaskakuje jedynie końcówka, a w zasadzie to, że nic zaskakującego w opowiadaniu człowiek nie uświadczył, a tu już albo wreszcie koniec. Troszkę się wyjaśniło tajemnic z przeszłości bohaterów, ale i niedomówień się namnożyło, przy czym ja osobiście nie drżę z niecierpliwości, by mi pisarz w głowie rozjaśnił.

Być może wychylenie przy lekturze paru kufli piwa poszerzyłoby znacznie czytelniczą percepcję i zdolność właściwego odczytywania sygnałów podprogowych, które autor niewątpliwie zawarł w swym utworze (mnie one „umkły”), ale to zalecenie nie zostało nigdzie w książce zamieszczone. No nie jest to najlepsze dzieło pana Dębskiego, choć to jeden z żarliwszych peanów na cześć męskiej przyjaźni i zażyłości jeździec - koń.

Z całego zbioru najbardziej podobało mi się opowiadanie „Dziewczyna ze snu”, głównie ze względu na zabawę, jaką pisarz sobie urządził z cytatami z dzieł klasyków. I tak sobie myślę, że biorąc przykład z autora, gdyby ktoś mnie zapytał w trakcie lektury tej księgi „Co czytasz, pani?”, mogłabym ze spokojnym sumieniem odpowiedzieć: „Słowa, słowa, słowa…”

Ale wspomnienie o „O jeden włos od piwa” nie opuści mnie szybko, bo zostałam uświadomiona, co to jest betka. Azaliż koło takiej informacji ktokolwiek mógłby przejść obojętnie? ;) Jednak nie polecam tej książki na pierwsze spotkanie z twórczością pana Dębskiego.

„O włos od piwa” to poprawny, acz ocierający się o przeciętność, zbiór opowiadań o przygodach xameleona Hondelyka i jego przyjaciela Cadrona. Historie te pulsu nie przyspieszają, ale też nie usypiają. Czyta je się z umiarkowaną ciekawością, przy czym nie ma co liczyć na jakąś wartką akcję, a zaskakuje jedynie końcówka, a w zasadzie to, że nic zaskakującego w opowiadaniu...