To nie była łatwa lektura. Książkę czytałam przez 3 miesiące. Ogromna liczba nazw, numerów i szczegółowych opisów jest zatrważająca. Autorka włożyła w to mnóstwo pracy i staranności. Jej prace doceniane są nawet przez Muzeum Auschwitz- Birkenau. A czy można powiedzieć coś więcej niż to co już napisano przez blisko osiemdziesiąt lat? A i owszem. Na tych stronach poznajemy historię pierwszego transportu kobiecego, a więc numery od 1 do 999. Warunki początkowe i uruchamianie obozu. Pogardę, wstyd i przerażenie czuć na każdej stronie. Jest szokująco. Dostajemy przykładowo opis jak ssman podrzuca niemowlę nad swoją głowę, następnie w locie wbija mu nóż w ciało i ostatecznie rozbija głowę o bruk. Bardzo dużo bólu, uczuć i emocji powodowało czytanie. Ja osobiście musiałam robić sobie przerwy. Są też elementy dające nadzieję i chociaż na sekundę przywracające wiarę w ludzi. Ogromnie polecam.

To nie była łatwa lektura. Książkę czytałam przez 3 miesiące. Ogromna liczba nazw, numerów i szczegółowych opisów jest zatrważająca. Autorka włożyła w to mnóstwo pracy i staranności. Jej prace doceniane są nawet przez Muzeum Auschwitz- Birkenau. A czy można powiedzieć coś więcej niż to co już napisano przez blisko osiemdziesiąt lat? A i owszem. Na tych stronach poznajemy...

Chyba z rok się wyleżała wśród innych nieprzeczytanych książek na półce, ale gdy przyszła jej kolej, nie mogłem się od niej oderwać. Zasłużona 10!

Chyba z rok się wyleżała wśród innych nieprzeczytanych książek na półce, ale gdy przyszła jej kolej, nie mogłem się od niej oderwać. Zasłużona 10!

Kolejna pozycja z tematu II wojny światowej, która wzbudziła we mnie wiele emocji. Dawka wiedzy w tym temacie, która znowu daje sporo do przemyślenia. Jakie to straszne i smutne, że to wszystko działo się naprawdę. Jak wiedza albo raczej jej brak spowodował, że to Piekło na ziemi trwalo tyle lat ? Polecam tą pozycję, aby poznać historie tych niesamowitych kobiet, które musiały przeżyć coś czego nie potrafię sobie wyobrazić.

Kolejna pozycja z tematu II wojny światowej, która wzbudziła we mnie wiele emocji. Dawka wiedzy w tym temacie, która znowu daje sporo do przemyślenia. Jakie to straszne i smutne, że to wszystko działo się naprawdę. Jak wiedza albo raczej jej brak spowodował, że to Piekło na ziemi trwalo tyle lat ? Polecam tą pozycję, aby poznać historie tych niesamowitych kobiet, które...

„Słowaczki znalazły się nagle w zupełnie innej rzeczywistości, gdzie na nie krzyczano, rozbierano je do naga, golono, trzymano na niekończących się apelach podczas mroźnych poranków, zmuszano do chodzenia na bosaka w błocie oraz walki o racje żywnościowe, poddawano arbitralnemu karaniu i zaganiano do ciężkiej pracy, często prowadzącej do śmierci”.
W przeciwieństwie do tytułu (autorka wyjaśnia skąd ta różnica) – 997 młodych kobiet i nastolatek pierwszego transportu do Auschwitz 26 marca 1942 roku. Niezamężnych dziewcząt „pochodzących zwykle z licznych i kochających rodzin, przyzwyczajone do dobrych manier i wygodnego życia”, które na „powitanie” zdeflorowano w poszukiwaniu ukrytych w pochwie kosztowności, a potem zagoniono do wyniszczającej pracy w fabryce śmierci. „Te z pierwszego transportu opuszczały kraj jeszcze jako dziewczęta. Po trzech i pół roku wróciły jako stare kobiety”.
Dokładnie – kilka z prawie tysiąca.
To o nich jest to opracowanie historyczne. Dlaczego akurat o tym transporcie? Przecież takich transportów do obozu koncentracyjnego Auschwitz z wielu krajów było bardzo dużo. Jego wyjątkowość kryła się w tle politycznym ówczesnej Słowacji, która w latach 1939-1945 była państwem satelickim nazistowskich Niemiec z nazistowskim księdzem katolickim jako prezydentem – Jozefem Tiso.
Dziewczęta były ofiarami zdrady ówczesnych władz słowackich.
Nadarzyła się okazja oczyścić Słowację z Żydów pod pretekstem „przesiedlenia” na trzy miesiące do „robót kontraktowych” w okupowanej Polsce na rzecz rządu, który jeszcze za to nazistom zapłacił. Jozef Tiso zaczął od najsłabszych obywateli Słowacji, wydając nakaz, „by niezamężne Żydówki w wieku od szesnastu do trzydziestu sześciu lat rejestrowały się i zgłaszały z rzeczami osobistymi do punktów zbornych”.
Słowacy w to uwierzyli.
Perfidia akcji polegała na kłamstwie, w które początkowo wierzono, a potem, kiedy „jedyną rzeczą dozwoloną jeszcze Żydom było popełnienie samobójstwa”, było już za późno na jakikolwiek ratunek. Wprawdzie ksiądz-prezydent został powieszony za swoje zbrodnie, ale po wojnie „reżim komunistyczny zakazał wszelkich dyskusji o Holokauście”.
Ta monografia wypełnia tę lukę ciszy, szczegółowo odtwarzając losy dziewcząt.
Od przedstawienia głównych bohaterek i ich życia przed wojną, mechanizmu zastawionej na nie pułapki, transportu do Auschwitz, okoliczności ich śmierci i realiów życia w skrajnych warunkach obozu koncentracyjnego, „gdzie ciężko było wstać rano, ciężko było stać posłusznie na apelu, ciężko jeść, ciężko żyć. Łatwo było w Auschwitz tylko umrzeć. Śmierć była obecna na każdym kroku – na drutach pod napięciem, w kulach strażników, psich zębach, ciosach pejcza, wszach i komorach gazowych”. Aż do „marszu śmierci”, wyzwolenia Auschwitz i życia z traumą po wojnie. Autorka swojemu przekazowi nadała stylistykę powieściową opartą na wywiadach ze świadkami, ocalałymi, ich rodzinami, literaturze wspomnieniowej oraz książkach o Holokauście, a także dokumentach archiwalnych. Wrażenie niemalże naocznej relacji pełnej emocji zachowała dzięki często cytowanym wypowiedziom więźniarek.
Niektóre z nich były mi znane z wcześniej czytanych publikacji.
Helenę Citron, której romans z esesmanem opisał Wojciech Dutka w „Czerni i purpurze”, a losy Cilki w „Podróży Cilki” Heather Morris, tutaj mogłam ujrzeć oczami jej rodaczek.
Opowieść wstrząsająca, ale bardzo ważna.
Nie tylko po to, by pamiętać o tych dziewczynach, ale przede wszystkim zapamiętać najważniejsze zdanie jednej z nich - Edith Friedman Grosman (numer 1970) – „Wojna jest najgorszą rzeczą, jaka się może przytrafić ludzkości”.
Nadal aktualne.
naostrzuksiazki.pl

„Słowaczki znalazły się nagle w zupełnie innej rzeczywistości, gdzie na nie krzyczano, rozbierano je do naga, golono, trzymano na niekończących się apelach podczas mroźnych poranków, zmuszano do chodzenia na bosaka w błocie oraz walki o racje żywnościowe, poddawano arbitralnemu karaniu i zaganiano do ciężkiej pracy, często prowadzącej do śmierci”.
W przeciwieństwie do...

Smutna książka, która powstała dzięki rodzinom i kilku ocalałym z obozu zagłady Auschwitz. Można znaleźć w niej zarówno dużo opisów życia jak i trochę zdjęć mlodych Żydowskich kobiet, które jako pierwsze zostały wywiezione - pod zachętą pracy na 3 msc w fabryce butów. Żadnego kontaktu ze światem zewnętrznym plus koszmar, który tam przeżyły jest naprawdę trudny do przetrawienia. Dziwi mnie tylko, że tak wiele to wytrzymało, choć samobójstw było dużo.
Co do samej autorki, zrobiła niezłą robotę kontaktując się z rodzinami ofiar, ale nie pasuje mi jak wiele jest tu religijności wplatanej na siłę.

Smutna książka, która powstała dzięki rodzinom i kilku ocalałym z obozu zagłady Auschwitz. Można znaleźć w niej zarówno dużo opisów życia jak i trochę zdjęć mlodych Żydowskich kobiet, które jako pierwsze zostały wywiezione - pod zachętą pracy na 3 msc w fabryce butów. Żadnego kontaktu ze światem zewnętrznym plus koszmar, który tam przeżyły jest naprawdę trudny do...

Na początek zacznę od krytyki. Liczba w tytule nie zgadza się z rzeczywistością. Tych dziewczyn miało być 999, a było 997. Wiem to tylko detal, o którym wspomina autorka w książce. Lecz pewnie dla wydawców było to zamierzenie celowe by dodatkowo wzbudzić zainteresowanie książką. Odnośnie zdjęć lepiej jakby była większa przejrzystość referencyjna, a nie kilka zdjęć występuje w treści, a reszta wrzucona w jednym miejscu, porozdzielana niby tematycznie. Do Czytelnika należy zadanie by poukładał je zgodnie z treścią. Jeżeli autorce i wydawcom zależało by nawiązał więź z bohaterkami to nie w pełni się to udało. Zresztą w polskim wydaniu nie ukazały się wszystkie zdjęcia, które można znaleźć na stronie książki. Tutaj: https://www.999thebook.com
Wiadomo, że przy większej ilości zdjęć, książka bardziej by mogła przypominać album, ale bardziej obrazowo dokumentowała by treść.

Jeżeli chodzi o samą treść to książka potrafi oddziałowywać. Wbrew wielu poprzednim opiniom nie będę silił się na streszczanie książki lub odwoływał się bezpośrednio do treści i próbował skonfrontować ją z poprzednimi książkami o tematyce obozowej. Polecam by samemu się z nią zapoznać. Wolę ugryźć to, co ona ze sobą niesie, jej przekaz. Pokazuje ona piekło jakie jedni ludzie potrafią zgotować innym i to, że człowiek wiele potrafi znieść i przetrwać. Nie można powiedzieć jednoznacznie, że coś przypominającego Holokaust się nie powtórzy, bo czy wszyscy wyciągnęli lekcje z tego, co się wydarzyło w Auschwitz? Otóż nie, człowiek był, jest i będzie wykorzystywany przez drugiego człowieka jako narzędzie. Auschwitz można traktować jako jaskrawy przykład tego jak człowiek potrafi się odczłowieczyć, jak traci godność i zostają mu tylko strzępy z sensu życia. Pozostaje marnym cieniem dawnej egzystencji. Jedynym sensem jakie mu pozostaje to pierwotna walka o przetrwanie. Z drugiej strony jak władza potrafi opętać ludzi i jak potrafią pastwić się nad drugim człowiekiem traktując go jak ścierwo.

Niech ta książka będzie lekcją, że nie ważne jakiej człowiek jest wiary, pochodzenia czy rasy. Jest człowiekiem i niech będzie traktowany jak człowiek z godnością i poszanowaniem dla jego osoby! Gorąco polecam!

Na początek zacznę od krytyki. Liczba w tytule nie zgadza się z rzeczywistością. Tych dziewczyn miało być 999, a było 997. Wiem to tylko detal, o którym wspomina autorka w książce. Lecz pewnie dla wydawców było to zamierzenie celowe by dodatkowo wzbudzić zainteresowanie książką. Odnośnie zdjęć lepiej jakby była większa przejrzystość referencyjna, a nie kilka zdjęć występuje...

„999. Nadzwyczajne dziewczyny z pierwszego transportu kobiecego do Auschwitz” to historia młodych słowackich Żydówek, które zostawiają całe swoje życie, swoje rodziny, wsiadają do pociągu i jadą z myślą o pracy w fabryce. Historia o woli życia, przyjaźni, która w tym miejscu była na wagę złota i ogromnym cierpieniu.
Zabierając się za tę książkę obawiałam się, że zostanę przytłoczona ilością informacji, dat, nazwisk z uwagi na to, że to historia prawie tysiąca kobiet. Autorka wykonała kawał dobrej roboty i doskonale prowadzi nas przez okrutne losy tych silnych kobiet. Całą historię mamy przedstawioną z perspektywy różnych bohaterek i dzięki temu możemy w głowie ułożyć sobie cały obraz tych dramatycznych wydarzeń.
Historia skupia się na kobietach. Oczywiście przewijają się w niej też mężczyźni, ale to nie oni są tutaj ważni. Zaskakujące jest to jak te dziewczyny, kobiety, które na pierwszy rzut oka wydawały się kruche, chciały żyć. Miały w sobie tyle woli i siły, że niejeden mężczyzna już by się poddał. Ale nie one. Już przy samym przyjęciu do obozy były upodlone. Zostały zabrane im wszystkie rzeczy Straciły wszystkie włosy, co nie było przyjemnym procesem, zostały poddane brutalnemu i okropnemu badaniu ginekologicznemu oraz poddane procesowi dezynfekcji. Głodzone, bite, schorowane, a to wszystko doprowadziło do zaniku miesiączek- została im odebrana nawet możliwość bycia kobietą.
Autorka pokazuje nam nie tylko historię kobiet, ale też ogólną sytuację żydów w tamtym okresie, kwestię eksperymentów przeprowadzanych przez dr Mengele czy zachowanie esesmanów czy wojska rosyjskiego. Dowiadujemy się też to co się działo po „opuszczeniu” obozu. Te kobiety nie miały nic, nie miały nikogo, nie miały rodziny. Musiały zaczynać wszystko od początku. Niejednokrotnie kobiety cierpiały przez wiele lat z powodu nabytych chorób, lęków. Części z nich została odebrana na zawsze możliwość spełniania się jako matka.
O tej książce można mówić bardzo dużo i długo. Ale przekonajcie się sami i po prostu to przeczytajcie.

„999. Nadzwyczajne dziewczyny z pierwszego transportu kobiecego do Auschwitz” to historia młodych słowackich Żydówek, które zostawiają całe swoje życie, swoje rodziny, wsiadają do pociągu i jadą z myślą o pracy w fabryce. Historia o woli życia, przyjaźni, która w tym miejscu była na wagę złota i ogromnym cierpieniu.
Zabierając się za tę książkę obawiałam się, że zostanę...

Ta książka bardzo mnie poruszyła. Jest ona hołdem złożonym przez autorkę 999 (w oficjalnej dokumentacji było ich 997) młodym dziewczynom , które 26 marca 1942 r. trafiły do Auschwitz jako tzw. pierwszy zarejestrowany kobiecy transport. Transport ten wyruszył ze Słowacji. Jak czytamy we wstępie ,Słowacja była wówczas pierwszym satelickim państwem, z którego nastąpiły deportacje. Jednocześnie Słowacja , o ironio, po ponad tysiącu lat , po wydarzeniach z marca 1939 r. odzyskała niepodległość, po upadku Czechosłowacji. Stało się to dzięki poparciu faszystowskich Niemiec. Na czele odrodzonego państwa stanął wówczas prezydent Josef Tiso, katolicki ksiądz. Nowe władze powołały do życia faszystowskie bojówki tzw. hlinkowców, którzy ochoczo przystąpili do likwidacji wszelkich przejawów opozycji. Jednocześnie Tiso i jego hlinkowcy rozpoczęli akcję mającą na celu pozbycie się słowackich obywateli narodowości żydowskiej. Ta pierwsza deportacja była bezprawna, nie wydano żadnej ustawy, która pozwoliłaby na ową wywózkę. Tak naprawdę oszukano te młode kobiety, twierdząc że jadą do pracy by służyć nowej ojczyźnie. Po trzech miesiącach miały wrócić do domów. Oczywiście żadna z nich nie wróciła do domu po trzech miesiącach. Większość z nich nie wróciła nigdy.Autorka poprzez zbeletryzowaną narrację odtwarza nam losy tegoż transportu . Oczywiście ukazanie losu tych kobiet było nie lada przedsięwzięciem. Ale autorce udało się odtworzyć historie wielu spośród tych młodych kobiet dzięki ich dzieciom, wnukom i dokumentom. Czasem dzięki samym ocalonym. Nie sądziłam, że ta książka tak mnie poruszy. Autorka opisuje bowiem takie sytuacje z życia swoich bohaterek, które trudno ogarnąć ludzkim rozumem, czasem zaś wydają się one wręcz nieprawdopodobne. A jednak miały one miejsce. Z czystym sumieniem mogę tę książkę polecić każdemu.Bo gdy odejdą ostatni ocaleni pamięć tym ludziom zapewnią już tylko takie książki. Gorąco polecam.

Ta książka bardzo mnie poruszyła. Jest ona hołdem złożonym przez autorkę 999 (w oficjalnej dokumentacji było ich 997) młodym dziewczynom , które 26 marca 1942 r. trafiły do Auschwitz jako tzw. pierwszy zarejestrowany kobiecy transport. Transport ten wyruszył ze Słowacji. Jak czytamy we wstępie ,Słowacja była wówczas pierwszym satelickim państwem, z którego nastąpiły...

"999. Nadzwyczajne dziewczyny z pierwszego kobiecego transportu do Auschwitz" Heather Dune Macadam od @proszynski_wydawnictwo to książka, która wywarła na mnie ogromne wrażenie.

Długo zabierałam się za przeczytanie tej książki. Obawiałam się jaka ona będzie. Ale kiedy już zaczęłam czytać to nie mogłam się od niej oderwać. Pomimo tego, że tematyka jest trudna i przedstawia ogromne okrucieństwa wojny, okrucieństwa, które wydarzyły się w Auschwitz, to czyta się ją przyjemnie. Niewątpliwie jest to literatura faktu. Autorka świetnie przygotowała się do napisania tej książki. Muszę przyznać, że zrobiła na mnie ogromne wrażenie treść książki, wydarzenia, do których dotarła autorka, szczegóły, które opisała. Ta książka zupełnie różni się od innych książek poświęconych tematyce Auschwitz.

Książka porusza tematykę pomijaną przez wielu, dotyczy pierwszego kobiecego transportu do Auschwitz. Temat ten jest rzadko poruszany z uwagi na małą ilość danych dotyczących tego transportu. Autorce udało dotrzeć się do żyjących jeszcze kobiet, które przeżyły to piekło. To one są jednymi z bohaterek książki. Ale oczywiście nie jedymi. Autorka nie pomija również innych źródeł, dlatego przedstawione przez nią wydarzenia nabierają wiarygodności.

Jeśli chodzi o samą treść to jak sam tytuł wskazuje książka opisuje wydarzenia związane z pierwszym transportem kobiecym do Auschwitz, życie tych kobiet po dotarciu do obozu, a także to co było potem.

W 1942 roku prawie tysiąc młodych słowackich Żydówek wsiadło do pociągu, który miał je zawieźć do pracy w fabryce. Kobiety były przekonane, że tak będzie i za kilka miesięcy wrócą do swoich rodzin. Jednak w rzeczywistości pociag zawiózł je do Auschwitz. Młode i bezbronne kobiety zostały wyrwane z ciepłego, rodzinnego domu i trafiły do piekła, do miejsca, w którym były bite, golone, rozbierane do naga, głodzone, a także zagonione do ciężkiej pracy, ktora czesto prowadziła do śmierci. Z tego pierwszego transportu udało się przeżyć zaledwie kilku kobietom...

Myślę, że warto przeczytać tę książkę, chociażby po to, aby pamięć o tym, co wydarzyło się w czasie wojny przetrwała. Wiem, że nie jest to książka dla każdego, wiem, że przedstawia okrucieństwa czasu wojny, okrucieństwa Holokaustu, ale pomimo tego uważam, że powinien ją przeczytać każdy.
Uważam, że to bardzo wartościowa książka. Uzupełnieniem treści jest również piękne wydanie - twarda oprawa, fotografie, opisy, wyjaśnienia. Piękna i wartościowa książka. Polecam przeczytać.

"999. Nadzwyczajne dziewczyny z pierwszego kobiecego transportu do Auschwitz" Heather Dune Macadam od @proszynski_wydawnictwo to książka, która wywarła na mnie ogromne wrażenie.

Długo zabierałam się za przeczytanie tej książki. Obawiałam się jaka ona będzie. Ale kiedy już zaczęłam czytać to nie mogłam się od niej oderwać. Pomimo tego, że tematyka jest trudna i przedstawia...

"999. Nadzwyczajne dziewczyny z pierwszego transportu kobiecego do Auschwitz" to książka, do której przeczytania zabierałam się dłuższy czas. Jak pierwszy raz wzięłam ją do ręki, trochę obawiałam się natłoku nazwisk, dat, szczegółów dokumentalnych. Widocznie jednak musiała trochę odczekać, bym mogła zacząć lekturę. Ale jak już zaczęłam - to nie mogłam się oderwać. Wbrew pozorom czyta się bardzo dobrze, choć oczywiście nie jest to powieść lekka i przyjemna. Tematyka związana z okropieństwami wojny i pierwszym transportem młodych kobiet ze Słowacji do Auschwitz jest bardzo ważna i w mojej ocenie warta utrwalenia i zapamiętania. Autorka z niezwykłym pietyzmem oddaje przeżycia związane z osadzeniem w obozie, wcześniejsze nadzieje na wyjazd "do pracy" i także spacer śmierci ku wyzwoleniu. Choć czytałam wiele książek "obozowych", znalazłam tu zupełnie odmienne spojrzenie na wiele spraw i interesujące szczegóły. Wielkie słowa uznania dla autorki, że dotarła do tak wielu źródeł, dzięki czemu książka jest bardzo autentyczna, rzetelna, prawdziwa. Doskonała literatura historyczna. Polecam zdecydowanie. Brawa też dla Wydawnictwa Prószyński i Spółka za dopracowane i eleganckie wydanie książki.

"999. Nadzwyczajne dziewczyny z pierwszego transportu kobiecego do Auschwitz" to książka, do której przeczytania zabierałam się dłuższy czas. Jak pierwszy raz wzięłam ją do ręki, trochę obawiałam się natłoku nazwisk, dat, szczegółów dokumentalnych. Widocznie jednak musiała trochę odczekać, bym mogła zacząć lekturę. Ale jak już zaczęłam - to nie mogłam się oderwać. Wbrew...