Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Prószyński i Spółka To nie jest książka lekka, łatwa, a tym bardziej przyjemna. Ale jest to jedna z tych książek, które warto przeczytać. Treść wkrada się w zakamarki umysłu, przenika do snów. Nie odpuszcza, przemawia głosami zmarłych i tych, którym udało się przeżyć często przez czysty przypadek. „𝑃𝑙𝑜𝑡𝑘𝑎 𝑤𝑧𝑖𝑒̨ł𝑎 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑡𝑎𝑘, 𝑗𝑎𝑘 𝑡𝑜 𝑧 𝑝𝑙𝑜𝑡𝑘𝑎𝑚𝑖 𝑏𝑦𝑤𝑎 – 𝑧 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑐𝑧𝑢𝑐𝑖𝑎. 𝑍 𝑗𝑎𝑘𝑖𝑒𝑔𝑜𝑠́ 𝑠𝑘𝑢𝑟𝑐𝑧𝑢 𝑧̇𝑜ł𝑎̨𝑑𝑘𝑎. 𝑁𝑎 𝑟𝑎𝑧𝑖𝑒 𝑝𝑜𝑧𝑜𝑠𝑡𝑎𝑗𝑒 𝑝𝑙𝑜𝑡𝑘𝑎̨. 𝐵𝑜 𝑐𝑜 𝑗𝑒𝑠𝑧𝑐𝑧𝑒 𝑚𝑜𝑔𝑎̨ 𝑧𝑟𝑜𝑏𝑖𝑐́ Ż𝑦𝑑𝑜𝑚?” We wrześniu 1941 roku rząd słowacki wprowadził Kodeks żydowski, czyli zbiór przepisów, które z dnia na dzień zaczęto stosować coraz skrupulatniej. Wynikało z niego, że Żydom: 1. nie wolno było zajmować mieszkań przy głównej ulicy miasta, 2. wszyscy Żydzi musieli się zarejestrować w biurze burmistrza (dotyczyło to całych rodzin),3. nakazano im nosić na swoich ubraniach żółtą gwiazdę, 4. nie mogli podróżować za granicę (nawet na podróże krajowe konieczne było otrzymanie specjalnej zgody),5. musieli oddać całą swoją biżuterię i książeczki bankowe, 6. nie mogli posiadać żadnych zwierząt domowych, aparatów fotograficznych, odbiorników radiowych, musieli oddać swoje samochody i motocykle, 7. nie byli przyjmowani w szpitalach i operowani, 8. nie mieli wstępu do szkół średnich, do parków publicznych, nie mogli chodzić do teatrów, brać udziału w imprezach kulturalnych, wystawach sztuki i zbierać się w grupach większych niż pięć osób... Następowała tzw. „aryzacja” żydowskich przedsiębiorstw. Przejmowano legalnie działające żydowskie biznesy, a Żydzi nie otrzymywali za to żadnych odszkodowań. I nagle żyjący w takiej dziwnej rzeczywistości Żydzi słyszą komunikat, że wszystkie żydowskie dziewczyny od szesnastego roku życia i niezamężne do trzydziestego szóstego roku życia mają się zarejestrować na badania lekarskie i zostaną wysłane do pracy na trzy miesiące. Kto nie zgłosi się do rejestracji zostanie aresztowany. Niektórzy przeczuwali nadciagające zło i ukrywali córki, ale nie zawsze się to udawało. Pomimo wcześniejszych sygnałów, systematycznego odbierania wolności, Żydzi nie potrafili uwierzyć w takie zło, które zgotowali dla nich rządzący. Autorka wprowadza nas w duszną atmosferę pełną niepokoju, niewypowiedzianych lęków, niepewności i swoistego uczucia zawieszenia przed nadciągającą tragedią, która jak topór wisi nad ludźmi żydowskiego pochodzenia. Książka to obszerny materiał badawczo-naukowy oparty na danych archiwalnych i relacjach ludzi, którzy przeżyli ten koszmar. Każdy z nas posiada pewną świadomość przeszłych wydarzeń, natomiast czytając książkę wielokrotnie odnosiłam wrażenie, że dopóki czegoś takiego nie przeżyjemy, to nie zrozumiemy czym jest okrucieństwo. Nie dowiemy się czym jest skrajne wyczerpanie, czym jest prawdziwy głód, walka o jeden oddech i przynajmniej jeden łyk wody, który mógłby ugasić ogromne pragnienie. Rozdział o okultyzmie, w którym dowiadujemy się o faktycznym znaczeniu liczby 999 był wstrząsający, zresztą relacje z życia w obozie i pozorne zakończenie koszmaru po wyzwoleniu obozu również mocno zapadają w pamięci. Ta opowieść jest straszna i przerażająca, bo prawdziwa. „999. Nadzwyczajne dziewczyny z pierwszego transportu kobiecego do Auschwitz” to bardzo dobrze napisana i bardzo ważna książka. Warto ją czytać z otwartym umysłem. Warto pamiętać, że zło wcale nie zniknęło ze świata po II wojnie światowej. Przybrało jedynie inną formę i przez długi czas pozostawało uśpione. Książka dobitnie uświadamia, że każdy fanatyzm, każdy fundamentalizm, każda skrajność kończą się źle. Zapomina się o uczuciach innych, zapomina się czym jest empatia, wolna wola i wolność duchowa. Zapomina się, że wszyscy jesteśmy ludźmi i mamy takie samo prawo do życia. Zawsze zaczyna się od wojny psychologicznej i od stopniowego odbierania wolności, a kończy na ludobójstwie. Droga od wolności do fanatyzmu jest bardzo krótka, a konsekwencje długookresowe. Jak powiedział Marian Turski: „Auschwitz nie spadło z nieba” Link do FB: https://www.facebook.com/aniasztukaczytania Zapraszam:)