Druga część serii o historii Polski. Nie ma tu już takiej akcji jak w Starej Baśni. Opis przyjęcia chrztu przez Mieszka I

Druga część serii o historii Polski. Nie ma tu już takiej akcji jak w Starej Baśni. Opis przyjęcia chrztu przez Mieszka I

Po bardzo perspektywicznym początku, który fajnie rozkręcił akcję, powieść wpada znienacka w zupełną przeciętność. Cała akcja została przez autora spłycona i spowolniona.
Spodziewałem się czegoś więcej po tym tytule.

Po bardzo perspektywicznym początku, który fajnie rozkręcił akcję, powieść wpada znienacka w zupełną przeciętność. Cała akcja została przez autora spłycona i spowolniona.
Spodziewałem się czegoś więcej po tym tytule.

Z recenzji książki dowiadujemy się, jak to podobno Kraszewski piał z zachwytu nad naszą chrześcijańską polskością ? Hmmm... Ostatnie zdanie powieści wieszczy moim zdaniem co innego, bo jak inaczej tę banalnie przeprowadzona na naszych ziemiach maskaradę opisać niż: "Tak wszystko na ziemi przemija i ginie."

Z recenzji książki dowiadujemy się, jak to podobno Kraszewski piał z zachwytu nad naszą chrześcijańską polskością ? Hmmm... Ostatnie zdanie powieści wieszczy moim zdaniem co innego, bo jak inaczej tę banalnie przeprowadzona na naszych ziemiach maskaradę opisać niż: "Tak wszystko na ziemi przemija i ginie."

Czasy Mieszka I. Około roku 960, przed chrztem. Do chaty Lubonia, po 12. latach niewoli wraca, uznany już za zmarłego, jedyny syn, Włast. Jest księdzem, co w pogańskim kraju uznawane jest za zdradę i zaprzedanie się Niemcom. Musi swoją wiarę ukrywać, ale wrócił z zamiarem nawracania, chce być aktywnym misjonarzem. Równocześnie Mieszko zaczyna sobie zdawać sprawę, że chrzest kraju jest jedyną szansą na ocalenie go przed upadkiem. Obserwujemy zbliżanie się do Czechów, zmiany w myśleniu władcy Polan, pierwsze kroki na polskiej ziemi biskupa Jordana. Obserwujemy, jak cierpliwie książę wprowadza zmiany i jak kapłani dawnej wiary wycofują się do puszczy. Bierzemy udział w ślubie z Dobrawą i w chrzcie kraju. Widzimy zmianę. W tym wszystkim gdzieś wplątane są tragiczne losy rodu Luboni i Własta - ksiedza Matii, który swoją pomocą i uporem dopomógł wprowadzać w bardzo jeszcze pogańskim kraju nową wiarę.

Czasy Mieszka I. Około roku 960, przed chrztem. Do chaty Lubonia, po 12. latach niewoli wraca, uznany już za zmarłego, jedyny syn, Włast. Jest księdzem, co w pogańskim kraju uznawane jest za zdradę i zaprzedanie się Niemcom. Musi swoją wiarę ukrywać, ale wrócił z zamiarem nawracania, chce być aktywnym misjonarzem. Równocześnie Mieszko zaczyna sobie zdawać sprawę, że...

Drugi tom w Dziejach Polski, wydawałoby się, że po Starej Baśni będzie to coś niezwykłego, a jednak nie.

Drugi tom w Dziejach Polski, wydawałoby się, że po Starej Baśni będzie to coś niezwykłego, a jednak nie.

Bardzo urzekło mnie pierwsze spotkanie Mieszka i Dubrawki. Niestety Dubrawka została przedstawiona jako osoba bardzo niecierpliwa.
2/29

Bardzo urzekło mnie pierwsze spotkanie Mieszka i Dubrawki. Niestety Dubrawka została przedstawiona jako osoba bardzo niecierpliwa.
2/29

Szczyptę parseków temu opiniowałem gniota Cherezińskiej "Grę w kości", trauma gwarantowana, nie polecam. Wyraziłem wówczas chęć przeczytania powieści historycznej oddającej ducha czasów, nie nieudaczną próbę ożywienia kronikarskich zapisów, lecz ożywiającą ducha epoki przemian, przechodzenie z pogańskiego społeczeństwa wielobóstw do monoteizmu, wspólnoty rodowej do państwowości, powstawania bytu zwanego Polską, do kształtowania sią narodu. Co wtedy myśleli współcześni, co nimi kierowało, jak wyglądało życie społeczne, relacje damsko-męskie, rola religii w życiu społecznym, kim był książę Mieszko dla ludu, co sam myślał o swojej roli i czy w ogóle dostrzegał dziejową konieczność chrystianizacji Polan itd. Wiele pytań na fascynujące kwestie, których nigdy nie poznamy, można sobie tylko wyobrażać i dlatego chciałbym, żeby pojawił się pisarz/rka, który by mnie zaskoczył, zaproponował coś swojego, ożywił schyłek świata Polan, stworzył trójwymiarowego, wiarygodnego bohatera Mieszka, w którego bym mógł uwierzyć, oddał ducha epoki.
Cieszę się, że przeczytałem "Źródło Mamerkusa" Leszka Białego, powieść obrazującą, w jaki sposób autor może z sukcesem napisać powieść historyczną z punktu widzenia opisywanych bohaterów (czas krucjat). Kraszewskiemu się to udaje marginalnie, w kilku drobnych kwestiach, całościowo zalicza porażkę niemal równie bolesną jak pisarzynka Cherezińska. Nie udaje mu się wyjść poza wyobrażenie świata przedstawionego i postaci historycznych na poziomie kronikarskim. Powieść ma zaledwie 300 stron, pojawia się w niej bez ładu i składu mrowie bohaterów, wpadają i znikają według nieodgadnionego klucza. Podobnie rzecz się ma z akcją i fabułą, zdaje się, że Kraszewski odhaczał poszczególne wydarzenia z kroniki Thietmara i wedle tego klucza postępował z postaciami i fabułą, stosując od czasu do czasu bezczelne deus ex machina (np. córka Lubonia ni z tego ni z owego ucieka w las z jednym z pobocznych bohaterów, czego akurat Kraszewski potrzebował żeby pchnąć wiarygodnie jeden wątek do przodu). Sytuacji nie ratuje talent Kraszewskiego, po prostu jak się nie ma większego pomysłu na fabułę i bohaterów, to naturalna erudycja i styl co najwyżej pozwalają wygrać potyczkę z Cherezińską na nieco lepszą powieść w kategorii "Nie umiem pisać napisać dobrej powieści historycznej o czasach Mieszka I"..
Gwoździem do trumny jest oczywiście chrystianocentryzm autora, wprowadzenie nowej religii jest spoko, bo to chrześcijaństwo, biedne, słowiańskie prostaczki poznają w końcu łaskę zbawienia i będą mogły porzucić zabawę w bałwochwalstwo. Fakt, że wprowadza się to przymusem nie dając wyboru nawracanym Kraszewskiemu za bardzo nie przeszkadza. Jeszcze większą woltę autor czyni opisując Niemców, którzy z pieśnią Pana na ustach rabują, gwałcą, palą i niszczą wioski słowiańskie, a następnie opisuje wielkiego władcę Ottona I w samych superlatywach. Bez ładu, bez pomysłu, bez większego sensu.
Z wyśmienitości "Starej baśni" nic tu nie zostało, swoim christianocentryzmem Kraszewski wykastrował nawet baśniowy klimat państwa Polan, tworząc płaską, suchą historyjkę opartą łopatologicznie na zapisach kronikarskich.
Ps Małym plusikiem są opisy grodu poznańskiego i okolic, które za czasów Kraszewskiego były wsiami (Górczyn, Głuszyna),a dzisiaj są częścią miasta.

Szczyptę parseków temu opiniowałem gniota Cherezińskiej "Grę w kości", trauma gwarantowana, nie polecam. Wyraziłem wówczas chęć przeczytania powieści historycznej oddającej ducha czasów, nie nieudaczną próbę ożywienia kronikarskich zapisów, lecz ożywiającą ducha epoki przemian, przechodzenie z pogańskiego społeczeństwa wielobóstw do monoteizmu, wspólnoty rodowej do...

Coś dla miłośników historii naszych ziem. Wspaniała!

Coś dla miłośników historii naszych ziem. Wspaniała!

Nie jest to może wybitne dzieło, ale myślę, że warto tę książkę przeczytać.
W szkole dowiadujemy się, że w 966 roku był chrzest Polski... i w sumie tyle, zatem jest to tylko kolejny punkt na narysowanej przez nauczyciela osi czasu. Autor rzuca na chrystianizację nowe światło. Zostaje ona przedstawiona jako długotrwały proces. Kolejne zmiany są powolne i ostrożnie wprowadzane przez Mieszka I, który został ukazany jako mądry książę i dobry strateg.

Jednak trzeba pamiętać, żeby czytać tę książkę z przymrużeniem oka, wtedy papierowe czarno-białe postaci i niektóre wydarzenia tak nie rażą.

Nie jest to może wybitne dzieło, ale myślę, że warto tę książkę przeczytać.
W szkole dowiadujemy się, że w 966 roku był chrzest Polski... i w sumie tyle, zatem jest to tylko kolejny punkt na narysowanej przez nauczyciela osi czasu. Autor rzuca na chrystianizację nowe światło. Zostaje ona przedstawiona jako długotrwały proces. Kolejne zmiany są powolne i ostrożnie...

Powieść z czasów Mieszka I. Włast to syn władyki Lubonia, wracający po 12 latach z niewoli u niemców po powrocie do rodzinnego kraju chce nawracać polan na chrześcijaństwo

Powieść z czasów Mieszka I. Włast to syn władyki Lubonia, wracający po 12 latach z niewoli u niemców po powrocie do rodzinnego kraju chce nawracać polan na chrześcijaństwo