Niestety. Jestem rozczarowana.

Ostatnio mam melancholijne samopoczucie i pewnie dlatego szukam w książkach refleksji. Kiedy przeczytałam opis tej lektury Williama Whartona, spodziewałam się całego mnóstwa przemyśleń: tych na temat dzieciństwa, nieuchronności przemijania, powrotów do korzeni...
Spotkałam się jednak z jakimś pomieszaniem z poplątaniem. Jak człowiek widzący w kobiecie swoją siostrę i matkę, może odczuwać w stosunku do niej popęd? Poza tym nie rozumiem do końca jaki zamysł miał autor, bo mam wrażenie, że więź łącząca głównego bohatera i Peg znacznie wysuwa się ponad pierwszy plan: przed Murlandię (która została ot tak wtrącona w środku książki i w zasadzie tam też się kończy), przed jego wspomnienia z dzieciństwa...

I coś, co mnie kompletnie zdezorientowało. Mianowicie: jak mam czytać książkę, kiedy sam autor tego nie uczynił? Skąd ten wniosek? Otóż w początkowych rozmowach z Peg zdradza, że pisze powieści (Peg pyta go nawet wtedy z ironią czy to bajki dla dzieci), bliżej końca z kolei "wymyka" mu się, że jest pisarzem i odczuwa żal, że nie pozostało to w tajemnicy. Nie wiem czy Wharton to przeoczył, ale odczuwałam po tym jakiś dyskomfort. Jakby książka była pisana na siłę.

O licznych powtórzeniach nie wspomnę (i nie chodzi mi o słowa warsztatowe, które trudno zastąpić typu "werniks"). Nie wiem czy to wina tłumaczenia, ale mimo wszystko jakoś odstraszył mnie ten nawet nie trywialny, a po prostu niedbały język.

Nie, nie i jeszcze raz nie.
Ta książka znakomicie zniechęciła mnie do autora. Nigdy już nie sięgnę po nic, co wyszło spod ręki Williama Whartona.

Niestety. Jestem rozczarowana.

Ostatnio mam melancholijne samopoczucie i pewnie dlatego szukam w książkach refleksji. Kiedy przeczytałam opis tej lektury Williama Whartona, spodziewałam się całego mnóstwa przemyśleń: tych na temat dzieciństwa, nieuchronności przemijania, powrotów do korzeni...
Spotkałam się jednak z jakimś pomieszaniem z poplątaniem. Jak człowiek widzący w...