Powieści Ihary Saikaku w przekładach można dostać na wszelkiej maści zagranicznych portalach za grosze - poza tą jedną, która jest zwykle o kilka razy droższa niż jej heteroseksualne koleżanki (mam tu na myśli wszystkie te żywoty kobiet, zwierciadła miłości, żywoty mężczyzn i tak dalej).

Z oczywistych względów ostrzyłam sobie zęby na ten tytuł, nawet przy założeniu, że wiem, czego spodziewać się po opowiadaniach Ihary Saikaku i zdaję sobie sprawę z tego, że była to literatura popularna, w której czytelnikowi z własnego kręgu kulturowego niektórych rzeczy nie trzeba było tłumaczyć.
Wstęp tłumacza, trochę przydługi, kiedy człowieka zżera ciekawość, co jest dalej, okazuje się bardzo pomocny (pomijam, że jest wspaniale napisany) - również dlatego, że wyjaśnia, dlaczego Wielkie zwierciadło męskiej miłości w żadnym razie nie jest literaturą gejowską.

Sam zbiór dzieli się na dwie części, z których pierwsza poświęcona jest męskiej miłości między samurajami, a druga - w świecie kabuki. Tłumacz ma rację i zdecydowanie widać, że Ihara Saikaku lepiej znał właśnie ten drugi: samurajskie historie sprowadzają się na ogół do tego, że wielkie uczucie pojawia się znikąd, a wszystkie dylematy są rozwiązywane albo propozycją samobójstwa, albo samobójstwem, albo pojedynkiem i śmiercią jednego z bohaterów, śmiercią jednego z bohaterów w wyniku jakiegokolwiek sploltu wydarzeń.

Warto się przez to przebić dla dwóch, może trzech opowiadań, ale to druga część jest całym koszyczkiem wisienek na tort. Świat prostytucji i męskiej miłości wśród aktorów kabuki, ich patronów i wielbicieli to właśnie ta panorama obyczajów, dzięki której Ihara Saikaku przeszedł do historii bardziej jako prozaik niż jako poeta haikai.
Namolni klienci i wielkie miłości, aktorskie długi i blichtr, oddani wielbiciele i gwiazdy ówczesnej sceny (serio - w przypisach znajdziecie info, kto ile zarabiał!),upadające fortuny i zbijane majątki - jest tu wszystko, może poza europejskim rozumieniem romantycznej miłości i stanu zakochania.

Nie warto podchodzić do lektury tej książki jak do fanfika, bo to marnowanie potencjału. Ale jeśli ktoś szuka soczystych plotek i barwnych szczegółów z teatralnego światka samurajskiego Edo, to ta książka go nie zawiedzie.

Powieści Ihary Saikaku w przekładach można dostać na wszelkiej maści zagranicznych portalach za grosze - poza tą jedną, która jest zwykle o kilka razy droższa niż jej heteroseksualne koleżanki (mam tu na myśli wszystkie te żywoty kobiet, zwierciadła miłości, żywoty mężczyzn i tak dalej).

Z oczywistych względów ostrzyłam sobie zęby na ten tytuł, nawet przy założeniu, że...