"Niektóre uczucia, niektórzy ludzie pojawiają się w naszym życiu za późno albo w złym czasie. Przewracają nasz świat do góry nogami, a potem odchodzą. I zostawiają przy nas jedynie milczenie."

To już moje kolejne spotkanie z twórczością Kaji Kowalewskiej i kolejny raz mam wrażenie, że Kaja pochodzi z innej planety. Dwoma słowami - rozwaliła system.

Trzy kobiety.
Trzy historie.

Kaja po raz kolejny zabrała nas w świat poezji, chaosu. "Pomajaczone" przesiąknięte jest emocjami. Od radości, aż po ból. Skrajne, pomajaczone. Ciężko objąć słowami tą historię. Z kartki na kartkę przeżywałam historię Amandy, Sonii i Maji. Czarowała słowem, poruszała każdą strunę. Zostały poruszone tematy codzienności, refleksja życiowa. Możemy zobaczyć jak krucha jest ludzka psychika, jak krótkie może być ludzkie życie.

Zawsze jak myślałam, że wiem co się stanie, autorka wyprowadzała mnie w pole. Wodziła za nos, zmuszając abym rozmyślała. Poruszony został temat, który w nas gdzieś siedzi, ale nie jest poruszany. Zostałam przeciągnięta po ludzkiej chciwości, zło w ludzkiej skórze.

Podziwiam w autorce to, jak potrafi pokazać naturę człowieka. Manewruje słowami, zgłębia psychikę. To była cudowna podróż w poetycki świat, miejsce gdzie mogłam zastanowić się nad swoim istnieniem.

Dziękuję Ci Kaju za każde słowo, za każdą cudowną podróż w twój świat.

"Niektóre uczucia, niektórzy ludzie pojawiają się w naszym życiu za późno albo w złym czasie. Przewracają nasz świat do góry nogami, a potem odchodzą. I zostawiają przy nas jedynie milczenie."

To już moje kolejne spotkanie z twórczością Kaji Kowalewskiej i kolejny raz mam wrażenie, że Kaja pochodzi z innej planety. Dwoma słowami - rozwaliła system.

Trzy kobiety.
Trzy...

"Zaufanie buduje się od początku. Od ziarna. Jest jak nitka, która prowadzona przez ogród - zakwita. Budzi się dobro. Czy komuś dzisiaj ufam? Wiem, że na pewno nie sobie".

Kaja Kowalewska po raz kolejny zachwyca, czaruje słowem, pozwala oderwać się od rzeczywistości. Zatraciłam się w każdym słowie. Dałam upust emocjom. Odpłynęłam i zanurzyłam się w życiu bohaterek. "Pomajaczone" to niezwykle poruszająca historia, której nie chce się kończyć. To swoista magia wypełniona symboliką, metaforami, nadzieją, strachem, bólem. To historia, którą przeżywa się całym sobą, analizuje, poszukuje drugiego, głębszego dna. Jestem oczarowana. Jestem zafascynowana.

"Podobno, kto pyta, nie błądzi. A może błądzi ten, kto za dużo pyta, bo otrzymuje zbyt wiele odpowiedzi i ciężko mu potem wyselekcjonować tę właściwą?".

Maya, Amanda i Sonia. Trzy kobiety. Trzy osobowości. Jednak historia. Tylko z pozoru nic je nie łączy. Tak naprawdę mają wiele ze sobą wspólnego. Trudne wybory, niełatwe decyzje, z którymi zmagają się bohaterki dają czytelnikowi szansę do licznych refleksji. Właśnie to cenię i podziwiam w twórczości łódzkiej pisarki. Kaja Kowalewska posiada niebywały talent do przedstawiania wydarzeń w taki sposób, że zawsze skłania mnie do rozmyślania, analizowania i zastanawiania się nad tym co zostało mi opowiedziana.

"Pomajaczone" to niebanalna historia, która wpada do naszego krwiobiegu i nie opuszcza go do samego końca. Frapująca i wielowymiarowa fabuła od samego początku zajmuje nasze myśli i pozwala obserwować specyficzny, metafizyczny klimat i wymiar świata, z którego słynie Kaja Kowalewska. Musicie przekonać się sami!

"W takich chwilach nie chcę jej odzyskać - pamięci. A może nie chcę pamiętać złego, a to, co dobre, chciałabym sobie przypomnieć i zatrzymać?".

"Zaufanie buduje się od początku. Od ziarna. Jest jak nitka, która prowadzona przez ogród - zakwita. Budzi się dobro. Czy komuś dzisiaj ufam? Wiem, że na pewno nie sobie".

Kaja Kowalewska po raz kolejny zachwyca, czaruje słowem, pozwala oderwać się od rzeczywistości. Zatraciłam się w każdym słowie. Dałam upust emocjom. Odpłynęłam i zanurzyłam się w życiu bohaterek....

9/10 ⭐
~~~
Mrok jest fascynujący, pełen adrenaliny, piekielnych doznań i zapaści psychicznych. Mrok jest inspirujący, namacalny, pełen sprzeczności i skrajności. Mrok jest psychodeliczny.
.
Długo szukałam dobrego porównania do "Pomajaczonych". Długo szukałam dobrych słów i zrozumiałam, że nigdy ich nie znajdę, bo ta książka jest przesiąknięta na wskroś wszystkimi emocjami jakie tylko istnieją. Ciężko opisać coś, co jest zmienne, ulotne i na każdej kartce rozmywa się w cieniach, bo zasysają je macki niepewności i wprowadzają chaos w umysł i serce. To opowieść pięknie smutna. Smutnie piękne. Kaja porusza tematy, które na pewno każdemu obijają się gdzieś z tyłu głowy. Rozpyla w nas refleksje na temat kruchości ludzkiej psychiki, która łatwo roztrzaskać o beton a która jest naszym jedynym ratunkiem, gdy uchodzi z nas życie i człowieczeństwo. Poznajemy perspektywy kilku różnych osób, które mają odmienne problemy. Z pozoru. Za każdym razem, gdy już wczulam się w określoną sytuację, Kaja robiła coś niesamowitego... Niszczyła mój wykreowany obraz sytuacji, osobowości i historii. A na sam koniec roztrzaskała o bruk cały mój zarys tych kobiet. Wprowadziła tak wielki metlik, że możecie mi wierzyć - z rozpaczy odłożyłam książkę i chodziłam po pokoju zastanawiając się co mam zrobić z takim obrotem sytuacji, natłokiem nowych informacji i całym smutkiem, który stał się moja aura na kolejne wieczory. Musiałam przegryźć to jaki ból towarzysz bohaterom. Musiałam przeczlogac się przez trupy, znosić zapach unoszącej się śmierci i czuć na rękach krew. Czułam wszystko cała sobą, bo autorka tak idealnie namalowala fabule. Tak perfekcyjnie wodziła mnie za nos i przenosiła z bagna na łąkę i odwrotnie. Ta lektura poruszy w Was wszystkie zmysły i uświadomi jak wielkie problemy potrafią nam przejść koło nosa a jak wiele z nich bagatelizujemy. Każdy kto ją przeczyta - zmieni swoje myślenie. Zmieni się w nim coś nieodwracalnie. Ze mną tak było. Nie pierwszy raz.
~~~
Tym mocniej jestem dumna z tego, że objęłam te powieść patronatem i dziękuję @kajakowalewska.official za te możliwość. Dziękuję, za to, że tworzysz coś takiego. ❤️🙏

9/10 ⭐
~~~
Mrok jest fascynujący, pełen adrenaliny, piekielnych doznań i zapaści psychicznych. Mrok jest inspirujący, namacalny, pełen sprzeczności i skrajności. Mrok jest psychodeliczny.
.
Długo szukałam dobrego porównania do "Pomajaczonych". Długo szukałam dobrych słów i zrozumiałam, że nigdy ich nie znajdę, bo ta książka jest przesiąknięta na wskroś wszystkimi emocjami...

„Blizny nie są przecież po to, aby je rozdrapywać. Blizny są po to, aby przypominać. Przypomnienie ma być ostrzeżeniem przed takimi samymi błędami. Człowiek nie uczy się bowiem na błędach, tylko na bliznach”.

Z książką „Pomajaczone” kończyłam poprzedni rok, a jednak nie byłam przez dłuższy czas w stanie zebrać myśli na tyle, by napisać o niej chociażby kilku słów. Emocje, które we mnie wywołała, chyba musiały „dojrzeć”. Ale wiecie co? Mam wrażenie, że nigdy nie nadejdzie dobry czas, by uporządkować wszystko w głowie i słowami opisać tę książkę, oddając jej wystarczającą sprawiedliwość. Doświadczenie tego było przyjemnością, sposób przedstawienia tej historii jest absolutnym arcydziełem, a Kaja Kowalewska mistrzynią słowa pisanego, co udowodniła po raz kolejny. Każdy miłośnik metafor, zaskakujących zwrotów, skomplikowanych, nieoczywistych historii znajdzie tu coś dla siebie.
Początek może budzić nieco chaos, i ciągle każe zastanawiać się, o co tu chodzi i co łączy ze sobą bohaterki. Żeby doskonale wszystko zrozumieć, trzeba wejść w tę historię nieco głębiej, ale zanurzenie się w tej wyjątkowej, gęstej narracji, jest całkowicie tego warte. Jest w niej wiele elementów, które bez trudu unoszą się na powierzchni dzięki melodyjnemu, łatwemu do przyswojenia pismu, które jednocześnie z każdą kolejną stroną zaczyna budzić niepokój, niedowierzanie i przerażenie. Nieustannie przerywałam czytanie tylko po to, by próbować przyjrzeć się naturze tego, co zostało opisane, będąc zaskoczona przepływem i poetyckim uczuciem, które przenika tę powieść. Na końcu byłam naprawdę przytłoczona prawdą, we wszystkich jej nikczemnych i destrukcyjnych definicjach, która została ukazana.
Powiedzieć, że jestem pod wielkim wrażeniem, to jakby nic nie powiedzieć. Pozostaje mi więc ją po prostu polecić.

„Czasem istnieje tylko jedno wyjście. Trzeba wejść do piekła, aby odzyskać ziemię”.

„Blizny nie są przecież po to, aby je rozdrapywać. Blizny są po to, aby przypominać. Przypomnienie ma być ostrzeżeniem przed takimi samymi błędami. Człowiek nie uczy się bowiem na błędach, tylko na bliznach”.

Z książką „Pomajaczone” kończyłam poprzedni rok, a jednak nie byłam przez dłuższy czas w stanie zebrać myśli na tyle, by napisać o niej chociażby kilku słów. Emocje,...

"Życie bywa brutalne. Uszkadza ludzi".

Sięgając po kolejną, długo wyczekiwaną powieść Kai Kowalewskiej wiedziałam, że otrzymam książkę z zagmatwaną fabułą, pełną symboliki i trafnych myśli. To, co finalnie otrzymałam, przekroczyło jednak moje najśmielsze oczekiwania. Tylko ta łódzka pisarka potrafi w tak niebanalny sposób ukazać dwoistość ludzkiej natury, bo przecież w każdym z nas jest trochę dobra i trochę zła.

Kaja Kowalewska to absolwentka filologii na Uniwersytecie Łódzkim, którą ukończyła z medalem za chlubne studia oraz podyplomowych studiów psychologicznych ukończonych również na tej uczelni. Autorka podręcznika do nauki języka polskiego, wielu artykułów tematycznych oraz felietonów. Słowa i gitara to jej dwie największe pasje.

Amanda ucieka przed czymś, ale nie wie przed czym, gdyż nic nie pamięta. Sonia to luksusowa prostytutka. Maya to różowa dziewczyna wychowująca się na wsi, która marzy o wielkiej miłości. Kobiety spotykają się w jednym miejscu i okazuje się, że mają ze sobą wiele wspólnego.

Najnowszą powieść Kai Kowalewskiej charakteryzują osobliwy tytuł, intrygująca fabuła i specyficzny klimat świata przedstawionego, czyli cechy charakteryzujące twórczość autorki. Już od pierwszej strony lektury tej książki, czytelnikowi towarzyszy bowiem poczucie zgłębiania czegoś metafizycznego, trudnego do zdefiniowania słowami i zarazem niezwykle ważnego. Ważnego, bo to opowieść o każdym z nas. Historia, w której wielu odbiorców znajdzie cząstkę własnego życia. I to jej główna wartość dodana.

Losy trzech głównych bohaterek, powiązanych ze sobą pewnym pierwiastkiem, przeplatają się wzajemnie w czterech rozdziałach. Maya, Sonia i Amanda ze swoją Nadzieją utożsamiają postawy i maski, jakie na co dzień przybieramy. W ich życiach obecne są bowiem trudne wybory, przemoc, seks, czy też molestowanie seksualne. Wątki te okraszone zostają myślą przewodnią, jaką czytelnik odkrywa w toku rozwoju akcji. Myślą mówiącą o tym, by walczyć i nigdy się nie poddawać. To przesłanie wywołuje sporo refleksji, bo przecież każdy z nas dokonuje ważnych wyborów.

Bardzo istotnym i zarazem symbolicznym akcentem "Pomajaczone" jest różowy kolor, którego barwę autorka zręcznie wplotła w fabułę na zasadzie kontrastu. Nie będę tutaj oczywiście zdradzać zamysłu Kai Kowalewskiej, ale jestem pełna podziwu dla autorki za to, że w taki właśnie sposób potrafiła ukazać dobro i zło, czyli wielowymiarowy aspekt człowieczeństwa. Podobnie rzecz ma się z oryginalnym tytułem książki, gdyż słowo "pomajaczone" zyskuje wiele znaczeń, zarówno w kontekście pozytywnym, jak i negatywnym.

Tylko Kaja Kowalewska potrafi w tak metafizyczny i intrygujący sposób połączyć w jedną, kompatybilną całość, surrealizm i oniryzm, dopełniając to wszystko realizmem magicznym. Dziękuję za każde słowo i każdy list. Dziękuję za róż. Ta niepowtarzalna opowieść doszczętnie mnie zmajaczyła!

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

"Życie bywa brutalne. Uszkadza ludzi".

Sięgając po kolejną, długo wyczekiwaną powieść Kai Kowalewskiej wiedziałam, że otrzymam książkę z zagmatwaną fabułą, pełną symboliki i trafnych myśli. To, co finalnie otrzymałam, przekroczyło jednak moje najśmielsze oczekiwania. Tylko ta łódzka pisarka potrafi w tak niebanalny sposób ukazać dwoistość ludzkiej natury, bo przecież w...

Nie moje klimaty. Dotrwalam do polowy. Mimo to oceniam wysoko. Swietne pioro, piekna liryka, duzo symboliki i metaforyki. Jednak zagmatwana akcja i mnogosc przypisow nie pozwolily mi sie odnalezc w tej specyficznej dynamice.

Nie moje klimaty. Dotrwalam do polowy. Mimo to oceniam wysoko. Swietne pioro, piekna liryka, duzo symboliki i metaforyki. Jednak zagmatwana akcja i mnogosc przypisow nie pozwolily mi sie odnalezc w tej specyficznej dynamice.