Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem świeżo po skończeniu najnowszej powieści Weroniki Tomali „Cień przeszłości” i co mogę powiedzieć… Poproszę więcej! Przerwa w czytaniu mafijnych romansów chyba dobrze mi zrobiła, co w połączeniu z lekkim i absorbującym piórem autorki sprawiło, że całkowicie przepadłam dla tej historii. Teraz zdecydowanie muszę nadrobić poprzednie tomy tej serii.

Nie da się ukryć, że Weronika Tomala zdecydowanie wie, jak budować napięcie i wzbudzać emocje w czytelniku. Ta historia nie byłaby tym, czym jest, gdyby autorka nie napisała jej dokładnie tak, jak to zrobiła. Pomysł na fabułę i poprowadzenie akcji, kreacja bohaterów i rozwój ich relacji były naprawdę dopracowane i nie wiem, czy cokolwiek bym tu zmieniła. Mia, główna bohaterka, już w pierwszym rozdziale dała się poznać jako charakterna, pełna odwagi kobieta, i już wtedy podskórnie czułam, że nie będę się nudzić podczas czytania, a odłożenie tej książki było prawie niemożliwe. Przyjemnie było obserwować, jak rozwija się jej relacja z Damiano – jak mimo dręczących go demonów przeszłości i nienawiści, którą czuł do Mii, ta była w stanie powoli burzyć mur, który wybudował wokół siebie.

„Cień przeszłości” to historia o miłości, która nie przychodzi łatwo. To historia, w której słowa są proste i wyraziste, a jednocześnie obrazy, które tworzą, są niezwykle mocne i prowokujące emocjonalnie. To historia, która pokazuje, jak cienka jest granica między nienawiścią i miłością. I w końcu, to historia, która uświadamia czytelnika, jak ważne jest „puszczenie” przeszłości wolno i uwolnienie się od minionych urazów, co pozwoli otworzyć się na nowe doświadczenia i dążyć do odnalezienia szczęścia. Zdecydowanie polecam!

Jestem świeżo po skończeniu najnowszej powieści Weroniki Tomali „Cień przeszłości” i co mogę powiedzieć… Poproszę więcej! Przerwa w czytaniu mafijnych romansów chyba dobrze mi zrobiła, co w połączeniu z lekkim i absorbującym piórem autorki sprawiło, że całkowicie przepadłam dla tej histori...

Rozwiń

Zwiń

„Szklarz” to pierwsza książka daniela Komorowskiego, jaką miałam okazję przeczytać, ale już czuję, że moja „przygoda” dopiero się zaczyna. Przyznam, że byłam dość zaskoczona informacją, że autor do tej pory znany był z zupełnie innego gatunku i byłam niesamowicie ciekawa jak poradzi sobie z takim „debiutem”, no i wyszło genialnie!

Uwielbiam książki, które kompletnie mnie zaskakują, trzymają w napięciu od samego początku, każąc mi zgadywać i zastanawiać się, w jakim kierunku potoczy się fabuła. Uwielbiam, kiedy mogę całkowicie zatracić się w lekturze, na kilka godzin zapominając o rzeczywistości. Kiedy czas upływa niepokojąco szybko, i nim się obejrzę, przerzucam ostatnią stronę książki. A właśnie do takich mogę zaliczyć „Szklarza”. Daniel Komorowski każdym rozdziałem i zaskakującym zwrotem akcji wabi czytelnika, sprawia, że czuje niepokój i zastanawia się, co takiego wydarzy się w kolejnym rozdziale. Historia zdecydowanie jest mroczna i dość brutalna, a opisy są bardzo szczegółowe, nie pozostawiając zbyt wiele wyobraźni, co w połączeniu z nieco przerażającą, pełną tajemnic atmosferą gwarantuje niezapomnianą lekturę. „Szklarz” to nie tylko „zwykła” książka. To niesamowite DOŚWIADCZENIE, które sprawi, że Twoje serce zabije mocniej, i które rzuci wyzwanie Twojemu umysłowi wraz z każdym przeczytanym rozdziałem.
No i oczywiście samo zakończenie… Po przeczytaniu ostatniego rozdziału zastanawiałam się, jak mogłam wcześniej nie zauważyć wskazówek, które mogłyby mnie na nie naprowadzić, a przez to ciągle mam ochotę wrócić do tej historii i przeżyć to jeszcze raz, mimo że jestem już jakiś czas po lekturze.

Nie chcę zdradzać zbyt wiele w tej recenzji, bo to jest rodzaj książki, którą trzeba przeczytać i krok po kroku dowiedzieć się, co tak naprawdę się dzieje. Nie da się ukryć, że Daniel Komorowski zadebiutował z przytupem, a jaogromnie nie mogę doczekać się kolejnych historii w tym gatunku. Polecam ogromnie!

„Szklarz” to pierwsza książka daniela Komorowskiego, jaką miałam okazję przeczytać, ale już czuję, że moja „przygoda” dopiero się zaczyna. Przyznam, że byłam dość zaskoczona informacją, że autor do tej pory znany był z zupełnie innego gatunku i byłam niesamowicie ciekawa jak poradzi sobie ...

Rozwiń

Zwiń

„Nocny cień” był dla mnie odkryciem ubiegłego roku, dlatego też ogromnie ucieszyłam się na wiadomość o wydaniu „Infernium”, czyli kolejnego tomu cyklu. I choć pierwszy przeczytałam już kilka miesięcy temu, w dalszym ciągu pamiętam ile emocji i zaskoczenia we mnie wzbudziła, a przy tym pozostawiła sporo pytań.

„Infernium” zdecydowanie jest książką dla tych bardziej wymagających czytelników, którzy nie boją się skomplikowanych i szczegółowych opowieści, a tym samym muszą nieco skupić się na lekturze i wnikliwie śledzić fabułę. Mroczny i niepokojący klimat z każdym kolejnym rozdziałem pochłania coraz bardziej, dzięki czemu naprawdę ciężko było mi oderwać się od lektury. Autorka doskonale wie, jak zaangażować czytelnika, by ten nawet na moment nie stracił zainteresowania. Dodatkowo Keri Lake idealnie połączyła ze sobą dwie płaszczyzny czasowe, przez co nie tylko można było uzyskać odpowiedzi na kłębiące się w głowie pytania, ale również wywołała przy tym sporo emocji, kiedy odkrywała „kolejne karty” historii. Nie zabrakło oczywiście zaskakujących zwrotówakcji, których totalnie nie byłam w stanie przewidzieć, a spicy sceny dodatkowo podkręcały temperaturę i dodały jej intensywności. Uwielbiam przedstawiony przez autorkę świat, poruszaną tematykę, kreację i rozwój bohaterów. I moje uwielbienie do twórczości Keri Lake od „Nocnego cienia” nie spadło ani trochę jeśli chodzi o „Infernium”. Po raz kolejny otrzymałam kilkaset stron genialnej, absorbującej i niesamowicie emocjonującej lektury i aż żal, że lektura minęła mi tak szybko. Z pewnością to jedna z lepszych dylogii jakie miałam okazję przeczytać i bardzo często będę do niej wracać. Polecam ogromnie!

„Nocny cień” był dla mnie odkryciem ubiegłego roku, dlatego też ogromnie ucieszyłam się na wiadomość o wydaniu „Infernium”, czyli kolejnego tomu cyklu. I choć pierwszy przeczytałam już kilka miesięcy temu, w dalszym ciągu pamiętam ile emocji i zaskoczenia we mnie wzbudziła, a przy tym pozo...

Rozwiń

Zwiń

Po zakończeniu poprzedniego tomu z niecierpliwością wyczekiwałam kontynuacji. „King of Corium” okazał się mocną i zaskakującą lekturą, dlatego tez byłam ciekawa co tym razem autorka przygotowała dla swoich bohaterów. „Drop Dead Queen” jest bezpośrednią kontynuacją wydarzeń z poprzedniego tomu i już od samego początku rzuca nas w wir pełen akcji, a ja z zapartym tchem śledziłam losy Aspen i Quintona.

Jeśli miałabym porównać oba tomy, ten zdecydowanie podobał mi się bardziej. Zauważalna była zmiana nie tylko, jeśli chodzi o samych bohaterów, ale przede wszystkim w ich relacji. Wzajemna niechęć powoli przeradza się w przeciwstawne temu uczucie, to oboje próbują to wyprzeć. Ta zmiana według mnie zdecydowanie wpłynęła pozytywnie na odbiór Quintona, który w poprzednim tomie pokazał się raczej od tej „złej” strony. Oczywiście zmiana nie jest diametralna, bo skorupa, którą się otoczył, zaczyna stopniowo pękać, ale nadal jego zachowanie chwilami wydawać się może bardzo toksyczne. Pomimo wewnętrznego zamętu, który wywołuje on w czytelniku, nadal chce on dla tej dwójki szczęśliwego zakończenia, a nawet jeśli trochę nienawidzi siebie za to, że tego chce... Nie może im nie kibicować. To z kolei rodzi w czytelniku totalnie sprzeczne uczucia, ale takie chyba było założenie autorki, bo w tym tomie położyła zdecydowanie nacisk na emocje. Czytelnikowi ciągle towarzyszy uczucie niepewności i niepokoju, w obawie na to, co czeka na kolejnych stronach. Po raz kolejny autorka nie oszczędzała bohaterów, a to z kolei pozwoliło mi jeszcze bardziej zaangażować się w tę historię. Zakończenie znowu pozostawiło mnie w stanie ogromnego zawieszenia, na szczęście teraz mogłam sięgnąć od razu po kolejny tom. „Drop Dead Queen” to historia z gatunku dark, więc polecam ją zdecydowanie fanom tych „mocniejszych” wrażeń, lubiących szarych moralnie bohaterów i niebojących się wychodzić ze swojej strefy komfortu.

Po zakończeniu poprzedniego tomu z niecierpliwością wyczekiwałam kontynuacji. „King of Corium” okazał się mocną i zaskakującą lekturą, dlatego tez byłam ciekawa co tym razem autorka przygotowała dla swoich bohaterów. „Drop Dead Queen” jest bezpośrednią kontynuacją wydarzeń z poprzedniego t...

Rozwiń

Zwiń

Poprzedni tom tej serii był dla mnie totalnym odkryciem, dlatego też z niecierpliwością czekałam na „Królestwo serc i pożądania”. A już zwłaszcza dlatego, że miał to być retelling mojej ukochanej „Alicji w Krainie Czarów”, więc już choćby dlatego nie mogłabym odmówić sobie lektury. I choć miałam co do niej obawy, czy autorka aby na pewno sprosta moim oczekiwaniom, bardzo szybko okazało się, że były one niepotrzebne, bowiem „Królestwo serc i pożądania” finalnie okazał się jeszcze lepszy niż ”Królestwo słodyczy i rozkoszy”.

Na uwagę zasługuje przede wszystkim zdolność autorki do przejścia z jednej historii w drugą. Już od pierwszych stron widząc, że pojawili się w niej moi ulubieni bohaterowie, czułam, że będzie to satysfakcjonująca lektura. Po raz kolejny zostałam wciągnięta w niesamowitą przygodę, a lekkość i płynność w stylu autorki sprawiły, że nim się obejrzałam, przerzucałam już ostatnią stronę powieści. Rebecca F. Kennedy doskonale wie, jak utrzymać uwagę czytelnika, serwując raz za razem zwroty akcji, i choć niektóre nie były tak zaskakujące, jak można było się spodziewać, to tak naprawdę nie ma to większego znaczenia jeśli chodzi o odbiór całości. „Królestwo serc i pożądania” to chwilami mroczna i nieprzewidywalna, ale również pełna gorących, pełnych napięcia i pożądania scen, które z pewnością u niejednego czytelnika wywołają rumieńce na twarzy. Historia porwanej Alicji sama w sobie jest dość… oryginalna i nietuzinkowa, ale jeśli o mnie chodzi, uwielbiam takie „dziwne” połączenia. I nawet jeśli sama bohaterka wywoływała we mnie chwilami mieszane uczucia, to jestem naprawdę ogromnie zadowolona z lektury. Jeśli lubicie romantasy i nie boicie się wyzwań, bo nie da się ukryć, że dla niektórych czytelników ta seria może tym właśnie być, to gorąco polecam!

Poprzedni tom tej serii był dla mnie totalnym odkryciem, dlatego też z niecierpliwością czekałam na „Królestwo serc i pożądania”. A już zwłaszcza dlatego, że miał to być retelling mojej ukochanej „Alicji w Krainie Czarów”, więc już choćby dlatego nie mogłabym odmówić sobie lektury. I choć ...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy rozpoczynałam serię „Off-Limits” Cathariny Maury, nie sądziłam, że będę się na niej aż tak dobrze bawić! „Until You” była świetna, ale „Doktor Grant”… rany, jakie to było dobre! Życzyłabym sobie, abym trafiała jedynie na tak genialne historie, od których totalnie nie mogę się oderwać, które wywołują we mnie zarówno uśmiech jak i uczucie palących policzków (jeśli wiecie o czym mówię), a wszelkie sceny miłosne i dirty talk, których nie brakuje w książce, nie wywołują we mnie poczucia zażenowania i nie sprawiają, że mam ochotę po prostu przerzucić kilka stron i kontynuować lekturę.

Bohaterka poprzedniego tomu była programistką, natomiast tutaj Amara studiuje inżynierię i produkuje… gadżety erotyczne. Zaskakujący pomysł, prawda? To jeden z powodów, dla których uwielbiam tę serię. Bohaterki nie są „typowymi”, mogłabym nawet powiedzieć – nudnymi postaciami, których nie trudno znaleźć w książkach z gatunku romansu. Z kolei Noah… Ten zwrócił moją uwagę już w poprzednim tomie i niesamowicie byłam ciekawa jego historii i absolutnie nie czuje się zawiedziona. Mamy tu do czynienia z motywem zakazanej miłości, a temu zawsze towarzyszą nie tylko duże emocje ale i napięcie, dzięki czemu nawet przez moment nie byłam w stanie oderwać się od lektury. A kiedy skończyłam, miałam jedynie ochotę na więcej. Noah i Amara to czysty ogień i pokusa, ujęli mnie od samego początku swoją wypełnioną niepokojem więzią i gorącą chemią, i absolutnie uwielbiam sposób, w jaki mogłam zobaczyć rozwój historii z obu perspektyw. Catharina Maura nie tylko zagwarantowała wciągającą i urzekającą lekturę, ale doskonale połączyła ze sobą „słodycz” i „seksapil”, i naprawdę łatwo jest zaangażować się w historię już na samym początku. Nie mogło zabraknąć zwrotów akcji, i nawet jeśli te poniekąd były łatwe do przewidzenia, to dokładnie jak w poprzednim tomie – historia nic na tym nie traci”. Bawiłam się przy niej naprawdę świetnie i z niecierpliwością będę czekać na kolejne tomy. Polecam!

Kiedy rozpoczynałam serię „Off-Limits” Cathariny Maury, nie sądziłam, że będę się na niej aż tak dobrze bawić! „Until You” była świetna, ale „Doktor Grant”… rany, jakie to było dobre! Życzyłabym sobie, abym trafiała jedynie na tak genialne historie, od których totalnie nie mogę się oderwać...

Rozwiń

Zwiń

Nie będę pewnie jedyną, która będzie zachwycać się okładką „Until You”, prawda? Jeśli mam być szczera, skusiłam się na tę książkę przede wszystkim przez wzgląd na okładkę, mając gdzieś z tyłu głowy, że choć ta jest „delikatna”, to między stronami kryje się naprawdę gorąca historia. I nawet jeśli ta nie była zbyt zaskakująca, bo zwroty akcji były dość łatwe do przewidzenia, absolutnie w moich oczach nic nie straciła, a ja bawiłam się naprawdę nieźle podczas lektury.

Pierwszą rzeczą, która niesamowicie mi się podobała, był pomysł na fabułę i kreację bohaterów – po pierwsze dlatego, że nieczęsto zdarza się, aby bohaterka była programistką, a w miarę upływu historii okazało się nawet, że całkiem niezłą, a po drugie poprzez tajemnice, które skrywała zarówno Aria jak i Grayson. Każde z nich niesie swój bagaż doświadczeń, błędów i zranień, a obserwowanie, jak powoli otwierają się na drugą osobę, było naprawdę przyjemnym dla oka doświadczeniem. Zwłaszcza, że na pierwszy rzut oka wydawać się może, że nie mogą się już bardziej od siebie różnić.

Kolejnym plusem są krótkie rozdziały i lekki styl autorki, dzięki czemu ta książka praktycznie czyta się sama. Początkowo akcja toczyła się dosyć powoli, Catharina Maura zadbała o to, by czytelnik mógł nieco poznać bohaterów, a kiedy w końcu Aria i Grayson przyznali się do swoich uczuć, zaczęło być naprawdę gorąco. Dirty talk i sceny miłosne nie są zbyt wulgarne i przesadzone, ale z pewnością mogą wywołać rumieńce na twarzy.

I choć „Until You” może wydawać się lekką i słodką historią, to szczypta dramatu na końcu i humor, którego nie brakuje, idealnie wszystko równoważą. Oprócz tego powieść niesie ze sobą piękne przesłanie, które z pewnością zapamiętam na długi czas. Polecam! :)

Nie będę pewnie jedyną, która będzie zachwycać się okładką „Until You”, prawda? Jeśli mam być szczera, skusiłam się na tę książkę przede wszystkim przez wzgląd na okładkę, mając gdzieś z tyłu głowy, że choć ta jest „delikatna”, to między stronami kryje się naprawdę gorąca historia. I nawet...

Rozwiń

Zwiń

Romantasy z wątkiem slow burn i aranżowanym małżeństwem, w którym bohaterka musi wziąć udział w turnieju na śmierć i życie? Dwa razy przekonywać mnie nie trzeba. Ostatnio coraz częściej i chętniej sięgam po tego rodzaju literaturę i muszę przyznać, że z każdą kolejną książką podoba mi się ona coraz bardziej. Byłam bardzo ciekawa co czeka mnie między stronami „Szronu” C. N. Crawford, i choć nie miałam dość wygórowanych oczekiwań, to bardzo miło mnie zaskoczyła.

Historia opowiada o młodej elfce, która będąc dzieckiem trafiła do świata ludzi. Już na samym początku książki zderzają się ze sobą „dwa światy”, a spotkanie Avy i księcia Torina nie należy do zbyt… udanych. Ale nie da się ukryć, że już wtedy podskórnie czułam, że relacja tej dwójki i ich wzajemna niechęć zagwarantuje mi sporo emocji. Nie pomyliłam się ani trochę. Być może nie była to zbyt wymagająca lektura, ale nie mogę też powiedzieć, że w jakimkolwiek momencie czułam się znudzona, bo z niecierpliwością przerzucałam kolejne strony, czekając na rozwój wydarzeń. Idea turnieju a także jego przedstawienie – w tym również przygotowania naszej głównej bohaterki – bardzo mi się podobały, choć nie ukrywam, nie obraziłabym się, gdyby poszczególne etapy zostały nieco bardziej rozwinięte. Autorzy dość szczegółowo opisali poszczególne sceny, co pozwoliło oczami wyobraźni bez większych starań „przenieść się” do wykreowanego przez nich świata, a ich lekkie pióro pozwoliło mi czerpać maksymalną przyjemność z lektury, którą skończyłam w zaledwie kilka godzin. Sama końcówka sprawiła, że na kolejny tom czekam z ogromną niecierpliwością. Mamy tam bowiem dość intrygujący i zaskakujący cliffhanger, który przynosi kolejne pytania, na które mam nadzieję znaleźć odpowiedź jak najszybciej :)

Romantasy z wątkiem slow burn i aranżowanym małżeństwem, w którym bohaterka musi wziąć udział w turnieju na śmierć i życie? Dwa razy przekonywać mnie nie trzeba. Ostatnio coraz częściej i chętniej sięgam po tego rodzaju literaturę i muszę przyznać, że z każdą kolejną książką podoba mi się ...

Rozwiń

Zwiń

Za każdym razem, kiedy sięgam po książki Leny M. Bielskiej, zastanawiam się, czym tym razem mnie zaskoczy. Nie było jeszcze historii, która nie wywarłaby na mnie żadnego wrażenia, każdą z nich czytam z ogromnym zainteresowaniem, mając z tyłu głowy świadomość, że wywoła we mnie sporo emocji. I choć za każdym razem powtarzam sobie „poprzednia książka była super, na pewno jej nie przebije”, tak zawsze okazuje się, jak bardzo się mylę. Czy będzie więc zaskoczeniem, że drugi tom dylogii „Druga szansa” był lepszy niż poprzedni? Z pewnością nie, prawda? :)

Dla mnie imponująca jest zdolność Leny M. Bielskiej do przedstawienia historii, która porywa już od pierwszych stron i nie potrafi „puścić” aż do ostatniej. „Burza emocji” wcale nie jest wyjątkiem. Głębia emocji, których doświadczają bohaterowie, wywołuje u czytelnika reakcję łańcuchową – naprawdę trzeba się bardzo postarać, aby przejść wobec niej obojętnie. Byłam tak głęboko zaangażowana w tę historię, że czułam każdą bolesną chwilę niepewności, każdy rozdzierający wnętrzności przebłysk z przeszłości i byłam zagubiona w każdym grzesznym dotyku, który ich pochłaniał. Akcja toczyła się realistycznie – w idealnym tempie – a przez to wszystko przebijały się te podskórne nurty namiętności, która rodzi się tylko z prawdziwej, jedynej w swoim rodzaju miłości. Bardzo szybko okazuje się, że chemia między bohaterami jest niesamowicie intensywna, i żadne z nich nie jest w stanie się jej oprzeć, ale jednocześnie muszą radzić sobie z problemami, które „zmusiły” ich do rozstania, a także z poczuciem winy, które odczuwają w związku z podjętymi w przeszłości decyzjami. Ostatecznie jednak, pomimo całego bólu i niepewności, które towarzyszyły dwójce bohaterów, nie było wątpliwości, że Layla i Xander naprawdę byli dla siebie stworzeni, a widok ich szczęśliwych sprawiał, że uśmiechałam się przez cały czas.

Jak zwykle to bywa w książkach Leny M. Bielskiej, nie dostajemy jedynie „prostego”, słodkiego, niczym niewyróżniającego się romansu. Poruszane przez autorkę tematy i głębia tej historii niejednokrotnie zmuszają do myślenia i zastanowienia się nad tym, jakie decyzje podjęlibyśmy sami, będąc w podobnej sytuacji. Jestem przekonana, że historia tej dwójki będzie odbijać się echem w waszym umyśle jeszcze długo po tym, jak przewrócicie ostatnią stronę…

Za każdym razem, kiedy sięgam po książki Leny M. Bielskiej, zastanawiam się, czym tym razem mnie zaskoczy. Nie było jeszcze historii, która nie wywarłaby na mnie żadnego wrażenia, każdą z nich czytam z ogromnym zainteresowaniem, mając z tyłu głowy świadomość, że wywoła we mnie sporo emocji...

Rozwiń

Zwiń

Zazwyczaj trzymam się ściśle moich „ulubionych” gatunków, ale lubię od czasu do czasu poznawać twórczość nowych autorów, zwłaszcza jeśli chodzi o kryminały czy thrillery. Nie miałam wcześniej przyjemności przeczytać debiutanckiej powieści Agaty Kunderman, jednak teraz wiem, że nie tylko będę musiała ją nadrobić, ale i z niecierpliwością będę wyczekiwać jej kolejnych książek. „Wody czerwone” tak mnie pochłonęła i przykuła moją uwagę, że żałowałam, że nie mogę skończyć jej szybciej, aby tylko poznać odpowiedzi na wszystkie pojawiające się w głowie pytania.

Jeśli jesteście fanami historii kryminalnych, podcastów o prawdziwych zbrodniach i odkrywaniu tajemniczych morderstw, „Wody czerwone” powinny być waszą obowiązkową lekturą. Styl pisania autorki bez wątpienia jest bardzo interesujący i wciąga czytelnika w historię wraz z każdym przewróceniem strony. Genialnie skonstruowana fabuła, stale rosnące napięcie, bezbłędna kreacja postaci i, co zaskakujące, tematy, o których powinno się mówić głośno, a których nie bała poruszyć się Agata Kunderman, czynią „Wody czerwone” naprawdę wyjątkową i niezapomnianą powieścią. Uwielbiam historie, w których mamy dużą obsadę postaci i wiele sekretów, bo rozpoczynając lekturę zawsze staram się złożyć wszystkie „elementy” w całość i znaleźć rozwiązanie, mając z tyłu głowy to, że „diabeł tkwi w szczegółach”. A jednak, choćbym nie wiem jak się starała, nie byłam w stanie przewidzieć żadnego ze zwrotów akcji, nie wspominając nawet o rozwiązaniu zagadki. Chapeu bas! Autorka umiejętnie bawiła się nie tylko moim umysłem, ale i emocjami, a nie będę ukrywać, że głębi emocjonalnej w tej historii zupełnie się nie spodziewałam. Jednak dzięki temu lektura była jeszcze bardziej satysfakcjonująca.

„Wody czerwone” to intrygująca i prowokująca do myślenia historia, która pozostaje z czytelnikiem jeszcze na długo po tym, jak pozna jej finał. Ma wiele warstw zawiłej fabuły, która na żadnym etapie nie wydaje się wymuszona, wszystko idealnie łączy się w jedną całość, tworząc satysfakcjonujące zakończenie. Ogromnie polecam!

Zazwyczaj trzymam się ściśle moich „ulubionych” gatunków, ale lubię od czasu do czasu poznawać twórczość nowych autorów, zwłaszcza jeśli chodzi o kryminały czy thrillery. Nie miałam wcześniej przyjemności przeczytać debiutanckiej powieści Agaty Kunderman, jednak teraz wiem, że nie tylko bę...

Rozwiń

Zwiń