Wolicie funkcjonowanie w chaosie, czy może preferujecie spokój i porządek?



Ja lubię chaos — może to brzmi dziwnie, ale im większe zamieszanie i bałagan, tym lepiej mi się funkcjonuje. Jednak chaos panujący w „Shallow River” strasznie mnie wymęczył.

Przeczytałam każdą książkę, która wyszła spod ręki H.D. Carlton i ta na razie jest w moim odczuciu może nie najsłabsza, ale najtrudniej było mi się w nią wkręcić.

Książka przeznaczona jest dla dorosłych czytelników i porusza tematy, które nie nadają się dla wszystkich czytelników. Mamy tutaj opisy przemocy oraz gwałtu.

Pierwszą rzeczą jest to, że w ogóle nie polubiłam się z bohaterami, a to nigdy nie wróży nic dobrego.

River McAllister wyrwała się z piekła, które zgotowała jej matka i Shallow Hill. Teraz dziewczyna studiuje i buduje swoje nowe życie wraz z idealnym partnerem.

Ryan Fitzgerald to ten typ, który zawsze mówi dzień dobry, przeprowadza staruszki przez pasy i ratuje małe kotki, gdy wdrapią się na drzewo a strażacy, jeszcze nie zdążą przyjechać. Pan idealny, prawnik ze świetnej i szanowanej rodziny. I ten sam Ryan w domowym zaciszu znęca się nad swoją dziewczyną. Nie dość, że znęca się nad nią psychicznie, to dochodzi też do tego bicie i gwałt. I tu już jest pierwsza rzecz, która mnie niesamowicie irytowała. Bo River dokładnie to samo przeżywała jako mała dziewczynka, kiedy to jej matka narkomanka i prostytutka pozwalała, by jej klienci znęcali się też nad jej córką. I River chciała od tego uciec, gardziła swoją matką i nie chciała nią być, a wpakowała się w relację z psychopatycznym przemocowcem.

No i jest też Mako Fitzgerald — brat Ryana, który jest detektywem. Mężczyzna niemal od razu domyśla się, że jego brat znęca się nad River, bo dokładnie to samo robił poprzednim partnerkom. Dlatego chce pomóc River, jednak jest do dość ciężkie, bo kobieta jest strasznie uparta. Mako, który na początku uchodził za postać drugoplanową, tak naprawdę jest głównym męskim bohaterem. To on będzie chciał uratować River, ukarać Ryana, jednocześnie prowadząc śledztwo seryjnego mordercy, którego nazywają Ghost Killer.

Pierwszy raz spotkałam się z tak beznadziejnym detektywem — odnosiłam wrażenie, że dowody mogłyby leżeć mu pod nogami, a on by ich nie zauważył, bo zajęty był myśleniem o River.

I jak pewnie spojrzycie na to, co wypisałam wyżej, to pomyślicie, że to wszystko w jakiś pokręcony sposób ma potencjał. I miało, ale wyszło to tak chaotycznie, że ja w pewnym momencie zastanawiałam się, jak doszło do tego, co właśnie czytam.

Mamy tu scenę, w której River opowiada byłej dziewczynie Ryana o tym, że go skrzywdziła i co dzieje się potem? Dziewczyny uprawiają ze sobą seks.

Czy miało to jakiś sens i wprowadzało coś do fabuły? Nie.

Wątek seryjnego mordercy był dość przewidywalny, także niczym Was nie zaskoczy.

Rzeczą, która mi się podobała, było to, że River miała swoją mroczną stronę. Chociaż dawała zdominować się Ryanowi, zgadzała się na to, co ją spotykało, to tak naprawdę to wszystko składało się na to, że nasza bohaterka w końcu wybuchnie. W końcu wyleje się z niej nieszczęśliwe, pełne przemocy dzieciństwo i wcale nie lepsza dorosłość. W pewnym momencie nasza tytułowa rzeka wyleje ze swojego koryta i żniwa, które zbierze, będą dość drastyczne.

Wolicie funkcjonowanie w chaosie, czy może preferujecie spokój i porządek?



Ja lubię chaos — może to brzmi dziwnie, ale im większe zamieszanie i bałagan, tym lepiej mi się funkcjonuje. Jednak chaos panujący w „Shallow River” strasznie mnie wymęczył.

Przeczytałam każdą książkę, która wyszła spod ręki H.D. Carlton i ta na razie jest w moim odczuciu może nie najsłabsza, ale...

bolesna

bolesna