Reportaż napisany sprawnym piórem, polecam zarówno osobom związanym zawodowo z medycyną, jak i tym, którzy zgłaszają się po pomoc w roli pacjenta lub jego osoby towarzyszącej.

Reportaż napisany sprawnym piórem, polecam zarówno osobom związanym zawodowo z medycyną, jak i tym, którzy zgłaszają się po pomoc w roli pacjenta lub jego osoby towarzyszącej.

Niezwykle intrygująca lektura, chociaż można było umieścić w niej nieco więcej wywiadów. Niemniej, książka bardzo potrzebna, uświadamiająca, że polska medycyna sama w sobie potrzebuje diagnozy.

Niezwykle intrygująca lektura, chociaż można było umieścić w niej nieco więcej wywiadów. Niemniej, książka bardzo potrzebna, uświadamiająca, że polska medycyna sama w sobie potrzebuje diagnozy.

Książka bardzo współczesna, wywołała u mnie wiele emocji, wzruszyła, zszokowała, zadziwiła, nie owija w bawełnę. Szczerze o naszej Polskiej służbie zdrowia, dzięki tej książkę zmieni mi się podejście do specjalistów którzy udzielili w tej książce wywiadów.

Książka bardzo współczesna, wywołała u mnie wiele emocji, wzruszyła, zszokowała, zadziwiła, nie owija w bawełnę. Szczerze o naszej Polskiej służbie zdrowia, dzięki tej książkę zmieni mi się podejście do specjalistów którzy udzielili w tej książce wywiadów.

Książka napisana jest w formie wywiadów z osobami pracującymi w polskiej służbie zdrowia na różnych stanowiskach, na przykład pielęgniarki, rehabilitantki, lekarza rezydenta. Osoby te tłumaczą, dlaczego nasz system opieki zdrowotnej jest niewydolny i jak wygląda ich ciężka praca z perspektywy osoby, która nie ma możliwości zmiany tego systemu. Pytania zadawane są w taki sposób, że czytałam z wielkim zainteresowaniem. Polecam wszystkim, ponieważ każdy z nas spotyka się z problemem długich kolejek w NFZ, a nie każdy rozumie, że to nie pracownicy są ich winni.

Książka napisana jest w formie wywiadów z osobami pracującymi w polskiej służbie zdrowia na różnych stanowiskach, na przykład pielęgniarki, rehabilitantki, lekarza rezydenta. Osoby te tłumaczą, dlaczego nasz system opieki zdrowotnej jest niewydolny i jak wygląda ich ciężka praca z perspektywy osoby, która nie ma możliwości zmiany tego systemu. Pytania zadawane są w taki...

bardzo dobra książka, najbardziej przejął mnie rozdział z udziałem rehabilitantki z Zakładu Opiekuńczo Leczniczego. Myślę, że bez dwóch zdań to jest najtrudniejsze miejsce pracy na Ziemii. Bardzo mocny jest również rozdział z pracownikiem karetki. Polecam tą książkę najbardziej ze wszystkich reportaży mdycznych, które czytałam dotąd.

bardzo dobra książka, najbardziej przejął mnie rozdział z udziałem rehabilitantki z Zakładu Opiekuńczo Leczniczego. Myślę, że bez dwóch zdań to jest najtrudniejsze miejsce pracy na Ziemii. Bardzo mocny jest również rozdział z pracownikiem karetki. Polecam tą książkę najbardziej ze wszystkich reportaży mdycznych, które czytałam dotąd.

Bardzo smutna ta książką . Opisuje to o czym wszyscy wiemy, mianowicie, że trzeba mieć końskie zdrowie, żeby chorować w Polsce

Przerażająca wizja tego, że za 20-30 lat, nie będzie miał kto nas leczyć, nie będzie miał kto opiekować się chorymi w szpitalach

Niby nic mnie nie zaskoczyło w tej książce, a jednak bardzo przykro się ją czytało

Bardzo smutna ta książką . Opisuje to o czym wszyscy wiemy, mianowicie, że trzeba mieć końskie zdrowie, żeby chorować w Polsce

Przerażająca wizja tego, że za 20-30 lat, nie będzie miał kto nas leczyć, nie będzie miał kto opiekować się chorymi w szpitalach

Niby nic mnie nie zaskoczyło w tej książce, a jednak bardzo przykro się ją czytało

ocena bardziej dla hecy niż dla jakiegokolwiek powodu.
chyba niczego z tej książki nie zapamiętałam :).

zmieniłabym tytuł pod rygorem np. dyscyplinarnego zwolnienia ;)).

wydałam na to kiedyś jakieś pieniądze, ale wyląduje w koszu.

czy tutaj też nie było rozróżniane pojęcie służby zdrowia i ochrony zdrowia? chyba bez większej różnicy, nie, w środowiskach medycznych to też bardziej zależy, no nie wiem, od nastroju, czy od pogody?


*wszyscy jesteśmy beznadziejni, niemal bez wyjątku - może taki np., hmm? grafikę też może, daleko od noszy może by miało jakieś fajniuchne kadry. ^xx^.

ocena bardziej dla hecy niż dla jakiegokolwiek powodu.
chyba niczego z tej książki nie zapamiętałam :).

zmieniłabym tytuł pod rygorem np. dyscyplinarnego zwolnienia ;)).

wydałam na to kiedyś jakieś pieniądze, ale wyląduje w koszu.

czy tutaj też nie było rozróżniane pojęcie służby zdrowia i ochrony zdrowia? chyba bez większej różnicy, nie, w środowiskach medycznych to też...

Na początek garść statystyk: kilka lat temu (2017 r.) Polska zajęła niechlubne 29. miejsce wśród badanych państw pod względem zaufania do medyków (https://nil.org.pl/uploaded_images/1575629945_raport-lekarze-w-badaniach-opinii-spolecznej-w-2017-roku.pdf).

Z najnowszych badań wynika, iż połowa rodaków odbyła jedną, telefoniczną konsultację, natomiast co czwarty obywatel był zmuszony zrezygnować z wizyty z przyczyn finansowych. Aż 18 procent z nas zrezygnowało z zakupu leku na receptę (https://www.medonet.pl/narodowy-test-zdrowia-polakow,narodowy-test-zdrowia-polakow-2022---10-rzeczy--ktorych-dowiedzielismy-sie-o-zdrowiu-polakow,artykul,48473166.html).

Rzeczpospolitadotarła do raportu, wynika z niego, że: 46 proc. respondentów leczy się prywatnie i państwowo, 39% korzysta z państwowej służby zdrowia. Zdecydowanie bardziej pytani ufają placówkom prywatnym, aż 61 % wskazało taką odpowiedź. Tylko 24 procent Polaków ocenia dobrze jakość państwowej służby zdrowia (https://www.rp.pl/biznes/art19033641-polacy-lecza-sie-prywatnie-kto-jeszcze-ufa-panstwowej-sluzbie-zdrowia).

Przechodząc już do meritum: narzekamy na jakość usług medycznych, barki kadrowe, przewlekłość leczenia, nieustanne kolejki. Zdarza się też, że oczekujemy rzeczy niemożliwych, przyjmując postawę roszczeniową, zapominając, że lekarz jest też człowiekiem. Albo tylko człowiekiem, ze swoimi problemami, kłopotami. O tym mówią rozmówcy Katarzyny Skrzydłowskiej- Kalukin: lekarze i pracownicy służby zdrowia. Nadmieniają o trudnych, skomplikowanych, często dramatycznych przypadkach, interwencjach.

Doświadczeni specjaliści wskazują na typowe bolączki systemu: przeciążenie dyżurami (bo przecież od pogotowia nie ma urlopu),pośpiech, rutynowe podejście. Niektórzy z interlokutorów dziennikarki byli świadkami historii mrożącymi krew w żyłach: zaatakowana kobieta młotkiem, znajdująca się na granicy życia i śmierci. Albo dzieci, które utonęły i na pomoc było już za późno, rozpacz matki po poronieniu... To wszystko wyczerpuje emocjonalnie.

Poznamy słodko-gorzką opowieść pielęgniarki pracującej wiele lat w zawodzie, zirytowanej postępowaniem rodziców. Wypowiada się też pediatra, sygnalizujący o naczelnych słabościach systemu opieki zdrowotnej: formalności, procedury...

Świetnie, że publicystka nie przybiera postawy oceniającej, uważanie słucha gości, nie przerywając im.
Podsumowaniem dyskusji jest wywiad z wybitnymi profesorami: psychiatrą i onkologiem, którzy wzmiankują o jeszcze jednej rzeczy: leczenie przestarzałymi metodami, lekami.

Na początek garść statystyk: kilka lat temu (2017 r.) Polska zajęła niechlubne 29. miejsce wśród badanych państw pod względem zaufania do medyków (https://nil.org.pl/uploaded_images/1575629945_raport-lekarze-w-badaniach-opinii-spolecznej-w-2017-roku.pdf).

Z najnowszych badań wynika, iż połowa rodaków odbyła jedną, telefoniczną konsultację, natomiast co czwarty obywatel był...

Dość przygnębiający, ale i tak wspaniale raczej niepotrzebny reportaż o polskiej służbie zdrowia. Nihil novi sub sole, może 10% zawartości było interesujące.

Dość przygnębiający, ale i tak wspaniale raczej niepotrzebny reportaż o polskiej służbie zdrowia. Nihil novi sub sole, może 10% zawartości było interesujące.

W podtytule użyte są słowa „służba zdrowia”. Autorka posługuje się zamiennie pojęciem „ochrona zdrowia”. Mniejszą uwagę należy poświęcić samej definicji tych słów, ważniejsze jest bowiem praktyczne przesłanie jakie za sobą niosą. Jest to trudna, często niewdzięczna praca, wymagająca wiedzy i poświęcenia.

Większość Polaków ma złe zdanie o opiece zdrowotnej w naszym kraju, więc wydaje mi się, że wydanie tego zbioru wywiadów w jakimkolwiek innym czasie, nie zmieniłoby ich odbioru. Rozpoczęliśmy życie w realiach pandemii COVID 19, więc systemem ochrony zdrowia z konieczności interesują się wszyscy.

Wymowne jest motto książki: "Umęczonym pacjentom polskiego systemu ochrony zdrowia, żeby przekonali się, że nie są sami". Bardzo dużym walorem książki jest fakt, iż autorka przeprowadziła wywiady z osobami, które bezpośrednio zajmują się leczeniem chorych. O trudnej pracy w systemie ochrony zdrowia wypowiadają się osoby o różnych specjalnościach: pielęgniarka, pracownicy pogotowia ratunkowego, lekarz rezydent, profesor medycyny. Ich wypowiedzi realnie pokazują szarą codzienność w szpitalach i innych placówkach leczniczych. Mówią zarówno o niedoskonałościach systemu opieki zdrowotnej, jak też o możliwościach jego poprawy. Nie gloryfikują wszystkich lekarzy, mówią, że niektórzy z nich obniżają prestiż zawodu, wykazując brak kultury osobistej i niskie kwalifikacje. Udzielający wywiadów pokazują też różne zachowania pacjentów.

Obecnie jesteśmy zasypywani sprzecznymi informacjami na temat opieki zdrowotnej w naszym kraju i postępach w zwalczaniu pandemii. Warto zatem przeczytać książkę i wyrobić sobie własną opinię na temat ludzi, którzy nasze zdrowie mają w swoich rękach oraz systemu, w którym pracują.

Edward Dziaduła (DKK Cieszanów)

W podtytule użyte są słowa „służba zdrowia”. Autorka posługuje się zamiennie pojęciem „ochrona zdrowia”. Mniejszą uwagę należy poświęcić samej definicji tych słów, ważniejsze jest bowiem praktyczne przesłanie jakie za sobą niosą. Jest to trudna, często niewdzięczna praca, wymagająca wiedzy i poświęcenia.

Większość Polaków ma złe zdanie o opiece zdrowotnej w naszym kraju,...