Dopadł nie ostatnio smaczek na prawdziwe ramotki, które kiedyś oczywiście już czytałem, ale tak dawno, że się nie liczy :)

Wróciłem więc do przygód Sherlocka Holmesa, „Wojny światów” Wellsa, „Wyspy Doktora Moreau”, tegoż autora, a nawet dziełek Stefana Grabińskiego. O niekoniecznie udanych doświadczeniach (stwierdzam to z żalem) z nostalgicznych spotkań z tymi pozycjami może kiedyś napiszę, a tymczasem relacja z ponownej lektury „Świata zaginionego”.

Na początek zastrzeżenie: ta powieść jest literackim zabytkiem! Tak ją należy traktować i czytać. Napisano ją stylem zdecydowanie anachronicznym (z dzisiejszego punktu widzenia). Nie ma rozmachu i plastyczności Parku Jurajskiego Crichtona. Postaci są zdecydowanie płaskie, a ich motywy naiwne. Ale jednocześnie…

No, ma „Świat zaginiony” swój urok, oj ma. Urok ramotki, lecz wyraźny.
Po pierwsze poczucie humoru i dystans. Inaczej niż w opowiadaniach o genialnym detektywie, Sir Arthur umiał przymrużyć oko. Najkrócej rzecz ujmując, podczas lektury kilka razy naprawdę szczery uśmiech wypełzł na mą twarz.

Po wtóre, fabularnie rzecz nie zestarzała się jakoś szczególnie. Akcja rozwija się jak powinna, napięcie budowane jest umiejętnie, wszystko się zgrabnie łączy i zazębia. Gdyby nie te wiktoriańskie stylistyczne zawijasy i gdyby poczucie zagrożenia było bardziej wyraziste, czytałoby się tę historię prawie jak współcześnie napisaną.

Po trzecie… To, co jest wadą, czasem bywa i zaletą. „Świat zaginiony” po prostu rozczula.

Wszystkie te plusy to trochę mało, by dzisiejszy czytelnik mógł się powieścią do końca zachwycić. Trzech godzin na lekturę (tyle wystarczy – to powieść w wymiarze mini) jednak zdecydowanie nie szkoda. I trochę wstyd tej perełki nie znać. Może trochę zaśniedziały i skromny, lecz to jednak klejnocik.

Dopadł nie ostatnio smaczek na prawdziwe ramotki, które kiedyś oczywiście już czytałem, ale tak dawno, że się nie liczy :)

Wróciłem więc do przygód Sherlocka Holmesa, „Wojny światów” Wellsa, „Wyspy Doktora Moreau”, tegoż autora, a nawet dziełek Stefana Grabińskiego. O niekoniecznie udanych doświadczeniach (stwierdzam to z żalem) z nostalgicznych spotkań z tymi pozycjami...