Szkoda, że na tą książkę nie trafiłem 30- 40 lat temu ale mimo wszystko, doceniam i polecam.

Szkoda, że na tą książkę nie trafiłem 30- 40 lat temu ale mimo wszystko, doceniam i polecam.

Choć wiem, iż pozycja trąci myszką, to i tak twierdzę, że warto ją przeczytać. Fabuła bardzo dobrze skonstruowana, a zwierzęta minione jakby same wychodziły z książki. Polecam szczególnie dzieciakom... mam taki posmaczek Hobbita.

Choć wiem, iż pozycja trąci myszką, to i tak twierdzę, że warto ją przeczytać. Fabuła bardzo dobrze skonstruowana, a zwierzęta minione jakby same wychodziły z książki. Polecam szczególnie dzieciakom... mam taki posmaczek Hobbita.

Jest klimat nie ma co starsze ksiązki mają jednak w sobie coś fajnego .Ciekawie jak to sie skończy w całości tom 2 mam ale wiem że jest jeszcze tom 3 z tym moze być ciężko raczej u nas . Jak dla mnie książka sie nie zestarzała polecam każdemu kto lubi przygode i dinozaury czy zwierzeta tak jak ja .

Jest klimat nie ma co starsze ksiązki mają jednak w sobie coś fajnego .Ciekawie jak to sie skończy w całości tom 2 mam ale wiem że jest jeszcze tom 3 z tym moze być ciężko raczej u nas . Jak dla mnie książka sie nie zestarzała polecam każdemu kto lubi przygode i dinozaury czy zwierzeta tak jak ja .

Książkę zakupiłem z ciekawością. Doylla kojarzyłem przede wszystkim z postacią Sherlocka Holmesa i, mimo że wiedziałem, że autor pisał np. opowiadania grozy, nie umiałem sobie wyobrazić innej książki jego autorstwa niż kolejna opowieść o Holmesie.
Powieść przeczytałem szybko i z przyjemnością. Na początku wydawała mi się przedłużona, mogąca się spokojnie zmieścić w formie opowiadania. Potem jednak przemyślałem sprawę i uznałem, że książka jest doskonała. Oczywiście nie w sensie ogólnym, ale w swoim gatunku. Opowieści, gdzie bohaterowie nagle trafiają do odległej krainy, gdzie żyją dinozaury. („Ląd zapomniany przez czas” się kłania).
Poza tym, co mogę powiedzieć. Książka, z którą przeżyjemy krótką przygodę i jeśli nie jesteśmy paranoikami, którzy dostają zawału, gdy w STAREJ książce bohaterowie myślą niewspółcześnie, na pewno nie zapomnimy szybko.
Jestem zadowolony, że to z „Zaginionym światem” kończę ten rok czytelniczo.

Książkę zakupiłem w wydaniu z serii „Mistrzowie fantastyki i horroru” Hachette.

Książkę zakupiłem z ciekawością. Doylla kojarzyłem przede wszystkim z postacią Sherlocka Holmesa i, mimo że wiedziałem, że autor pisał np. opowiadania grozy, nie umiałem sobie wyobrazić innej książki jego autorstwa niż kolejna opowieść o Holmesie.
Powieść przeczytałem szybko i z przyjemnością. Na początku wydawała mi się przedłużona, mogąca się spokojnie zmieścić w formie...

Doyla bardzo lubię za cykl o Sherlocku. Sądziłam, że "Zaginiony świat" z racji mojej pasji związanej z dinozaurami podejdzie mi nawet bardziej, ale okazało się odwrotnie. Jak na przygodową książkę za mało w niej akcji, a za dużo rozprawy naukowej. Poza Challengerem postacie nie są wyraziste, a dialogi wtórne i dość nużące. Sama koncepcja podróży i odkrywania płaskowzgórza wciąga i z pewnością w swoich czasach robiła pewnie jeszcze lepsze wrażenie. Plusem są plastyczne opisy dinozaurów i dość realny scenariusz.

Dziś niestety uderza w niej rasizm i to brytyjskie dążenie do podporządkowywania sobie kultur. Brakowało mi też tego ciętego dowcipu znanego z Sherlocka.

Ogólnie - jak ktoś jara się dinozaurami, powinien się zmierzyć z tym klasykiem. Jeśli nie, nie sądzę, by cokolwiek mogłoby go tu porwać.

Doyla bardzo lubię za cykl o Sherlocku. Sądziłam, że "Zaginiony świat" z racji mojej pasji związanej z dinozaurami podejdzie mi nawet bardziej, ale okazało się odwrotnie. Jak na przygodową książkę za mało w niej akcji, a za dużo rozprawy naukowej. Poza Challengerem postacie nie są wyraziste, a dialogi wtórne i dość nużące. Sama koncepcja podróży i odkrywania płaskowzgórza...

Dwie rzeczy się rzucają: 1. Wzgląd na imperium anglików i zapędy dżentelmenów przy cywilizowaniu i porządkowaniu, ustanawianiu świata (patrz Lord i jego zatarg z przemytnikami ludzi). Dodatkowo poczucie humoru angielskie jak Challenger i jego pobyt wśród małpoludów. 2. Heroizm w odkrywaniu a raczej podporządkowywaniu sobie świata, wspaniałe. To jest kategoryczne przeżycie. Dodatkowo wiele nieścisłości wynikające z fascynacji, raczej młodzieńczej fascynacji inżynierią (machiny latające) oraz nauką in statu nascendi. Mam to z serii wyd. Hachette

Dwie rzeczy się rzucają: 1. Wzgląd na imperium anglików i zapędy dżentelmenów przy cywilizowaniu i porządkowaniu, ustanawianiu świata (patrz Lord i jego zatarg z przemytnikami ludzi). Dodatkowo poczucie humoru angielskie jak Challenger i jego pobyt wśród małpoludów. 2. Heroizm w odkrywaniu a raczej podporządkowywaniu sobie świata, wspaniałe. To jest kategoryczne przeżycie....

Bardzo ciekawa i przyjemna, momentami nawet niepokojąca książka o odkrywaniu nieznanego świata. Bardzo polecam.

Bardzo ciekawa i przyjemna, momentami nawet niepokojąca książka o odkrywaniu nieznanego świata. Bardzo polecam.

Dla mnie mocno średnia. Myślę, że jak na swoje czasy była dość dużym odkryciem, jednak obecnie niespecjalnie czułam się porwana. Narracja zbyt przypominała mi rozprawę naukową, opisy zdarzeń były mało porywające, dialogi między bohaterami przesadnie ugrzecznione.
"Zaginiony świat" to książka, która w moim odczuciu nie zestarzała się specjalnie dobrze.

Dla mnie mocno średnia. Myślę, że jak na swoje czasy była dość dużym odkryciem, jednak obecnie niespecjalnie czułam się porwana. Narracja zbyt przypominała mi rozprawę naukową, opisy zdarzeń były mało porywające, dialogi między bohaterami przesadnie ugrzecznione.
"Zaginiony świat" to książka, która w moim odczuciu nie zestarzała się specjalnie dobrze.

Patrząc z dzisiejszej perspektywy to trochę nudnawa, może dało się ją jakoś inaczej poprowadzić. Ale z perspektywy jej I wydania była na pewno czymś wyjątkowym. Napisana 111 lat temu, w tym samym roku w którym zatonął Titanic, kiedy ludzie nie wiedzieli/znali :
- co to jest wojna światowa,
- teorii względności Einsteina
- penicyliny
- o istnieniu Plutonu
itd
Jak na tamte czasu była rewolucyjna.

Patrząc z dzisiejszej perspektywy to trochę nudnawa, może dało się ją jakoś inaczej poprowadzić. Ale z perspektywy jej I wydania była na pewno czymś wyjątkowym. Napisana 111 lat temu, w tym samym roku w którym zatonął Titanic, kiedy ludzie nie wiedzieli/znali :
- co to jest wojna światowa,
- teorii względności Einsteina
- penicyliny
- o istnieniu Plutonu
itd
Jak na tamte...

Brytyjska odpowiedź na starszą o 36 lat "Podróż do wnętrza Ziemi" Juliusa Verne'a. Realizacja zabawnie na opak: zamiast wędrówki w głębiny jest podróż na płaskowyż, który jako żywo przypomina powiększone do wielkości hrabstwa formacje górskie tepuy z Ameryki Południowej, gdzie zresztą przez większość czasu toczy się akcja. Jest nie jeden, a dwóch szalonych profesorów, przy czym każdy spełnia wszelkie warunki ekscentrycznego brytyjskiego dona. Jest i młody człowiek, który rusza na wyprawę, by spełnić pokładane w nim oczekiwania, a przez to stać się godnym ręki pięknej dzieweczki. Każdy taki temat jest rozegrany, jak przystało na Anglika, dokładnie odwrotnie niż u Verne'a. Czyta się jak dobry pastisz, okraszony porządną dawką cynicznego, charakterystycznego dla wyspiarzy humoru. W końcówce widać inspiracje "Kopalniami króla Salomona", ale to nic tej historii nie ujmuje. Przeciwnie, to dobrze zastosowany cliffhanger, zachęcający do przeczytania drugiej części cyklu.

Lektura przyjemna i niezobowiązująca, w sam raz na wakacje. Polecam.

Brytyjska odpowiedź na starszą o 36 lat "Podróż do wnętrza Ziemi" Juliusa Verne'a. Realizacja zabawnie na opak: zamiast wędrówki w głębiny jest podróż na płaskowyż, który jako żywo przypomina powiększone do wielkości hrabstwa formacje górskie tepuy z Ameryki Południowej, gdzie zresztą przez większość czasu toczy się akcja. Jest nie jeden, a dwóch szalonych profesorów, przy...