Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sztampa i nudna narracja w wydaniu naj naj. Cała intryga zaczyna się od tego, że amerykański agent podsłuchuje rosyjskiego, bo ten upił się i ględził w knajpie o największych tajemnicach sowieckiego wywiadu… Pytanie retoryczne: „Czy trzeba coś jeszcze dodawać?”.

Sztampa i nudna narracja w wydaniu naj naj. Cała intryga zaczyna się od tego, że amerykański agent podsłuchuje rosyjskiego, bo ten upił się i ględził w knajpie o największych tajemnicach sowieckiego wywiadu… Pytanie retoryczne: „Czy trzeba coś jeszcze dodawać?”.

Po „Sześciu dniach (…)” powstało z tysiąc podobnych powieści, przed też zapewne niejedna. Sposób opowiadania konwencjonalnej historii również nie wydaje się odkrywczy. Nie widząc fundamentalnych powodów, by ten utwór zaciekle krytykować, nie rozumiem więc też, czemu zawdzięcza tak zawrotną karierę. Moim zdaniem jeśli dziś warto po tę książkę sięgnąć, to tylko w celach literacko-historycznych. Wyłącznie jako zabytek ma pewien urok i jedynie w tym charakterze broni się jakoś. Ja od czasu do czasu lubię obcowanie z ramotkami, więc dwóch godzin na lekturę tej nowelki nie żałuję, ale gdybym miał innym polecać, to bym się poważnie zawahał.

Po „Sześciu dniach (…)” powstało z tysiąc podobnych powieści, przed też zapewne niejedna. Sposób opowiadania konwencjonalnej historii również nie wydaje się odkrywczy. Nie widząc fundamentalnych powodów, by ten utwór zaciekle krytykować, nie rozumiem więc też, czemu zawdzięcza tak zawrotną...

Rozwiń

Zwiń

Musiałem czytać na raty, odkładać książkę kilka razy i do niej powracać, ale nie dlatego, że to zła lektura. Prawdę mówiąc, nawet nie wiem, czy zła, czy dobra. Jest wstrząsająca, ponura, przygnębiająca (dlatego ją sobie dawkowałem) i to przesłania całą resztę do tego stopnia, że na walory literackie nie byłem w stanie zwracać uwagi. Czyli zapewne to jednak doskonała powieść, skoro widać tylko scenę i poruszające się po niej postaci, a ukryta za nią maszyneria jest po prostu ukryta.

Musiałem czytać na raty, odkładać książkę kilka razy i do niej powracać, ale nie dlatego, że to zła lektura. Prawdę mówiąc, nawet nie wiem, czy zła, czy dobra. Jest wstrząsająca, ponura, przygnębiająca (dlatego ją sobie dawkowałem) i to przesłania całą resztę do tego stopnia, że na walory ...

Rozwiń

Zwiń

Naiwne sensacyjno-fantastyczne ba bla bla bez szczególnej inwencji, ale w dość przyzwoitym pisarsko opakowaniu, czyli akceptowalna lektura do pociągu. To wszystko, co IMO warto o Transplantacji napisać.

Naiwne sensacyjno-fantastyczne ba bla bla bez szczególnej inwencji, ale w dość przyzwoitym pisarsko opakowaniu, czyli akceptowalna lektura do pociągu. To wszystko, co IMO warto o Transplantacji napisać.

Chociaż ze swego przeznaczenia to pozycja dla czytelników takich jak ja, czyli niewybrednych, do wykonania można się przyczepić znacznie mniej niż do gatunku (co nie znaczy, że w ogóle, o czym później). Autor flaków moralnych nie wyrywa i włosa filozoficznego nie dzieli na czworo, a tylko zabawia niewyszukaną rozrywką, ale warsztatowej taniochy nie odstawia. Doskonałe dialogi, solidna kompozycja, niemal wzorowa konstrukcja scen i postaci, bezbłędny tok narracji – to wszystko robi wrażenie. Żadnych elementów typowych dla „dzieł” pisanych na kolanie przez pozbawionych dystansu do siebie „pisarskich gwiazd” debiutujących w ciągu ostatnich 10-15 lat: bohaterów z chorobą afektywną dwubiegunową, rozmów o niczym, zbędnych wulgaryzmów, nonsensownych zwrotów akcji wmontowanych w fabułę wyłącznie dla efekciarstwa, epatowania dewiacjami i lejącą się litrami krwią. Profesjonalna rzemieślnicza robota, krótko rzecz ujmując.
Ocenę zaniżają trzy elementy.
Po pierwsze niewystarczająca głębia psychologiczna postaci. Po drugie brak bardziej skomplikowanych figur stylistycznych, które – jak każda przyprawa - w nadmiarze potrafią każde danie zepsuć, ale szczypta zwykle nie zaszkodzi. Zabawa słowem, gra frazą, mrugnięcie okiem w stronę nietypowego skojarzenia – takie rzeczy mam na myśli. Gdyby nie te słabości, uznałbym tę powieść za technicznie dorównującą przebojom Kinga).
Niestety jest coś jeszcze, co przeszkadza mi najbardziej: nadmierna ekspozycja wszechświatowego spisku stojącego nie tylko za tą jedną katastrofą, który to spisek jest motorem fabuły tej książki. Najlepiej byłoby, gdyby Autor po ten tandetny motyw i bardzo źle (z istotnymi logicznymi pęknięciami) wykorzystany w ogóle nie sięgał; w najgorszym razie nie należało czynić ze spiskowców aż takich demonów… No, ale nie spojlerujmy.
Tak czy siak (tj. niezależnie od kilku wad tej powieści) mam pewność, że to nie jest moja ostatnia przygoda z twórczością tego z braci Scarrow.

Chociaż ze swego przeznaczenia to pozycja dla czytelników takich jak ja, czyli niewybrednych, do wykonania można się przyczepić znacznie mniej niż do gatunku (co nie znaczy, że w ogóle, o czym później). Autor flaków moralnych nie wyrywa i włosa filozoficznego nie dzieli na czworo, a tylko ...

Rozwiń

Zwiń

Czy o KKB można jeszcze napisać coś, czego jeszcze nie napisano? Być może, nie na pewno, jeśli w ogóle, to raczej tylko w sferze drobiazgów albo spekulacji. A zatem, czy jeszcze warto? O tak, zdecydowanie, jeśli napisze się inaczej, jak to zrobiła Autorka. Spod Jej pióra wychodzi bowiem biografia nie pomnika z brązu, lecz… Stój, czy na pewno biografia, skoro sam bohater jest jednym z narratorów? Dobrze, więc to fabularyzowana opowieść o chłopaku naznaczonym wprawdzie genialnym talentem, ale mimo wszystko przede wszystkim będącym synem, mężem, żołnierzem i tak dalej. Co więcej, we wszystkich tych rolach występującym w skomplikowanych relacjach. Ale jest jeszcze coś, nie mniej ważnego, co czyni tę pozycję naprawdę wyjątkową ucztą dla koneserów: styl i język, czyli profesjonalna sprawność okraszona przepysznymi, wyważonymi ukłonami w stronę przedwojennej polszczyzny, wyraźnymi, ale bez popadania w egzaltację. Czy to wszystko wystarczy, by zasłużyć na maksymalną notę? Cóż, czuję się bezradny, w tym przypadku nie umiem porządnie oddać swych wrażeń, więc poprzestanę na tym, że Szklane ptaki po prostu świetnie się czyta. Są takie do zaczytania się.

Czy o KKB można jeszcze napisać coś, czego jeszcze nie napisano? Być może, nie na pewno, jeśli w ogóle, to raczej tylko w sferze drobiazgów albo spekulacji. A zatem, czy jeszcze warto? O tak, zdecydowanie, jeśli napisze się inaczej, jak to zrobiła Autorka. Spod Jej pióra wychodzi bowiem bi...

Rozwiń

Zwiń

Wszelkie porównania do Crichtona są nieporozumieniem. Crichton (w każdym razie w swych najlepszych latach) pisał o zagrożeniach wynikających z pychy, której nie potrafi się wyzbyć nauka, używając pretekstu w postaci sensacyjnej lub przygodowej fabuły. McEuen popełnił miałką sensacyjną fabułkę z pęknięciami logicznymi i papierowymi postaciami, sięgając po pretekst w postaci nauki. Bardzo słabe.

Wszelkie porównania do Crichtona są nieporozumieniem. Crichton (w każdym razie w swych najlepszych latach) pisał o zagrożeniach wynikających z pychy, której nie potrafi się wyzbyć nauka, używając pretekstu w postaci sensacyjnej lub przygodowej fabuły. McEuen popełnił miałką sensacyjną fab...

Rozwiń

Zwiń

Ależ to kiepska książka. Nie bardzo wierzę, że ktokolwiek będzie zainteresowany tym, dlaczego tak uważam, ale gdyby komuś przedziwnym zrządzeniem losu przyszło do głowy takie dziwactwo, to może zajrzeć do mojej opinii o „Firmie” tego samego Autora, powody są z grubsza takie same. W tym miejscu krótko: nielogiczne, z kiepskimi dialogami i postaciami z bibuły.

Ależ to kiepska książka. Nie bardzo wierzę, że ktokolwiek będzie zainteresowany tym, dlaczego tak uważam, ale gdyby komuś przedziwnym zrządzeniem losu przyszło do głowy takie dziwactwo, to może zajrzeć do mojej opinii o „Firmie” tego samego Autora, powody są z grubsza takie same. W tym mi...

Rozwiń

Zwiń

Nie mogę pojąć, że książki Clancyego kiedyś mi się podobały. Są takie topornie dziadkowe. Ale za to świetnie rozumiem, dlaczego podobają mi się teraz. Są takie uroczo dziadkowe. Ale - taką mam prośbę - bez błędnych skojarzeń. Nie ma w tym pisarstwie zwisających w kroku spodni, niedogolonych policzków, kłaków w uszach i śliny w kącikach ust. Nie ma żadnego "co to ja, panie dziejku". Jest zapach lawendy, leżak wśród gałęzi gruszy, oko wprawdzie skryte pod okularem, ale z niegasnącym błyskiem. Nawet trochę "w starym piecu diabeł pali" jest. Still crazy. Krótko mówiąc, ramotka, której młodzież do pięćdziesiątki nie doceni i nie musi doceniać, ale z którą ktoś nieco starszy może bez wstydu pokazać się w towarzystwie.

Nie mogę pojąć, że książki Clancyego kiedyś mi się podobały. Są takie topornie dziadkowe. Ale za to świetnie rozumiem, dlaczego podobają mi się teraz. Są takie uroczo dziadkowe. Ale - taką mam prośbę - bez błędnych skojarzeń. Nie ma w tym pisarstwie zwisających w kroku spodni, niedogolonyc...

Rozwiń

Zwiń