Parafrazując słowa piosenki : każdy pisać może, trochę lepiej lub trochę gorzej, Zafona można by umieścić gdzieś pomiędzy. Poprzednią jego książką jaką czytałam był „Książę mgły”. Moje rozczarowanie znajome tłumaczyły tym, że był to jego debiut. Teraz mogę powiedzieć ile w tym prawdy. Trzeba przyznać, że Marina napisana jest o niebo lepiej : swobodna narracja, ciekawy język, humor i łatwość czytania. Dobrym posunięciem było narracja w pierwszej osobie, bohater opowiada historie widzianą swoimi oczami dzięki czemu staje się nam bliższy. Bardzo zaskoczył mnie humor książki, którego nie pamiętam w Księciu mgły, dodał lekkości tej mrocznej książce. Wszystko to zmieniło się na plus. Widać, że Zafon nie utknął w miejscu i doskonali swój warsztat, a jego książki stają się ciekawsze. Są jednak rzeczy które się nie zmieniły : płascy bohaterowie, których można by opisać w jednym zdaniu, lepiej nakreślone są postacie nie będące bezpośrednio zaangażowane w akcje książki, schematyczne budowanie napięcia i grozy, ba nawet kierowanie się tymi samymi pomysłami. Mogła bym nawet wskazać zdanie, które jest niemal identyczne z Księciem mgły, jedyną różnicą jest to ,że tam była to ciemna szafa, tu zamknięta sypialnia. Reasumując książka bardzo na plus, chociaż zawiodło mnie zakończenie. Cała ta mroczna historia wydaje się być czymś pobocznym ponieważ rozgrywa się dziwnie szybko, została dziwnie i zbyt prosto rozwiązana…a książka toczyła się dalej. Jedno mogę przyznać Zafonowi, dawno się tak nie przejęłam losami bohatera książki…pisze bardzo przejmująco i uczuciowo. Trochę poezji w mroku.

Parafrazując słowa piosenki : każdy pisać może, trochę lepiej lub trochę gorzej, Zafona można by umieścić gdzieś pomiędzy. Poprzednią jego książką jaką czytałam był „Książę mgły”. Moje rozczarowanie znajome tłumaczyły tym, że był to jego debiut. Teraz mogę powiedzieć ile w tym prawdy. Trzeba przyznać, że Marina napisana jest o niebo lepiej : swobodna narracja, ciekawy...