„Wszyscy skrywamy w najgłębszych zakamarkach duszy jakiś sekret. A oto i moja tajemnica”. Tymi słowami Carlos Ruiz Zafón rozpoczyna swoją czwartą powieść „Marina” . Ukazała się w Hiszpanii w 1999r., jednak polscy czytelnicy mogą cieszyć się lekturą dopiero od końca 2009r. Przełożone na ponad czterdzieści języków powieści Zafóna podbiły serca milionów czytelników na całym świecie - zaczęło się od „Cienia Wiatru” i „Cmentarza Zapomnianych Książek”, do którego autor powrócił w „Grze anioła”. „Marina” jest kolejnym potwierdzeniem geniuszu literackiego Zafóna. Sam autor, będąc trzydziestoletnim początkującym pisarzem w trakcie jej tworzenia, darzy ją największym sentymentem spośród swoich wszystkich książek – nie bez powodu. „Marina” została początkowo zakwalifikowana jako powieść młodzieżowa, lecz przez lata zdobyła rzesze fanów w każdym wieku. Zawdzięcza to jednak nie tylko charakterystycznemu stylowi Zafóna, lecz także – a może przede wszystkim – niezwykłej mocy przenoszenia czytelnika w czasy dzieciństwa. Czytając tę powieść każdy z nas może na chwilę znów stać się dzieckiem, ma szansę wrócić do przygód, które przeżył lub chciał przeżyć – takich jak te, które spotykają głównych bohaterów.
Książka opowiada historię Oscara Drai, piętnastoletniego chłopca, dla którego dotychczasowe życie - to szara rzeczywistość ucznia w murach szkoły i internatu na Paseo de la Bonanova. Z dala od rodziny nie ma w Barcelonie nikogo poza swoim przyjacielem JF’em – nerwowym chłopakiem o przeszywającym spojrzeniu. Miasto w cieniu Sargasa Familia kryje jednak wiele tajemnic. Niespokojna dusza Oscara zapędza go pewnego wrześniowego popołudnia 1979r. do podupadającego pałacyku. Z początku wydaje się być opustoszały, a jego jedynym strażnikiem i mieszkańcem ma być kot. Zwierzę jednak okazuje się mieć właścicieli, których los od pamiętnego dnia już na zawsze ma spleść się z historią chłopca. W niszczejącej budowli mieszka nastoletnia Marina wraz ze swoim ojcem Germánem. Zegarek z tajemniczą dedykacją, który Oscar zabrał podczas pierwszej nocnej wizyty staje się tylko pretekstem do kolejnych odwiedzin domu rodziny Blau. Nareszcie w bezbarwny świat chłopca wkradają się kolory – wszystko staje się piękniejsze i nabiera sensu. Oscar zyskuje rodzinę, której tak bardzo mu brakuje w internacie, zdobywa też coś ważniejszego – przyjaźń Mariny. Dziewczyna „wciąga” go w niezwykłą historię, której od dawna się przygląda. Maleńki, dawno zapomniany barceloński cmentarz na Sarriá, staje się co miesiąc sceną dla rozgrywającego się spektaklu. W każdą ostatnią niedzielę miesiąca czarna dama odwiedza bezimienny grób, zostawiając zawsze czerwoną różę. Oscar i Marina postanawiają śledzić tajemniczą kobietę. Nie mają jednak pojęcia, jak bardzo ta decyzja zmieni ich życie. Pochłonięci przygodą, odkrywają kolejne elementy zagadki, wpadając na trop Michala Kolevnika – człowieka, znanego za życia jako genialnego lekarza, skrywającego jednak mroczny sekret, który wpływa na losy wielu osób. Zagłębiając się ową historię, naznaczoną cierpieniem i śmiercią, niepostrzeżenie stają się pionkami w bezlitosnej grze, której stawką jest życie. Wszystko wymyka się spod kontroli, aż wnętrze Gran Teatro Real staje się areną ostatecznej rozgrywki. Przygoda dobiega końca, lecz jej owoc – niezwykła więź, która połączyła Oscara i Marinę - dopiero zaczyna się rozwijać, lecz skrywana rodzinna tajemnica może wszystko zniszczyć…
Carlos Ruiz Zafón powiedział, że każda książka posiada własną duszę – „i to zarówno duszę tego, kto daną książkę napisał, jak i dusze tych, którzy tę książkę przeczytali i tak mocno ją przeżyli, że zawładnęła ich wyobraźnią.” Te słowa idealnie oddają niezwykłą moc „Mariny”. Po przeczytaniu powieści ciężko jest powrócić do rzeczywistości. Każde przeczytane słowo wędruje w umyśle, przypominając pasje bohaterów, ich smutki, rozterki, miłości, zawody i cierpienia. Niezwykła bezpośredniość, obecna w dziełach Zafóna, sprawia, że czytelnik staje się częścią opowieści – na zawsze. Gdy mój wzrok powędrował na ostatnią stronę powieści, nie potrafiłem o niczym myśleć. Cały czas przeżywałem to, co dopiero się zdarzyło, nie mogąc do końca pogodzić się z losami bohaterów. Tylko cisza mogła ukoić umysł i duszę. Myślę, że zamysłem Zafóna było wprowadzenie czytelnika w stan nostalgii i melancholii. Tysiące pytań, tłoczących się głowie po przeczytaniu powieści i łza w oku, której nie sposób uniknąć, dowodzą, że powieść przesycona jest uczuciami, które nie są obce żadnemu człowiekowi. W dzisiejszym świecie, coraz częściej jesteśmy pozbawiani wszelkich emocji – uwrażliwianie społeczeństwa jest więc doskonałą inicjatywą, podjętą przez Zafóna.
Myślę, że „Marina” jest idealną pozycją dla tych, którzy chcąc oderwać się od rzeczywistości, mają ochotę zatopić się w mrokach Barcelony i wziąć udział w niezwykłej walce zwykłych ludzi – o prawdziwą miłość, przyjaźń i życie. To obowiązkowa lektura dla każdego, kto pragnie alternatywy dla otaczającego nas świata – zrozumie ją jednak tylko ten, kto w całości odda swoje serce i „zatopi się” w powieści. Na zakończenie chciałbym przytoczyć po raz kolejny słowa autora: „Niewiele rzeczy ma na człowieka tak wielki wpływ jak pierwsza książka, która od razu trafia do jego serca. Owe pierwsze obrazy, echa słów, choć wydają się pozostawać gdzieś daleko za nami, towarzyszą nam przez całe życie i wznoszą w pamięci pałac, do którego, wcześniej czy później – i nie ważne, ile w tym czasie przeczytaliśmy książek, ile nowych światów odkryliśmy, ile się nauczyliśmy i ile zdążyliśmy zapomnieć – wrócimy.”

„Wszyscy skrywamy w najgłębszych zakamarkach duszy jakiś sekret. A oto i moja tajemnica”. Tymi słowami Carlos Ruiz Zafón rozpoczyna swoją czwartą powieść „Marina” . Ukazała się w Hiszpanii w 1999r., jednak polscy czytelnicy mogą cieszyć się lekturą dopiero od końca 2009r. Przełożone na ponad czterdzieści języków powieści Zafóna podbiły serca milionów czytelników na całym...