Samotność - to chyba jedyne wspólne słowo-klucz dla każdego z bohaterów tej powieści. Dla mnie jest ona cała ciszą - nie tylko z tego powodu, że bardzo niewiele w niej dialogów, ale i dlatego, że po jej przeczytaniu należy chwilę pomilczeć, tak szczerze, samemu ze sobą.
Ja pod wpływem „Domu ciszy” postawiłam sobie pytanie - jak bardzo żyję we własnej głowie i na ile kierują mną wyobrażenia, które sobie zbudowałam. Bo właśnie tak - każda z postaci „Domu ciszy” (tytuł jest dla mnie metaforą domu, jaki zamieszkuje nestorka rodu) jest w kontakcie ze swoimi myślami… a niekoniecznie żyje we wspólnocie z innymi członkami rodziny, których w owym domu spotyka. Obcość każdego z nich jest dojmująca. A do rozmów dochodzi zazwyczaj dlatego, że „coś” się wydarza.
Tragiczna, pełna smutku i refleksji książka. Boli, bo daje do myślenia. I naznacza - to jedna z tych powieści, których się nie zapomina.
Magda, 16.03.2016
Orhan Pamuk, Dom ciszy, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2009

Samotność - to chyba jedyne wspólne słowo-klucz dla każdego z bohaterów tej powieści. Dla mnie jest ona cała ciszą - nie tylko z tego powodu, że bardzo niewiele w niej dialogów, ale i dlatego, że po jej przeczytaniu należy chwilę pomilczeć, tak szczerze, samemu ze sobą.
Ja pod wpływem „Domu ciszy” postawiłam sobie pytanie - jak bardzo żyję we własnej głowie i na ile...