Przed przystąpieniem do lektury pierwszego tomu "Zbieracza burz" tak dla przypomnienia przekartkowałam "Siewcę Wiatru" i ponownie rozpłynęłam się w zachwycie. Wielowątkowa fabuła, wspaniale stworzony i przedstawiony bogaty świat, mnóstwo wyrazistych bohaterów, którzy owszem posiadają swoje wady, ale mają też pewne zasady, których się trzymają.

Z zapałem zaczęłam więc czytać "Zbieracza burz" mając co do niego duże oczekiwania. Już od pierwszych stron widać, że nie będzie tak kolorowo, a im dalej tym gorzej.
Po pierwsze: bohaterowie. Niby Ci sami, a zupełnie inni:
Daimon, kiedyś inteligentny, mroczny i opanowany, teraz to kuloodporny zabijaka, pełen wewnętrznych rozterek.
Gabriel- z odpowiedzialnego, dumnego regenta, stał się zwykłym mięczakiem.
Hija- w "Siewcy..." uosobienie rozumu, dobroci i tolerancji, tutaj stała się rozpieszczonym i rozhisteryzowanym dzieckiem.
Michał przeszedł samego siebie- stał się zazdrosnym szaleńcem, opętanym przez żądzę mordu.
Lucyfer- wiecznie zakompleksiony i zdołowany.
Jedynie Asmodeusz w miarę utrzymuje swój poziom, ale może dlatego, że ma dosyć mały udział w tej części.
Po drugie: fabuła. Jest prosta. Pomijając wątek Asmodeusza, reszta kręci się wokół Daimona, jego ucieczki i pogoni za nim.
Zabrakło mi tutaj też tego klimatu, który bił z "Siewcy...", jedności bohaterów w obliczu niebezpieczeństwa, prawdziwej przyjaźni.

Nie twierdzę, że "Zbieracz burz" jest słabą książką, jest jednak słabą kontynuacją "Siewcy Wiatru", jakby pisaną w zupełnie innym stylu, w zupełnie innym okresie życia autorki.

Przed przystąpieniem do lektury pierwszego tomu "Zbieracza burz" tak dla przypomnienia przekartkowałam "Siewcę Wiatru" i ponownie rozpłynęłam się w zachwycie. Wielowątkowa fabuła, wspaniale stworzony i przedstawiony bogaty świat, mnóstwo wyrazistych bohaterów, którzy owszem posiadają swoje wady, ale mają też pewne zasady, których się trzymają.

Z zapałem zaczęłam więc...