Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli twoje marzenia zaczynają się nagle spełniać, strzeż się. Bo wkrótce czeka się bolesne rozczarowanie.

Między odwagą a szaleństwem jest tylko cienka czerwona linia.

Czasem, kiedy bardzo czegoś pragniesz, kiedy nie możesz myśleć o niczym innym, gdy czas zamarza, zamiera i wcale nie chce płynąc, a do wytęsknionego spotkania jeszcze doba, jeszcze nieskończona noc, jeszcze godziny, nie wierzysz, ze uda ci sie żyć tak długo, żeby to przetrwać. Patrzysz na zegar tak, jakbyś chciał go zabić, rozwalić za to, że wskazówki wcale nie posuwają sie do przodu. Zamarznięty czas to okropny wróg. Wykańcza cie. Powoli pożera, zostawiając tylko tęsknotę, tylko niepokój, tylko głębokie, wewnętrzne rozdygotanie. Zabiera ci sen, zabiera apetyt. Zabiera zdrowe zmysły i trzeźwość oceny sytuacji. Nie zabiera tylko nadziei, która rozpycha ci sie pod zebrami niczym złośliwy tumor.

Życie wcale nie jest powieścią idioty. To paskudna, wredna, zasrana tragedia napisana przez cynicznego psychopatę.

Od tej pory będziesz musiał nauczyć się żyć w ciemności.

Aha. I używajcie czasem mózgów do myślenia, dobra? Pan się bardzo napracował, żeby je stworzyć.

- Spróbujemy, jak powiedział Mojżesz do ludu na widok Morza Czerwonego - (...) - Zdarzają się gorsze dopusty boże. W końcu najwyżej pomrzemy mokrzy.

Zawsze miał problemy z wyrażaniem uczuć, jak powiedział Abel o Kainie.

Nie, do diabła! Dosyć tego! Wreszcie dosyć! Jeśli oddasz palec, zeżre ci i wątrobę! Niedoczekanie. Tym razem przegiął. Nie masz pieprzonego zamiaru się nim przejmować.

Tak to już jest, mówię ci. Cokolwiek byś zrobił, wychodzi syf i smutek. To one rządzą tym światem. Syf, smutek i malaria. Wielka trójka. Prawdziwi królowie życia. Wszystkie dobre uczynki zostaną szybko i słusznie ukarane. Taka karma, chłopie.

Spróbujmy, jak powiedział Mojżesz do ludu na widok Morza Czerwonego.

Więc czas na zmianę imażu, jak powiedziała żona Lota, obracając się w słup soli.

Życie wcale nie jest powieścią idioty. To paskudna, wredna, zasrana tragedia napisana przez cynicznego psychopatę. I jakbyś nie kombinował, w końcu zawsze lądujesz w bagnie. Sam. Na tym to polega.

- Skarbie, kochanie! - szepczesz łagodnie. - Świat jest skomplikowany i nie zawsze bardzo piękny.

Kuku! Oto nadchodzę! Ktoś ma ochotę zabawić się w chowanego? Albo raczej w cholernego berka na pociski z automatu. Raz, dwa, trzy, czarownica patrzy. I pruje z adramelecha, aż drzazgi idą z podłogi.

Ale wciąż pozostawał Aniołem Zagłady.
Trudniejszym do ubicia niż zdeterminowany karaluch.

Sam się prosiłem, jak westchnął Dawid na widok Goliata.

To był głos Pana, przy­się­gam. Fak­tycz­nie, nieco mnie zmo­tłoszył. Ale do­brze wiesz, że wszy­scy od­da­la­my się od Ja­sno­ści. Gu­bi­my ją, bro­czy­my reszt­ka­mi Pań­skie­go świa­tła. Nie je­stem już tym anio­łem, któ­re­go Świa­tłość po­wo­ła­ła do służ­by. Zmie­ni­łem się. Stra­ci­łem mnó­stwo wiary, mnó­stwo na­dziei, całe litry mi­ło­ści. Kon­takt nie mógł prze­bie­gać bez­pro­ble­mo­wo. Je­stem na­czy­niem woli Pań­skiej, ale ra­czej po­tłu­czo­nym, brud­nym i dziu­ra­wym. Dla­te­go było tak trud­no.

Skomplikowane. Fantastycznie. I nie masz kochanek. A ja słyszałam co innego. Opowieści o całych rzeszach kobiet. Co tam niby było? Julie? Beatrycze? Ifrytki? Co to na Boga są ifrytki? Dziewczyny z masy kartoflanej? Do smażenia na gorącym tłuszczu? Czy tak rach-ciach o zaliczenia na jeden kęs, jak porcja frytek?!