[Lekkie Spoilery]
Nie sposób ukryć mi na wstępie jak wielką sympatią darzę Andrzeja Sapkowskiego. Pomógł mi -pierwszą częścią sagi: Narrenturm- poradzić sobie z depresją, która dobiła mnie dwa lata temu. Jest(przynajmniej do tej pory) jedynym autorem, który potrafi wciągnąć mnie swoimi powieściami na dobre(i na złe), rozbawić, zauroczyć i prawie doprowadzić do łez. A i przede wszystkim dzięki niemu po ponad dwudziestu latach nieczytelnictwa w końcu zacząłem czytać.
No ale do rzeczy...

Lux perpetua będąca trzecią częścią Sagi o Reynevanie(albo jak kto woli - Trylogii Husyckiej) ponownie przenosi nas w czas wojny, magii i przygody. I właśnie na tych trzech aspektach oprze się moja opinia.


Wojny tutaj mniej, kolejna rejza husystów została potraktowana bynajmniej pobocznie. I dobrze... druga część sagi dostarczyła nam wystarczająco doznań halardo-rusznicowych.
Patrząc przez pryzmat historii Sapkowski spisał się w swoich powieściach co najmniej na medal. Osobiście dałbym mu dwa: jeden za spędzony czas przy zbieraniu materiału, drugi za przedstawienie to w przystępnej, rozrywkowej, nie wartościującej i przede wszystkim nie miłej dla oka formie. Nie trudno wyczuć narzuconej przez Sapkowskiego ironicznych spekulacji historycznych person na sytuacje które w niedalekiej(bądź dalszej - np. rozbiory) właśnie znajdą swoje miejsce. Jest to prześmiewcze, a zarazem momentami refleksyjne(np. rozmowa biskupa Konrada z rzymskim inkwizytorem Grzesiem na temat właśnie owej inkwizycji). Ten właśnie aspekt Trylogii Husyckiej najbardziej cenie i jeżeli miałbym coś poradzić polskiemu systemowi nauczania to zmianę Krzyżaków na ową trylogie. Mniej tu pokrzepiania serc, a więcej 'na pohybel skurwysynom'.

Magii tutaj mało, dostajemy typowy dla Sapkowskiego(czyli adekwatnie geograficznie - słowiański) i literatury 'dark fantasy' klimat. No może troszkę przesadziłem z tym ostatnim, ale jeżeli ktoś oczekuję, że husyci latają tutaj w rajtuzach i kulami ognia mordują katolików nie ma tutaj czego szukać. I jeżeli coś poza to, iż na rodzinnego lekarza wybrał bym Reynevana miałbym dodać to to, że troszkę boli pupcia jak wielu(również tych popularnych) polskich 'fantastyków' stara się swoim powieścią zaimplementować 'szarą magię' Sapkowskiego. Nie wychodzi wam to panowie. Powód jest prosty - Andrzej jest tylko jeden. I lux perpetua świeć nad jego kunsztem.

No i ostatni aspekt - przygodowy. Tutaj dostajemy znaną już z poprzednich części szeroką paletę deus ex machina. I na tyle jak bardzo sprawiało mi to podczas czytania radość na tyle chciałbym dostać ciut inne rozwiązanie. I w tym momencie chciałbym się zatrzymać(aby potem do tego wrócić) i skupić się na bohaterach. Telentu w prowadzeniu historii znanych już nam bohaterów, oraz wprowadzeniu nowych ciekawych postaci Sapkowskiemu nie brak. Każdy jest żywy, niemal wyrwany z średniowiecznej ulicy i stuknięty młotkiem w karty powieści. Mówiąc żartobliwie(i wracając do poprzedniego aspektu) bohaterowie swoją unikalnością i własnym życiem wyrywają się Andrzejowi spod pióra. Reynevan podczas impasywnej sytuacji stwierdza, że ratunku na próżno szukać nawet wśród legend(chociaż i tak tam często kończy się to źle) mimo, że wcześniej został dwadzieścia razy porwany i cudem uszedł z życiem. No coż... Jedyne co zrobić to polecić mu przeczytanie własnej trylogii.

I serie polecam również wam. Jeżeli nie wyznajecie ideologii Woodego Allena i wierzycie w obiektywizm to śmiało stwierdzam, że Sapkowski to światowej klasy pisarz. Nie dość, że w niemalże idealnym stylu prowadzi historie młodego lekarza-magika wciąż podążającego za miłośćią to w dodatku świetnie przedstawia nam historie czeskich husytów, którzy za sprawą Jana Husa - chcąc nie chcąc - są prekursorami reformacji.

[Lekkie Spoilery]
Nie sposób ukryć mi na wstępie jak wielką sympatią darzę Andrzeja Sapkowskiego. Pomógł mi -pierwszą częścią sagi: Narrenturm- poradzić sobie z depresją, która dobiła mnie dwa lata temu. Jest(przynajmniej do tej pory) jedynym autorem, który potrafi wciągnąć mnie swoimi powieściami na dobre(i na złe), rozbawić, zauroczyć i prawie doprowadzić do łez. A i...