"Widzę w Tobie grubego gościa."
Jak wiara w ludzi moze ich zmienić. Krótkie ale treściwe. Do szybkiego przeczytania. Nie sądzę aby jakakolwiek książka Schmitta mogłaby się równać z Oskarem i Panią Różą. Po takiej książce mam wrażenie,ze każda nastepna będzie w jej cieniu.

"Widzę w Tobie grubego gościa."
Jak wiara w ludzi moze ich zmienić. Krótkie ale treściwe. Do szybkiego przeczytania. Nie sądzę aby jakakolwiek książka Schmitta mogłaby się równać z Oskarem i Panią Różą. Po takiej książce mam wrażenie,ze każda nastepna będzie w jej cieniu.

Kolejne dzieło Schmitta - jak przemawiające on ma opowiadania!

Podoba mi się to, jak przedstawia połączenie umysłu i ciała. Jak ważne jest rozumienie tego, co się w nas dzieje.

Może końcówka z wujkiem jest oklepana, jednak kompletnie mi to nie przeszkadza przy tak wzruszającej książce.

Schmitt ma tę zdolność, aby pisać lekko, zwięźle i na temat, bez zbędnych opisów, wydarzeń, sytuacji.

Polecam młodszym, jak i starszym czytelnikom.

Kolejne dzieło Schmitta - jak przemawiające on ma opowiadania!

Podoba mi się to, jak przedstawia połączenie umysłu i ciała. Jak ważne jest rozumienie tego, co się w nas dzieje.

Może końcówka z wujkiem jest oklepana, jednak kompletnie mi to nie przeszkadza przy tak wzruszającej książce.

Schmitt ma tę zdolność, aby pisać lekko, zwięźle i na temat, bez zbędnych opisów,...

Książka o zmianach w życiu. O tym, że nie zawsze trzeba się użalać nad swoim życiem i nie bać się zmian.

Książka o zmianach w życiu. O tym, że nie zawsze trzeba się użalać nad swoim życiem i nie bać się zmian.

Męczące.

Męczące.

"Masz złe nastawienie (...) Przede wszystkim dlatego, że za dużo myślisz. A z drugiej strony myślisz za mało." - nie myśl za dużo, ani za mało, po prostu przeczytaj!

Nie rozumiem, naprawdę nie rozumiem i powiem szczerze, że chyba nigdy nie zrozumiem, jak można napisać tak cieniutką książkę, która ma zaledwie osiemdziesiąt stron i zawrzeć w niej tak wiele wartościowych treści. Po "Oskarze i Pani Róży" spodziewałam się, że to będzie dobra pozycja i zdecydowanie się nie zawiodłam.

Główny bohater — Jun jest jedną wielką tajemnicą. Nastolatek żyje na ulicach Tokio i wiemy o nim zaledwie tyle, ile sam chce powiedzieć, a nie jest tego dużo. Chłopak jest drobny, chudy i ma bardzo zaniżoną samoocenę. Nic więc dziwnego, że bardzo denerwują go słowa, które regularnie słyszy od mijającego go obcego mężczyzny: "Widzę w tobie grubego gościa". Okazuje się, że człowiek ten jest mistrzem sumo i odegra dużą rolę w życiu Juna. Wbrew pozorom nie odmienia go ani mężczyzna, ani bilet na zawody sumo, a chęć zmian, stopniowe zdobywanie samoakceptacji i ciężka praca.

Éric-Emmanuel Schmitt przyzwyczaił mnie do silnych emocji, więc i tym razem nie było inaczej. Pod pozorem prostej i bardzo krótkiej historii ukrył wiele ważnych rzeczy. W książce znajdziemy różnorodną tematykę — samoakceptacji, poszukiwania szczęścia, odzyskania harmonii i spokoju, a także umiejętności dostrzeżenia prawdziwej miłości.

Pióro autora jest niezwykle lekkie, a nieskomplikowana, ale posiadająca drugie znaczenie fabuła szybko wciąga i wywołuje zainteresowanie. Rzeczywistość ukazana przez Schmitta nie jest łatwa, ale zdecydowanie prawdziwa.

Krótka książka to bardzo wartościowa lektura, którą zdecydowanie warto przeczytać. Na pewno w zależności od sytuacji, w której akurat znajduje się jej odbiorca, można odebrać ją inaczej. To pozycja, która może dodać motywacji i nadziei w gorszych momentach, a w dobrych przypominać jak ważne są szczęście i harmonia, o które warto dbać. Na pewno kiedyś sięgnę po kolejne powieści spod pióra Autora, licząc na to, że będą równie dobre.

Schmitt udowadnia, że pomimo swojej pozornej kruchości i drobnej postawy warto podjąć ryzyko i rozegrać najważniejszą walkę — o swoje szczęście. Przecież każdy z nas w głębi jest "grubym gościem" tylko musi to odkryć!

"Masz złe nastawienie (...) Przede wszystkim dlatego, że za dużo myślisz. A z drugiej strony myślisz za mało." - nie myśl za dużo, ani za mało, po prostu przeczytaj!

Nie rozumiem, naprawdę nie rozumiem i powiem szczerze, że chyba nigdy nie zrozumiem, jak można napisać tak cieniutką książkę, która ma zaledwie osiemdziesiąt stron i zawrzeć w niej tak wiele wartościowych...

Dziesięcioletni Chłopiec wychowujący się na ulicach japońskiego miasta, cierpiący na, jak sam o tym mówi, alergię - nietolerancję na cały świat, w tym na samego siebie, pewnego dnia spotyka na swej drodze człowieka, który widzi w nim coś, czego on w sobę zobaczyć nie umie. I zaczyna się najcięższa walka, bo ze samym sobą, ze swoimi uprzedzeniami, historią życia, zranieniami, lękami, traumami.
Jak zwykle trudne sprawy, ale polane sosem z dobrego humoru, i czytając Schmitta robi się ciepło na duszy, że można, że da się, że warto.
"-A te to nie są nawet syreny, to są po prostu nagie plastikowe kobiety.
-Nie wolno wkładać do wanny nagich kobiet?
-Nie.
-Więc jak się Pani myje?"
"To, o czy chcemy zapomnieć, ciąży bardziej niż to, co analizujemy."
Dygresja: lubię Schmitta.

Dziesięcioletni Chłopiec wychowujący się na ulicach japońskiego miasta, cierpiący na, jak sam o tym mówi, alergię - nietolerancję na cały świat, w tym na samego siebie, pewnego dnia spotyka na swej drodze człowieka, który widzi w nim coś, czego on w sobę zobaczyć nie umie. I zaczyna się najcięższa walka, bo ze samym sobą, ze swoimi uprzedzeniami, historią życia,...

Przepiękna historia o zapasach z życiem, czyli samym sobą.
"- Właśnie. Nie chcę triumfować, chcę żyć."
"Celem nie jest koniec drogi, tylko posuwanie się naprzód."
"To. o czym chcemy zapomnieć, ciąży bardziej niż to, co analizujemy."

Przepiękna historia o zapasach z życiem, czyli samym sobą.
"- Właśnie. Nie chcę triumfować, chcę żyć."
"Celem nie jest koniec drogi, tylko posuwanie się naprzód."
"To. o czym chcemy zapomnieć, ciąży bardziej niż to, co analizujemy."

Pełna opinia na blogu: NIEIDEALNIEE.WORDPRESS.COM
Autor przenosi nas do trudnej rzeczywistości Juna – naszego głównego bohatera. Chłopaka zagubionego, zbuntowanego, chłopka, który czuje się niekochany przez najbliższych. Pewnego razu po prostu ucieka z domu rodzinnego, by znaleźć sobie miejsce gdzie indziej, z dala od bliskich ludzi.
Jun jest nastolatkiem bez dachu nad głową, wtopił się w nielegalne transakacje, ale jednak nie poddaje się, idzie dalej, pod wiatr, który sypie mu z każdym kolejnym podmuchem piach w oczy.
Ta powieść (choć bardziej chyba opowiadanie) to nie tylko, „walka” o nowe, lepsze życie, ale także pogoń za za tym, by uwierzyć w siebie, swoje umiejętności, których czasami nie potrafimy dostrzec. By spróbować czegoś nowego.

Pełna opinia na blogu: NIEIDEALNIEE.WORDPRESS.COM
Autor przenosi nas do trudnej rzeczywistości Juna – naszego głównego bohatera. Chłopaka zagubionego, zbuntowanego, chłopka, który czuje się niekochany przez najbliższych. Pewnego razu po prostu ucieka z domu rodzinnego, by znaleźć sobie miejsce gdzie indziej, z dala od bliskich ludzi.
Jun jest nastolatkiem bez dachu nad...

Przeciętne opowiadanie.

Przeciętne opowiadanie.

„Zapasy z życiem” Erica-Emmanuela Schmitta to niewielka objętościowo książeczka.
Jednak mistrz pióra jakim autor niekwestionowalnie jest, zawarł w niej zaskakująco dużo wartościowych treści. Prosta i krótka historia dziesięcioletniego chłopca wychowującego się na ulicach japońskiego miasta zadziwia i co najważniejsze zmusza do refleksji. Warto przeczytać!
Niejednemu z nas pozwoli uwierzyć w siebie i co najważniejsze, zawalczyć o siebie. GORĄCO POLECAM!

„Zapasy z życiem” Erica-Emmanuela Schmitta to niewielka objętościowo książeczka.
Jednak mistrz pióra jakim autor niekwestionowalnie jest, zawarł w niej zaskakująco dużo wartościowych treści. Prosta i krótka historia dziesięcioletniego chłopca wychowującego się na ulicach japońskiego miasta zadziwia i co najważniejsze zmusza do refleksji. Warto przeczytać!
Niejednemu z...