Nigdy niczego nie recenzuję ale jednak ta seria sprawiła że muszę to zrobić.
Kocham pierwszą serię wojowników, druga seria pomimo moich obaw była nawet lepsza od pierwszej chociaż też miała drobne mankamenty. ,,Potęga trójki" jest okropna.
Trójka rodzeństwa jest po prostu nie do zniesienia! Początkowo moim znienawidzonym faworytem był Sójcze Pióro: O jeju tak mi źle bo muszę być medykiem, podejście: Wiem ale nie powiem. Koty się nade mną litują o jestem ślepy hrududu. Jasne Serce musi być moją mentorką bo też jest ślepa ale żenada. Potem okazuje się że nawet sam nie potrafi zapolować. Okej
Potem okres nielubienia Lwiego Płomienia, chociaż początkowo był mi obojętny. Ten to ma podejście że jest najlepszy i najlepiej to by wszystkich pomordował. Eh...
No i nasza gwiazda - Ostrokrzewiasty Liść. Początkowo była mi najbardziej obojętna, nic do niej nie miałam. Potem: najwięcej mówi o kodeksie wojownika a potem sama kogoś morduje xD tak mnie potem zaczęła denerwować że już nawet nie wiem jak to mam opisać. Dodatkowo w całej serii wracanie ciagle do tych samych rzeczy, widać że brakuje pomysłów. Wciąż ten sam odgrzewany kotlet. Wędrówka do miejsca gdzie tonie słońce, bezsenowne, już i nudne sprzeczki między klanami. Swoją drogą sprzeczka z Klanem Wiatru zrobiona totalnie na siłę bo chyba za długo była między nimi zgoda?? Nawet nie wiem dlaczego się nienawidzą XD
Kolejna sprawa - charaktery kotów. W drugiej serii jeszcze tak nie było tego widać ale tutaj to jest po prostu masakra. Lisciasta Sadzawka, Wiewiórczy Lot, Jezynowy Pazur, Ognista Gwiazda - mam wrażenie że każdy zmienił swój charakter i coś co kiedyś było dla tych postaci charakterystyczne całkowicie znikło. Już nie wspomnę że Liściasta Sadzawka była przeze mnie bardzo lubiana a w tej części nie mogłam znieść jej chamstwa i pomrukiwań.
I coś co jeszcze dodatkowo mnie wkurzyło: klan się rozwala - najważniejsza jest przepowienia, ktoś umiera - ważne że przepowiednia się spełni. Dlaczego te koty są takie puste?

Koncowka najlepsza: Ostrokrzewiasty Liść najpewniej umarła (przynajmniej jej bracia tak myslą) I co? Wracają sobie do obozu jakby nigdy nic i mówią że najważniejsze że przepowiednia się może nadal spełnić XD Nie wiem jak można tak zniszczyć taką serię. Wiem że ta trójka ma coś sobie z Wroniego Pióra ale bez przesady - on swojego czasu nie był taki okropny. Poza tym skoro matką naszej trójki jest Lisciasta Sadzawka to nie powinni mieć coś z niej, albo nawet z Ognistej Gwiazdy? Jakąś lojalność, cokolwiek? No najwidoczniej to nie ma dla autorek znaczenia.

Może kiedyś wrócę do kolejnej serii, ale raczej prędko to nie nastąpi.
Ja póki co mam dość Wojowników. Nie polecam.

Nigdy niczego nie recenzuję ale jednak ta seria sprawiła że muszę to zrobić.
Kocham pierwszą serię wojowników, druga seria pomimo moich obaw była nawet lepsza od pierwszej chociaż też miała drobne mankamenty. ,,Potęga trójki" jest okropna.
Trójka rodzeństwa jest po prostu nie do zniesienia! Początkowo moim znienawidzonym faworytem był Sójcze Pióro: O jeju tak mi źle bo...

Kocham to ❤
Naprawdę warto przeczytać całą serię :)

Kocham to ❤
Naprawdę warto przeczytać całą serię :)

Okej, według mnie to jest to tom, który na pewno mnie zaskoczył. Tylko niekoniecznie w dobrym stopniu. Szczerze to ogólnie całą serię "Potęga trójki" czytało mi się ciężko. Bardzo ciężko. Nie czułam tego czegoś.

To było takie nudne, nic się nie działo. Ciągle były tylko opisywane polowania, zbieranie ziół i te pospolite rzeczy. Jakby to był jakiś pamiętnik, a nie książka z przygodą. Jedynie były pojedyncze fragmenty, które rzeczywiście mnie zaskoczyły, takie jak np to, że Wiewiórczy Lot nie jest matką tytułowej trójki.

A jeżeli chodzi o same odkrycie prawdziwej matki tych kotów, to też nie było to dla mnie zaskoczeniem. Właściwie to już od samego początku, gdy tylko Wiewiórczy Lot zdradziła swój sekret podejrzewałam, że to właśnie Liściasta Sadzawka jest ich matką.

I jeszcze Ostrokrzewiasty Liść. To co ona robiła pod koniec książki to już serio przechodzi ludzkie pojęcie. Zabicie własnej matki. Serio? Zachowywała się jakby postradała zmysły. To, że ona nie jest jeszcze na dodatek kotką z przepowiedni było jak cios w twarz. Po co w takim razie w ogóle ona się tam znalazła. Żeby umrzeć i denerwować? Ciągle tylko Kodeks wojownika, kodeks wojownika, a gdy przyszło co do czego do sama zabiła kota i nie bała się zrobić tego z kolejnym. Porażka.

Z pewnością najlepsza prespektywa była Sójczego Pióra. Czytało się ją naprawdę przyjemnie. On jako jedyny odkrywał nowe rzeczy i wprowadzał coś świeżego.

Cała reszta to według mnie porażka. Jakby serio się zawiodłam i raczej nie sięgnę po kolejne serie, jeżeli są one napisane na takim poziomie.

Okej, według mnie to jest to tom, który na pewno mnie zaskoczył. Tylko niekoniecznie w dobrym stopniu. Szczerze to ogólnie całą serię "Potęga trójki" czytało mi się ciężko. Bardzo ciężko. Nie czułam tego czegoś.

To było takie nudne, nic się nie działo. Ciągle były tylko opisywane polowania, zbieranie ziół i te pospolite rzeczy. Jakby to był jakiś pamiętnik, a nie książka...

Ostrokrzewiasty Liśc w tym tomie jest przerażająca

Ostrokrzewiasty Liśc w tym tomie jest przerażająca

Jeszcze nigdy nie dałam żadnej książce z tej serii mniej niż pięć gwiazdek, ale to, co się działo w tym tomie, to jakaś kompletna masakra. Nie wierzyłam własnym oczom, gdy to czytałam, autorka chyba się czegoś naćpała czy co. Pierwsza połowa była jeszcze w porządku, ale końcówka to grube przegięcie. Nie dość, że przenosi się na koty idiotyczne ludzkie problemy rodem z telenoweli "Ukryta prawda", to jeszcze zrobiono z tego coś w rodzaju tandetnego thrillera psychologicznego, a jest to gatunek, którego unikam jak ognia. Daję trzy gwiazdki tylko za pierwszą połowę ( i za sprowadzenie Pięknisia do Klanu Pioruna),bo końcówka nie zasługuje nawet na jedną gwiazdkę. A napis na okładce "treść odpowiednia także dla młodszych czytelników" to w przypadku tego tomu wyjątkowo kiepski żart.

Jeszcze nigdy nie dałam żadnej książce z tej serii mniej niż pięć gwiazdek, ale to, co się działo w tym tomie, to jakaś kompletna masakra. Nie wierzyłam własnym oczom, gdy to czytałam, autorka chyba się czegoś naćpała czy co. Pierwsza połowa była jeszcze w porządku, ale końcówka to grube przegięcie. Nie dość, że przenosi się na koty idiotyczne ludzkie problemy rodem z...

Cała książka polegała na tym:

Sójcze Pióro: Klanie Gwiazdy potrzebujemy cię!
Klan Gwiazdy: Nie, właśnie gramy w chowanego, radź sobie sam

Dodatkowo logika Ostrokrzewiastego Liścia pozostawiała wiele do życzenia- na końcu to co zrobiła było po prostu wredne (mówiąc jak najdelikatniej). Zgadzam się też z poprzednim komentarzem, POV Sójczego Pióra najlepiej się czytało. Co do całości, to ta cała seria jest jak rana na moim wojowniczym serduszku, bo krzywdzi poprzednie pokolenia kotów z wcześniejszych serii, które bardzo polubiłam. Nie wiem do końca czy mi się podobało czy nie. Właściwie to cały ten tom to jeden wielki zamęt. Ale trzymała w napięciu, to muszę przyznać. Dziewięć gwiazdek bo ta ostatnia odebrana za krzywdę moich ukochanych kotów i za Ostrokrzewiasty Liść. Zobaczymy jak akcja się rozwinie w Omenie Gwiazd.

Cała książka polegała na tym:

Sójcze Pióro: Klanie Gwiazdy potrzebujemy cię!
Klan Gwiazdy: Nie, właśnie gramy w chowanego, radź sobie sam

Dodatkowo logika Ostrokrzewiastego Liścia pozostawiała wiele do życzenia- na końcu to co zrobiła było po prostu wredne (mówiąc jak najdelikatniej). Zgadzam się też z poprzednim komentarzem, POV...

Dopiero jestem w połowie książki ale stwierdziłem ze coś już napiszę. A więc. Z pov całej 3 kotów to Sójcze Pióro ma najciekawsze. Było bardzo interesujące czytać jak Detektyw Pióro rozwiązuje kolejne elementy łamigłówki kim są ich rodzice. Kiedy rozdziały z Lwim Płomieniem i Ostrokrzewiastym Liściem chciałem jak najszybciej przeczytać i je skończyć tak rozdziały o Sójczym Piórze chciałem aby trwały najdłużej. Chociaż tylko do pewnego momentu bo pojawił się nie kto inny a Piękniś! Miło było znów zobaczyć tego kota.

Trochę dziwne było że Piękniś został przyjęty do klanu bez najmniejszego sprzeciwu kiedy ciągle przynajmniej jakiś kot się sprzeciwiał. Tutaj jakby było to zapomniane.

Książka skończona. Końcówka jest ogromnym szokiem. Nie ma mowy aby można było się tego spodziewać. Dla Ostrokrzewiastego Liścia kodeks wojownika był wszystkim. Był dla mniej najważniejszym powodem do życia. Koniec końców, jako że wszystko wokół niej było kłamstwem, zabiła się z jego powodu. Co prawda ciała nie znaleziono więc kto wie? Chyba że sprawdzi się na wiki.

Edit: I kto tutaj jest poszkodowany? Córka która przez całe życie żyła w kłamstwie matki czy matka które zakochała się w kocie z innego plemienia i została medyczną a nie mogła mieć kociąt które miała i którymi nie mogła się opiekować a tylko oglądać. Co by było gdyby wyjawiła prawdę wcześniej? Może byłoby dużo lepiej a może wprost przeciwnie? Nie wiadomo.

Dopiero jestem w połowie książki ale stwierdziłem ze coś już napiszę. A więc. Z pov całej 3 kotów to Sójcze Pióro ma najciekawsze. Było bardzo interesujące czytać jak Detektyw Pióro rozwiązuje kolejne elementy łamigłówki kim są ich rodzice. Kiedy rozdziały z Lwim Płomieniem i Ostrokrzewiastym Liściem chciałem jak najszybciej przeczytać i je skończyć tak rozdziały o Sójczym...

Czytałam wiele książek, ale żaden cykl nie wywołał u mnie takich emocji jak Wojownicy. Nie trzeba o niej dużo mówić jest fenomenalna, choć to za mało powiedziane.
Z końcem każdej kolejnej seri przygód czuje pustkę której nie mogę zakleić żadną inna książką :)
Czekamy na następne książki o kotach!

Jak zaczniesz czytać, rzucisz wszystko i nie będziesz się mógł oderwać aby poznać zakończenie!

Czytałam wiele książek, ale żaden cykl nie wywołał u mnie takich emocji jak Wojownicy. Nie trzeba o niej dużo mówić jest fenomenalna, choć to za mało powiedziane.
Z końcem każdej kolejnej seri przygód czuje pustkę której nie mogę zakleić żadną inna książką :)
Czekamy na następne książki o kotach!

Jak zaczniesz czytać, rzucisz wszystko i nie będziesz się mógł oderwać aby...