Na fali lektur sentymentalnych sięgnęłam i po zachowaną korespondencję Wojaczka - dość to specyficzna lektura, świetne uzupełnienie "Wojaczka wielokrotnego". Postać poety, która wyłania się z zachowanych listów, wydaje się wręcz nieuchwytna, tyle tu wewnętrznych sprzeczności: zerujący na rodzicach, pozbawiony skrupułów i boleśnie egocentryczny nieodpowiedzialny duży dzieciak sąsiaduje z upartym impresariem, marketingowcem, specjalistą od PR, który z kolei stronę dalej przeistacza się w zakochanego mężczyznę, którego osobowość wydaje się rozpadać pod wpływem siły własnego uczucia.
Czytanie listów, określonych tu jako miłosne, to jak obserwowanie z dystansu, jak rodzą się najbardziej znane erotyki Wojaczka - myślę, że dla fanów twórczości tego poety doświadczenie godne uwagi.
Na dokładkę - cudowna szata graficzna i typografia. Poproszę o nagrodę dla publikacji.

Na fali lektur sentymentalnych sięgnęłam i po zachowaną korespondencję Wojaczka - dość to specyficzna lektura, świetne uzupełnienie "Wojaczka wielokrotnego". Postać poety, która wyłania się z zachowanych listów, wydaje się wręcz nieuchwytna, tyle tu wewnętrznych sprzeczności: zerujący na rodzicach, pozbawiony skrupułów i boleśnie egocentryczny nieodpowiedzialny duży...

Najbliższe pozostają dla mnie listy pisane do Stefy i Teresy. Czułość, wrażliwość i ogromny talent poetycki poety sprawiły, że wiele słów można traktować jako aforyzmy, wprawki poetyckie. Listy potwierdzają także, że współczesna legenda o Wojaczku jest krzywdząca. Wgłębiając się bowiem w utwory poety, nie sposób zauważyć, że był to twórca niezwykle utalentowany, nawiązujący do tradycji literatury, pochodzący z inteligenckiej rodziny. Moim zdaniem niesłuszne jest zatem określanie go jako kaskadera literatury, poetę wyklętego. Co prawda miał problemy psychiczne, bolała go egzystencja i istnienie zła, cierpienia, śmierci, milczenia absolutu, ale nie powinno to przeważać nad próbą interpretacji pozostawionych po poecie utworów. Niezmiennie listy polecam. To niezwykle piękna forma próby opisania tego, co mieszka wewnątrz człowieka-poety i w jego świecie zewnętrznym.

Najbliższe pozostają dla mnie listy pisane do Stefy i Teresy. Czułość, wrażliwość i ogromny talent poetycki poety sprawiły, że wiele słów można traktować jako aforyzmy, wprawki poetyckie. Listy potwierdzają także, że współczesna legenda o Wojaczku jest krzywdząca. Wgłębiając się bowiem w utwory poety, nie sposób zauważyć, że był to twórca niezwykle utalentowany, nawiązujący...

Nie mogłam się doczekać! tym bardziej, że drukarz coś schrzanił i kazał nam czekać kolejne trzy miesiące...
Dla miłośników Rafała. podglądaczy, pozytywistów metodologicznych i ciekawskich - pozycja obowiązkowa!
Świetnie, ciekawie opracowana, jednak co tu kryć, prawdziwą ucztą są same listy! Mówią same za siebie.
Nie można się oderwać! I fundują taką huśtawkę emocjonalną, że trudno się po niej pozbierać.

Nie mogłam się doczekać! tym bardziej, że drukarz coś schrzanił i kazał nam czekać kolejne trzy miesiące...
Dla miłośników Rafała. podglądaczy, pozytywistów metodologicznych i ciekawskich - pozycja obowiązkowa!
Świetnie, ciekawie opracowana, jednak co tu kryć, prawdziwą ucztą są same listy! Mówią same za siebie.
Nie można się oderwać! I fundują taką huśtawkę emocjonalną,...

Kochane pieniądze przeslijcie rodzice.
☆☆☆
W czasie wizyty pisarzy z NRD w klubie Związków Twórczych we Wrocławiu (kto pamięta te spelunę?) poeta powiesił na wieszaku portiera. Obraził tez kilka innych osób (czy literatów z NRD, o tym historią milczy)
☆☆☆
Abusus ethanolum. Stypendium. Dieta. Wczasy w Zakopanem.
☆☆☆
Wielce łaskawy Panie Redaktorze. Ośmielam się przesłać Panu tych kilka marnych wierszy. Który byłby najszczesliwszym z ludzi iżby któryś z nich dostąpił łaski bycia opublikowanym.
☆☆☆
Imperatyw sytuacji symbolicznej wyrażający się przekonaniem, że powinienem wykłuc sobie oko
☆☆☆
Kochane pieniądze prześlij Redakcjo
☆☆☆
Jako wisienka na torcie nieoczekiwanie szczery list do prokuratury: rodzaj mojego zajęcia pozwala mi a nawet nakazuje tworzyć o sobie legendy i różne wersje.
☆☆☆
Generalnie Rafał Wojaczek jawi nam się jako niezły kompan do wódki, nocnych rozmow o miłości i literaturze lecz dość słaby wybór w kategoriach życiowego partnerstwa. Tu bowiem konstatujemy bez specjalnego zaskoczenia, że był ów Rafał arcydupkiem i kabotynem.
Ze sporym natomiast zaskoczeniem stwierdzamy, że niniejszą korespondencję, pomimo by tak rzec dość nieokiełznanego ego autora czyta się nadzwyczaj dobrze.
Plus niezłe słowo wstępne Pana Beresia. I ładne wydanie.

Kochane pieniądze przeslijcie rodzice.
☆☆☆
W czasie wizyty pisarzy z NRD w klubie Związków Twórczych we Wrocławiu (kto pamięta te spelunę?) poeta powiesił na wieszaku portiera. Obraził tez kilka innych osób (czy literatów z NRD, o tym historią milczy)
☆☆☆
Abusus ethanolum. Stypendium. Dieta. Wczasy w Zakopanem.
☆☆☆
Wielce łaskawy Panie Redaktorze. Ośmielam się przesłać Panu...

Nie mogłam się doczekać zbioru listów Wojaczka. Chociaż zawsze mam problem z publikacjami epistolarnymi. Czuję się trochę jak intruz, który przekracza intymną granicę, bo nie ja przecież byłam adresatką tych listów. Cieszę się jednak, że mogłam je przeczytać, bo Rafał stał się nagle człowiekiem z krwi i kości. Ten zbiór listów przywołał duchy przeszłości (dosłownie i w przenośni, bo część adresatów już nie żyje: Pani Teresa, Tymoteusz Karpowicz, Stanisław Chaciński) i dawno minione czasy. Zbioru listów nie śmiem oceniać, bo nie mam do tego żadnego prawa.

Ocenię za to wstęp, który jest zdecydowanie za długi i niewiele wnosi. Jedynie przytłacza te listy. Należy pamiętać, że książka nie trafia do przypadkowych czytelników. Oprócz poezji Rafała, przeczytałam chyba wszystkie dostępne opracowania i inne publikacje. Co więcej - niektóre uwagi profesora są, delikatnie mówiąc, niesmaczne i nic nie wnoszą. Przykład? Profesor Bereś pisze o przyczynach separacji rodziców Wojaczka:

"Między innymi zazdrość o żonę, która lubiła się podobać i dawała swoją kokieterią do tego powody". (s.20, przypis).

Przykro się to czyta, biorąc pod uwagę, że ludzie ci już nie żyją i nie mogą się bronić. Subiektywizm, subiektywizmem, ale tutaj ujawniają się chyba tylko mizoginistyczne skłonności autora wstępu. Znajdziemy zresztą jeszcze kilka takich "smaczków", jak chociażby ocena zachowania Wojaczka, który wg profesora Beresia był żenujący, bo chwalił się w listach swoimi publikacjami w czasopismach. Dla mnie nie ma w tym nic złego, sama na miejscu Rafała bym się chwaliła, szczególnie najbliższym.

Reasumując Listy miłosne i nie - TAK. Wstęp - absolutnie NIE.

Nie mogłam się doczekać zbioru listów Wojaczka. Chociaż zawsze mam problem z publikacjami epistolarnymi. Czuję się trochę jak intruz, który przekracza intymną granicę, bo nie ja przecież byłam adresatką tych listów. Cieszę się jednak, że mogłam je przeczytać, bo Rafał stał się nagle człowiekiem z krwi i kości. Ten zbiór listów przywołał duchy przeszłości (dosłownie i w...

Nie będę obiektywna, bo Wojaczek jest jednym z moich ulubionych artystów. Zdradzę tylko, że na taką książkę czekałam i jest to absolutnie najlepsza rzecz, jaka mogła się przydarzyć. Plus za cudowne wydanie, jestem oczarowana.

Nie będę obiektywna, bo Wojaczek jest jednym z moich ulubionych artystów. Zdradzę tylko, że na taką książkę czekałam i jest to absolutnie najlepsza rzecz, jaka mogła się przydarzyć. Plus za cudowne wydanie, jestem oczarowana.

dla wszystkich kochających Wojaczka i niezwykle dobrze wydaną literaturę, pozycja obowiązkowa.

dla wszystkich kochających Wojaczka i niezwykle dobrze wydaną literaturę, pozycja obowiązkowa.