Maggie Nelson

W 1969 roku doszło do morderstwa. Ktoś dwoma strzałami w głowę pozbawił życia młoda kobietę. Następnie przetransportował jej ciało na cmentarz, gdzie ułożył wszystkie posiadaną przez nią przedmioty w swoistą układankę. I niespodziewanie dla rodziny zamordowanej Jane, po ponad trzydziestu latach sprawca zostaje zatrzymany. Postawiony przed sądem. Pojawiła się szansa na zamknięcie tego rozdziału. Na otrząśnięcie się z przeszłości. Tylko czy po tylu latach w traumie, jest to jeszcze możliwe? Tym bardziej, że przed sądem nie stanął silny mężczyzna, zdolny do popełnienia morderstwa. Stanął przed nim słaby, schorowany człowiek. O wyglądzie poczciwego staruszka. Uderzyły mnie słowa obrońcy Leitermana, że taki proces to jedynie rozdrapywanie ran. Że to krzywda dla obu rodzin. Zarówno dla rodziny zamordowanej jak i dla rodziny sprawcy. Bo oto wyrwano z domu kochającego męża, dziadka i ojca. A rodzinie ofiary kazano wrócić do starych traum. I przez chwilę zwątpiłam w swoje poczucie sprawiedliwości. Dałam mu się omamić, rzeczywiście wątpiąc w sens takiego procesu... A przecież zbrodnia to zbrodnia. Nawet jeśli jej sprawca żył w więzieniu własnych myśli i wyrzutów sumienia przez ponad 30 lat... Chociaż do winy nigdy się nie przyznał. Ale ta książka to nie tylko proces. To także obraz rodziny w której wydarzyła się nieopisana tragedia. Jej rozpadu. Utraconych więzi. Cześć z jej członków nigdy nie otrząsnęła się z tej tragedii, pozostała myślami i lękami w roku 1969. Inni, jak sama autorka, pomimo tego, że nie znali zamordowanej - żyją w jej cieniu do dziś. Z piętnem morderstwa. Z traumą. Czerwone fragmenty są przepełnione różnymi emocjami, złością, lękiem, strachem, poczuciem bezradności, ale i satysfakcją. Książka dotyka czułych miejsc, zmusza do refleksji, do empatii i zostawia ślad. Polecam!