Ufff... Wreszcie wymęczyłem ten opasły tom. Nie było wcale tak źle, miał sporo świetnych fragmentów, jednak składnia, styl, format strony sprawiały, że czytało mi się niezbyt komfortowo. Często jednak tematy mnie nie ciekawiły, bardziej niż o kurze wolałbym czytać o ludzkiej psychice. Często nie wiedziałem o czym czytam ("Brasilia"),łatwo gubiłem wątki, miałem nawet kłopoty z czytaniem poprawnym, często łapałem się, że czytam niedbale, mylę wyrazy. Nie była to łatwa lektura, oj nie była. Być może tom był zbyt opasły, a ja zamiast rozłożyć sobie lekturę na długi czas, chciałem ją połknąć w czasie najkrótszym. Zostałem więc skarany, ale i lektura skarała sama siebie, bo nie wzbudziła we mnie entuzjazmu, czemu daje tu wyraz.

Ufff... Wreszcie wymęczyłem ten opasły tom. Nie było wcale tak źle, miał sporo świetnych fragmentów, jednak składnia, styl, format strony sprawiały, że czytało mi się niezbyt komfortowo. Często jednak tematy mnie nie ciekawiły, bardziej niż o kurze wolałbym czytać o ludzkiej psychice. Często nie wiedziałem o czym czytam ("Brasilia"),łatwo gubiłem wątki, miałem nawet...

W przypadku Opowiadań Wszystkich Clarice Lispector posunę się o bardzo śmiałe jak na mnie stwierdzenie: jest jedną z książek życia. Być może nawet mojego życia.
Chodzi mi tu głównie o to, że spośród tak wielu opowiadań odczuwam tu wszechstronność skierowaną do każdego w każdym wieku. Taka swoista biblia, którą z wiekiem zaczynamy inaczej postrzegać, inaczej odbierać, brać z niej wszystko co najlepsze.

Cały zbiór określiłabym jako dosyć ciężki. Najbardziej spodobały mi się początkowe opowiadania, kiedy to autorka była w zbliżonym do mnie wieku, kilku późniejszych po prostu nie zrozumiałam. Taki jest już urok opowiadań.

Lispector skupia się na pełnym metafor życiu kobiet. Małe dziewczynki, młode kobiety, młode żony, dojrzałe kobiety, staruszki, najmniejsze kobiety świata, każda kobieta ma tu swoją wzmiankę. Te ulotne momenty codziennego życia ukazują spektrum całego przekazu. Kobieta może być dzika jak koń, delikatna niczym róża, może być okrutna dla innych kobiet. Zwracają uwagę na kult ciała, starannie dobierają garderobę, wcielają się w każdą rolę, wszystko to ma cel. Ale powierzchowność, skrywa o wiele większą głębię. Niestabilność emocjonalna, brak zrozumienia, zwrócenie uwagi na duszę, tęsknota, depresja i wszystko to co może być niewidoczne na pierwszy rzut oka.

Chociaż ten zbiór czytałam kilka miesięcy temu, to stale zdarza mi się o nim myśleć. Opowiadania Lispector albo jak inaczej ją określano “wielkiej czarownicy literatury brazylijskiej” sprawiły, że ci realni bohaterowie prezentują tak trafne odniesienia do codzienności, że teksty stały się aktualne na wieczność.

W przypadku Opowiadań Wszystkich Clarice Lispector posunę się o bardzo śmiałe jak na mnie stwierdzenie: jest jedną z książek życia. Być może nawet mojego życia.
Chodzi mi tu głównie o to, że spośród tak wielu opowiadań odczuwam tu wszechstronność skierowaną do każdego w każdym wieku. Taka swoista biblia, którą z wiekiem zaczynamy inaczej postrzegać, inaczej odbierać, brać z...

O Lispector naczytałam się samych zachwytów. Nastawiłam się więc, że ta książka będzie nie wiadomo jak super. Nie powiem, Opowiadania wszystkie są ciekawe i kompleksowo pokazują jej twórczość, natomiast, w formie grubej książki z krótkimi formami, są także odrobinę ciężkawe.

Rozsądkowo zdaję sobie sprawę, że to uczucie wynika ze złudzenia poznawczego. Raz, że nie lubię wielkich zestawów opowiadań. A dwa, że oceniam tę książkę w porównaniu do tego, co pisze się teraz. Lispector tworzyła mniej więcej w latach ‘50 – ‘70. Wtedy jej forma i styl musiały szokować. Kobieta tak odważnie władająca słowem i myślą!

🏁 Strumienie myśli

Opowiadania wszystkie to zbiór wszystkich kilkudziesięciu jej opowiadań. Są głównie o ludziach i ich wewnętrznych strumieniach myśli, które nieuważny czytelnik może wziąć za paplanie. Czasami bez większego sensu. Albo grafomanię. Ale jeśli się przyjrzeć, okazuje się, że jest w nich o wiele więcej.

Teksty elektryzują, a czytelnik w każdej opisanej osobie znajdzie coś z siebie. Bohaterki_rzy tych opowiadań szukają siebie, odnajdują albo gubią się, uzyskują świadomość świata, dojrzewają, uciekają, zmagają się. Próbują się jakoś dopasować, odnaleźć prawdziwe ja. Różny jest tego skutek, czasami historia kończy się jeszcze większym zagubieniem. Każde opowiadanie jest inne, każde poszukuje i eksperymentuje z formą i bohater_ami.

🏁 Egzystencjalny niepokój

Wszystkie opowiadania mają niepokojący, wręcz mroczny klimat. Lispector jest świetnym przykładem, jak można pisać inaczej niż inni. Na przykład opowiadanie pt. Zbrodnia nauczyciela matematyki, czyli strumień świadomości faceta, który ma wyrzuty sumienia po porzuceniu psa. Czy te świetne teksty o seksualności osób starszych.

W ostatnich opowiadaniach Lispector pisze, jakby szarpała się z myślami. Wewnętrzne monologi są chaotyczne, rwane, trochę szalone ale i fascynujące, wywołujące emocje.

🏁 Świetna książka

W ogóle książka jest fantastycznie wydana. Ma obszerny wstęp Benjamina Mosera z biografią Lispector, który opisuje fenomen jakim stała się w Brazylii i pozwala lepiej zrozumieć jej pisarstwo. Pisze że “to dzieło to zapis całego życia kobiety powstający przez całe życie kobiety”, sugerując, że Opowiadania wszystkie są poniekąd dziełem autobiograficznym, jeśli wziąć pod uwagę życiorys wewnętrzny.

Na końcu zaś jest nota biograficzna, która pomaga lepiej osadzić książkę i autorkę w czasie. Ten zbiór został po raz pierwszy opublikowany w 2015 roku. Lispector zmarła w 1977. Pomaga też zrozumieć, co właściwie przeczytaliśmy oraz opisują dokładnie wszystkie części tej książki: Pierwsze opowiadania, Więzy rodzinne, Legia cudzoziemska, Potajemne szczęście, Gdzie byłeś w nocy, Droga krzyżowa ciała, Wizja splendoru i Historie ostatnie.

Dzięki tym dodatkom dostajemy książkę kompletną, zrozumiałą i przystępną. Wiele można się z niej nauczyć o tym, jak można pisać oraz przypomnieć, że wszyscy tak samo zmagamy się z rzeczywistością.

O Lispector naczytałam się samych zachwytów. Nastawiłam się więc, że ta książka będzie nie wiadomo jak super. Nie powiem, Opowiadania wszystkie są ciekawe i kompleksowo pokazują jej twórczość, natomiast, w formie grubej książki z krótkimi formami, są także odrobinę ciężkawe.

Rozsądkowo zdaję sobie sprawę, że to uczucie wynika ze złudzenia poznawczego. Raz, że nie lubię...

Jest to proza bez wątpienia elegancka ale, jak na mój gust, trochę monotonna. Aż tu nagle dochodzi się do tomiku "Droga krzyżowa ciała" i następuje kompletny odjazd! To jakby sama Clarice Lispector stała się nagle Miss Algravą, mającą tę oto duchowo-erotyczną wizytę Ixtlana z Saturna. No bo po tym ta narracja nabiera niezwykłej dynamiki i już do końca staje się frapującą, nie do oderwania lekturą (może za wyjątkiem "Brasilii" opowieści o tym sztucznym mieście bez przeszłości).

Jest to proza bez wątpienia elegancka ale, jak na mój gust, trochę monotonna. Aż tu nagle dochodzi się do tomiku "Droga krzyżowa ciała" i następuje kompletny odjazd! To jakby sama Clarice Lispector stała się nagle Miss Algravą, mającą tę oto duchowo-erotyczną wizytę Ixtlana z Saturna. No bo po tym ta narracja nabiera niezwykłej dynamiki i już do końca staje się frapującą,...

Polecam, świetna książka na wakacje!

Polecam, świetna książka na wakacje!

Opowiadania to nie jest mój ulubiony gatunek literacki. Do tego etykietka literatury kobiecej. A jednak zachęciła mnie do przeczytania jedna z recenzji. I przepadłem, przedzierając się powoli przez zdania autorki. Nie wszystko mnie przekonuje, nie wszystko pewnie rozumiem, ale jest to wizja życia w świecie i przemyśleń zbliżająca się do Absolutu. Tak to odbieram. Niepokojąca literatura, niepozwalająca przejść dalej bez zamyślenia a cytatów można by mnożyć. Polecam czytać zbiór od końca, od dojrzałych form, ja zacząłem od: Pięknej i bestii albo zbyt głębokiej rany. I odłożyć tej książki już nie mogłem. Dla mnie to arcydzieło.

Opowiadania to nie jest mój ulubiony gatunek literacki. Do tego etykietka literatury kobiecej. A jednak zachęciła mnie do przeczytania jedna z recenzji. I przepadłem, przedzierając się powoli przez zdania autorki. Nie wszystko mnie przekonuje, nie wszystko pewnie rozumiem, ale jest to wizja życia w świecie i przemyśleń zbliżająca się do Absolutu. Tak to odbieram....

Nie wiem czy tylko ja tak mam (eee na pewno nie),że bardzo mi trudno pisać o książce lub autorce/autorze, które mnie zachwyciły. Można oczywiście nic nie pisać, tylko dać 10 gwiazdek. I koniec. Ale taka nienapisana opinia nie daje spokoju. Szarpie za rękaw.
No więc nie mogę poprzestać na suchych gwiazdkach. Clarice Lispector okręciła mnie wokół małego palca. Tak, tak,
proszę państwa, cóż to była za przygoda! Wow! Żeby takie rzeczy… Clarice Lispector to moje odkrycie roku, pięciolatki, dekady. Lektura jej „Opowiadań wszystkich” mnie oszołomiła, obezwładniła, wystrzeliła w kosmos. To jest literatura tak osobna, tak nieoczekiwana, tak zaskakująca, tak w pewnym sensie „anarchistyczna” w podejściu do świętych prawideł konstrukcji opowieści i bohatera, narracji, a nawet i gramatyki.
A przede wszystkim nieprawdopodobnie nowoczesna, nie tylko w zakresie formy, ale przede wszystkim treści, podejścia do tematu. A ten temat to JA - kobieta, JA - człowiek. Żyła w Brazylii, w skrajnie patriarchalnym, klasowym społeczeństwie jako żona bogatego dyplomaty, otoczona służbą, w luksusach. A jednak nie dawała się zwieść pozorom. Banał?
Nie w ujęciu Lispector. Ona miała talent do łapania tego, co pomiędzy, pomiędzy formą a treścią, pomiędzy konwenansem a płonącą duszą. Jej opowiadania to nie są rozbudowane historie, raczej anegdoty, albo łapanie tych szczelin, przebłysków, jak je nazwała kiedyś Olga Tokarczuk „momentów niedźwiedzia”. Kiedy treść nie pasuje do formy, kiedy człowiek wylewa się z samego siebie. To literatura żywa, dotykająca najbardziej wrażliwej tkanki naszego człowieczeństwa, lęków, miłości, przemijania, śmierci. Clarice Lispector opowiadania pisała całe życie. Tymi opowiadaniami siebie opowiadała na bieżąco. I siebie nam zostawiła. Zmarła młodo, mając zaledwie 57 lata. Nieziemsko piękna, jakby z innego świata. Dla mnie REWELACJA.

Nie wiem czy tylko ja tak mam (eee na pewno nie),że bardzo mi trudno pisać o książce lub autorce/autorze, które mnie zachwyciły. Można oczywiście nic nie pisać, tylko dać 10 gwiazdek. I koniec. Ale taka nienapisana opinia nie daje spokoju. Szarpie za rękaw.
No więc nie mogę poprzestać na suchych gwiazdkach. Clarice Lispector okręciła mnie wokół małego palca. Tak, tak,...

Co to była za lektura... aż trudno zebrać myśli.

Po pierwsze muszę wspomnieć, że książkę czyta się długo. Niektóre z opowiadań tam zawartych sprawiły, że odstawiłam książkę na bok i przez kilka godzin rozważałam poruszone tematy. Inne jednak skłaniały mnie do kwestionowania trzeźwości autorki. Sposób portretowania kobiet jest zdecydowanie niezwykły, a trudne tematy (jak seksualność kobiet dojrzałych, ofiary gwałtów itp.) w "przyziemny" i naturalny sposób skłaniają do refleksji. Jednak opowiadania, które są napisane jako strumienie myśli obniżają jakoś i ogólne wrażenie książki. Nie miały one dla mnie jakiegokolwiek sensu i bardzo się przy nich męczyłam.

Ogólnie utwór polecam.

Co to była za lektura... aż trudno zebrać myśli.

Po pierwsze muszę wspomnieć, że książkę czyta się długo. Niektóre z opowiadań tam zawartych sprawiły, że odstawiłam książkę na bok i przez kilka godzin rozważałam poruszone tematy. Inne jednak skłaniały mnie do kwestionowania trzeźwości autorki. Sposób portretowania kobiet jest zdecydowanie niezwykły, a trudne tematy (jak...

Jeszcze nie do końca wiem co przeczytałam, ale wiem na pewno dwie rzeczy: 1. wrócę do tych opowiadań (zdanie którego jeszcze nigdy nie wypowiedziałam) 2. choć niektóre są trudne, postmodernistyczne, pełne symboli dla mnie niejasnych nie mogłam się od tego zbioru uwolnić. Irytował mnie i za chwilę do niego wracałam.

To nie jest łatwa, niedzielna literatura, tylko coś naprawdę wyjątkowego.

Jeszcze nie do końca wiem co przeczytałam, ale wiem na pewno dwie rzeczy: 1. wrócę do tych opowiadań (zdanie którego jeszcze nigdy nie wypowiedziałam) 2. choć niektóre są trudne, postmodernistyczne, pełne symboli dla mnie niejasnych nie mogłam się od tego zbioru uwolnić. Irytował mnie i za chwilę do niego wracałam.

To nie jest łatwa, niedzielna literatura, tylko coś...

Wielka czarownica literatury brazylijskiej urodzona 100 lat temu pokazuje kobietę w każdej sytuacji, naturalnie, drżąco, nieprzewidywalnie, bez wstydu.

Wielka czarownica literatury brazylijskiej urodzona 100 lat temu pokazuje kobietę w każdej sytuacji, naturalnie, drżąco, nieprzewidywalnie, bez wstydu.