Poprawiona wersja tłumaczenia Łozińskiego bardzo przypomina wersję Marszała. Styl jest trochę mniej podniosły, bardziej przypominając język w oryginale. Większość terminów jest taka, jak w drugim tłumaczeniu, a do piaskali i Wolan da się przyzwyczaić i wcale nie ustępują czerwiom i Fremenom w brzmieniu. Dobre tłumaczenie ;)

Poprawiona wersja tłumaczenia Łozińskiego bardzo przypomina wersję Marszała. Styl jest trochę mniej podniosły, bardziej przypominając język w oryginale. Większość terminów jest taka, jak w drugim tłumaczeniu, a do piaskali i Wolan da się przyzwyczaić i wcale nie ustępują czerwiom i Fremenom w brzmieniu. Dobre tłumaczenie ;)

Wszyscy już chyba wiedzą o czym mniej więcej Diuna jest. Nie będę pisać o treści fabuły.

Bałam się tej lektury z dwóch powodów - po pierwsze zawsze wolałam książki fantasy niż sci-fi, a po drugie tłumacz - Łoziński zasłynął ze swojej wersji Władcy Pierścieni. Na szczęście tu tłumaczenie nie wydaje mi się złe. Wiele nazw jest innych niż w popularniejszych przekładach, ale przeszkadzało mi jedynie nazwaniem Fremenów - Wolanami (WHY?).

Muszę przyznać, że bardzo się w lekturę wciągnęłam. Historia idzie odpowiednim tempem. Dialogi nie są pretensjonalne ani monotonne. Opisy też są dobre.

Wątek ekologiczy przywodzi mi na myśl animację Hayao Miyazakiego "Nausicaä z Doliny Wiatru" (to jedna z moich ulubionych). Tam również istnieje pustynna kraina i stworzenia przypominające pustynne czerwie (w przekładzie Łozińskiego - piasakle).

Podczas lektury wyraźnie widać że dla autora bardzo ważne są pojęcia ekologii oraz religii.

Wszyscy już chyba wiedzą o czym mniej więcej Diuna jest. Nie będę pisać o treści fabuły.

Bałam się tej lektury z dwóch powodów - po pierwsze zawsze wolałam książki fantasy niż sci-fi, a po drugie tłumacz - Łoziński zasłynął ze swojej wersji Władcy Pierścieni. Na szczęście tu tłumaczenie nie wydaje mi się złe. Wiele nazw jest innych niż w popularniejszych przekładach, ale...

,,Diuna" Franka Herberta to jeden z klasyków literatury fantasy, o czym wiedziałam od dawna, ale niespecjalnie mnie ta książka przyciągała, klimaty kosmosu i scince-fiction to zdecydowanie nie jest coś, w czym odnajduję się najlepiej. Jednak wyjście nowej ekranizacji połączone z wieloma omówieniami i entuzjastycznymi recenzjami sprawiło, że uznałam, że będę bardzo żałować, jeśli nie poznam tej historii.

Akcja dzieje się prawdopodobnie wiele lat po naszych czasach, we wszechświecie pod wodzą Padyszacha Imperatora. Najcenniejszą substancją jest tajemniczy melanż wydobywany na planecie Arrakis, zwanej inaczej Diuną. Do jego eksploatacji zostaje wyznaczony książę Leto Atryda, który udaje się na Diunę razem z synem Paulem i konkubiną Jessicą. Tam musi zmierzyć się z wrogością Harkonnenów, dotychczasowych panów planety. W tym czasie Paula dręczą sny i wizje, a jego matka próbuje dociec, jakie są związki chłopaka z przepowiedniami, które poznała w klasztorze.

Moje pierwsze wrażenie podczas czytania: ,,Wow, kiedy ja ostatnio czytałam taką fantastykę". Bardziej ,,tolkienowską" (chociaż zarazem całkowicie inną w klimacie),skupioną na światotwórstwie, nie na bohaterach i akcji, z niesamowicie rozbudowanym uniwersum, które ma długą historię, zaczynającą się na długo przed główną fabułą i trwającą długo później. Herbert stworzył świat, w którym każdy element (religia, sprawy matrymonialne, natura) ma znaczenie i buduje całość. Nie jest to high fantasy dziejące się w całkiem innym świecie, tutaj mamy do czynienia z akcją w przyszłości, gdzie przetrwały pewne elementy naszych cywilizacji i Herbert bardzo zgrabnie łączył te elementy z własnymi pomysłami, nie przepisując z historii czy mitologii, ale umiejętnie przerabiając, tak, że wierzy się, że tak o naszej kulturze będą mogli myśleć ludzie za kilka wieków. Mamy tu masę filozoficznych myśli na temat śmierci, strachu, powiązań religii z polityką oraz tego, co to znaczy być człowiekiem. Dużą rolę odgrywa wojna, jej okrucieństwo oraz zatracanie się człowieka w dążeniu do władzy. Pojawia się także wątek zapewne inspirowany kolonializmem oraz produkcjami w rodzaju ,,Ostatni Mohikanin", gdzie ,,biały człowiek" wchodzi do nowego świata i staje po stronie jego mieszkańców. Obserwujemy to na Diunie, gdzie Harkonnenowie gnębią rdzenną ludność, a Atrydzi znajdują w niej punkt do zwycięstwa.

,,Diuna" jest przykładem klasycznego, epickiego fantasy, więc dla współczesnego czytelnika może mieć też wady. Zdecydowanie więcej poświęca się tu uwagi samemu światu oraz rozważaniom filozoficznym niż bohaterom i ich relacjom. Jeśli lubicie gwałtowne, burzliwe relacje miłosne w rodzaju Geralta i Yennefer, to tu ich nie znajdziecie - Herbert zarysowuje pewne problemy i odczucia związane ze związkiem księcia Leto oraz kapłanki Jessici, ale specjalnie wiele z tego nie wynika, natomiast wątek Paula i jego wybranki sprowadza się do tego, że byli sobie przeznaczeni, więc ich miłość jest uzasadniona. Wiele postaci jest też tu bardziej archetypami niż ludźmi z krwi i kości. Jako że ja w literaturze stawiam bardziej na portrety psychologiczne i uczucia nie potrafiłam do końca zakochać się w tej opowieści i bardziej jest ona z gatunku tych, które doceniam. Niemniej i w ,,Diunie" jest kilka perełek. Na pewno zalicza się do nich lady Jessica, postać moim zdaniem najbardziej skomplikowana i najbarwniejsza. Mimo że książka powstała dość dawno temu, Jessica na spokojnie może stać się wzorem współczesnej kobiety, silnej, zdecydowanej, budzącej respekt i zawsze dążącej do celu, ale potrafiącej też być wrażliwą i uczuciową. Bardzo ciekawie wypada postać Paula i jego droga od młodego, naiwnego nastolatka zapatrzonego w rodziców, poprzez dramaty, jakich doznaje na Diunie i które sprawiają, że postanawia sam zostać przywódcą, aż po końcówkę, kiedy obserwujemy, jak rodzi się w nim zimny, żądny władzy polityk. Jestem bardzo ciekawa dalszych losów tego bohatera, więc na pewno przeczytam kolejne tomy.

,,Diuna" nie jest książką dla każdego. Ze względu na objętość, rozbudowane światotwórstwo i bardziej ,,klasyczną" formę fantastyki, dla niektórych może być chwilami ciężka. Jednak jeśli ktoś chce dowiedzieć się więcej o tym, jakie są korzeni fantasy i scince-fiction, to na pewno warto się zapoznać.


,,Ci,którzy chronią w sobie człowieczeństwo, niemal zawsze są samotni."

,,Diuna" Franka Herberta to jeden z klasyków literatury fantasy, o czym wiedziałam od dawna, ale niespecjalnie mnie ta książka przyciągała, klimaty kosmosu i scince-fiction to zdecydowanie nie jest coś, w czym odnajduję się najlepiej. Jednak wyjście nowej ekranizacji połączone z wieloma omówieniami i entuzjastycznymi recenzjami sprawiło, że uznałam, że będę bardzo żałować,...

Intrygująca książka. Świat stworzony przez autora 50 lat temu na pustynnej planecie nadal fascynuje, uwodzi i przyciąga jak magnes. Od pierwszych stron czytelnik zostaje wciągnięty w intrygi i zdrady, w wir walki o władzę, wpływy i o wolność. Książka przepełniona jest magią i ezoteryką. Nie jestem fanką literatury SF, lecz tę książkę przeczytałam z dużą przyjemnością.

Intrygująca książka. Świat stworzony przez autora 50 lat temu na pustynnej planecie nadal fascynuje, uwodzi i przyciąga jak magnes. Od pierwszych stron czytelnik zostaje wciągnięty w intrygi i zdrady, w wir walki o władzę, wpływy i o wolność. Książka przepełniona jest magią i ezoteryką. Nie jestem fanką literatury SF, lecz tę książkę przeczytałam z dużą przyjemnością.

11/10 majstersztyk

11/10 majstersztyk

Z przyjemnością powtórnie odetchnęłam pylistą, gorącą atmosferą Arrakis i dotknęłam Stworzyciela :).
Książka, jak Diuna, z ludzkimi emocjami i namiętnościami, nie zestarzała się przez ponad pół wieku.
Klasyka gatunku - polecam.

Z przyjemnością powtórnie odetchnęłam pylistą, gorącą atmosferą Arrakis i dotknęłam Stworzyciela :).
Książka, jak Diuna, z ludzkimi emocjami i namiętnościami, nie zestarzała się przez ponad pół wieku.
Klasyka gatunku - polecam.