Trzeci w tym roku numer „Czasu Literatury” to sejsmograf katastroficzny. Próbujemy zapisać złe przeczucia, mroczne wizje i pesymistyczne prognozy, jakimi przesiąknięty jest nasz dzisiejszy język. Pandemia, totalitaryzm i populizm, kres demokracji, ocieplenie klimatu, wymieranie gatunków, barbaryzacja obyczajów, rosnąca przemoc, wojny religijne, nowe zniewolenie przez media społecznościowe – ze wszystkich stron otrzymujemy sygnały, że coś się nieodwołalnie zmieniło i nadal zmienia, raczej na ponuro i niebezpiecznie, niż pięknie i radośnie. Pesymizm przenika również do literatury to ona w pierwszej kolejności rejestruje nową świadomość. Zgromadzone w tym numerze eseje, felietony, rozmowy, a przede wszystkim poezja, jako najczulszy instrument literatury, opowiadają o naszych lękach i próbach radzenia sobie z nimi. Zawładnął nami nowy tekst – o końcu epoki – i śledzimy jego narracje.

Publikujemy. Przybliżamy. Smakujemy. Zachęcamy do spędzenia czasu z dobrą literaturą.