Przed laty komiks oceniłem bardzo nisko, nie podobał mi się powrót tych samych postaci, podobne wątki, Volsung. Teraz, po lekturze kolejnych Tomów, "Strażniczka..." to majstersztyk fabuły (impostor Thorgala, fantastyczne światy) oraz kreski (barwy i cienie robią tutaj robotę). Fajnie się czytało, bardzo lubię historie z początkiem i zakończeniem, więc to coś dla mnie i innych miłośników stand-alone'ów. A na deser: Tjahzi!!!

Przed laty komiks oceniłem bardzo nisko, nie podobał mi się powrót tych samych postaci, podobne wątki, Volsung. Teraz, po lekturze kolejnych Tomów, "Strażniczka..." to majstersztyk fabuły (impostor Thorgala, fantastyczne światy) oraz kreski (barwy i cienie robią tutaj robotę). Fajnie się czytało, bardzo lubię historie z początkiem i zakończeniem, więc to coś dla mnie i...

17 tom przygód Thorgala, wikinga pochodzącego od wysoko zaawansowanej technologicznie rasy ludzkiej to pochwała artyzmowi komiksu i wielkie arcydzieło gatunkowe. To bezpośrednia kontynuacja wątków z prequela – Gwiezdnego dziecka, a także wplątanie elementów z 3 tomu sagi. Fantastyczna przygoda pomiędzy jawą a snem, balansująca pomiędzy rasowym fantasy a nordycką baśnią, będąca pewnego rodzaju uwieńczeniem i wyjaśnieniem wszystkich niedopowiedzianych mitologicznych wątków cyklu. Bo oto mamy wielki powrót Strażniczki Kluczy, której jedynym pragnieniem jest czysta miłość do Thorgala, a jej romans zostanie okupiony okrutną intrygą nieśmiertelnych, która może rozerwać inne światy na strzępy, w tym krainę przyjaciela naszego bohatera, Tjahziego, pojawiającego się już we dwóch wcześniejszych zeszytach. Oczywiście za pionkiem, Volsungem de Nichor stoi odwiecznych wróg Nordmana – wąż Nidhogg, pragnący posiąść władzę nad wszystkimi światami Yggdrasila za pomocą cudownego pasa Strażniczki, a jedynym ratunkiem będzie nasz nieustraszony wędrowiec podróżujący pomiędzy fantastycznymi krainami otchłani. To sprawia iż ten zeszyt jest jednym z popkulturowych prekursorów modnej dzisiaj koncepcji multiświatów, która tak bardzo się rozpowszechniła dzisiaj w literaturze i filmach na podstawie komiksów o superbohaterach. Autorzy stają tutaj na głowie w kreacji ciekawych krajobrazów od pustynnych krain po cudowną florę i niebezpieczną faunę lodowych światów. Oczywiście nagromadzone tutaj elementy mitologiczne w ciekawy sposób pokrywają się z prawdziwym światem ludzi. Nie szczędzą też wyobraźni dojrzalszych czytelników wplątując małą dawkę śmiałej erotyki na linii Aegirsson–Strażniczka. Zakończenie będące o wiele ciekawszym uwieńczeniem wątku Nidhogga, niż w Gwiezdnym Dziecku, pozostaje otwarte na solo przygody Thorgala, jakby autorom nie zależało już na prowadzeniu magicznej historii Jolana, nowo–narodzonej Louve i ich matki Aaricii. To otwiera wiele możliwość na krwiste fantasy bez elementów familijnych, jednak wszyscy wiem, że Thorgal nie może istnieć bez swojej powinności wobec ukochanej i dzieci, bo to one go definiują, także należy bezzwłocznie zobaczyć co kolejne zeszyty nam oferują.

17 tom przygód Thorgala, wikinga pochodzącego od wysoko zaawansowanej technologicznie rasy ludzkiej to pochwała artyzmowi komiksu i wielkie arcydzieło gatunkowe. To bezpośrednia kontynuacja wątków z prequela – Gwiezdnego dziecka, a także wplątanie elementów z 3 tomu sagi. Fantastyczna przygoda pomiędzy jawą a snem, balansująca pomiędzy rasowym fantasy a nordycką baśnią,...

Okładka trochę przekłamuje wizerunek Steqżniczki kluczy. Ogólnie rzecz biorąc nie udała się ta okładka rysownikowi. Historia której dotyczy ten zeszyt wiąże opowieść z ludami sassow, danów i celtów. Świat wykreowany w tej częściJak ktoś chce daje możliwość dostrzeżenia świata ķrasnoludków z innej perspektywy. Wiara w konkretne bóstwa krasnoludków może sugerować, że zaczna większpć naszych staruszków jednak czyta fantastykę miłosną.

Okładka trochę przekłamuje wizerunek Steqżniczki kluczy. Ogólnie rzecz biorąc nie udała się ta okładka rysownikowi. Historia której dotyczy ten zeszyt wiąże opowieść z ludami sassow, danów i celtów. Świat wykreowany w tej częściJak ktoś chce daje możliwość dostrzeżenia świata ķrasnoludków z innej perspektywy. Wiara w konkretne bóstwa krasnoludków może sugerować, że zaczna...

Po brutalnej i ponurej "Wilczycy" "Strażniczka kluczy wydaje się niemal kreskówkowa, zarówno jeśli chodzi o tempo akcji, jak i kolorystykę (inne światy jak zwykle robią wrażenie feerią barw),a nawet teksty postaci (skrzaty wyraźnie robią za comic relief). Z jednej strony miło wrócić do dawnych wątków, z drugiej strony Volsung z Nichor jest żenującym kretynem bez krztyny chytrości; gdy tylko może, zaczyna tłuc, dźgać, gwałcić i niechlujnie żłopać piwo. Vor Wspaniały z "Wilczycy" był przy nim postacią subtelną i wyważoną. Ta przesada i karykaturalna dosłowność odbiera podłościom Volsunga jakiekolwiek ciężar.
Mam wrażenie pewnej niespójności stylistycznej, bo właśnie z jednej strony motywy niemal baśniowe, z drugiej strony kreskówkowy humor, z trzeciej strony te karykaturalne podłości Volsunga, z czwartej niby poważna końcówka, w której Thorgal głupio porzuca rodzinę, żeby ją chronić, co - jeśli dobrze pamiętam - stanowi wstęp do bardzo, bardzo męczącego wątku. Uff. Niestety, zdaje się, że złotą erę Thorgala mam już za sobą - chociaż samą "Strażniczkę kluczy" czyta się nawet bezboleśnie i jako czysta rozrywka sprawdza się nieźle.

Po brutalnej i ponurej "Wilczycy" "Strażniczka kluczy wydaje się niemal kreskówkowa, zarówno jeśli chodzi o tempo akcji, jak i kolorystykę (inne światy jak zwykle robią wrażenie feerią barw),a nawet teksty postaci (skrzaty wyraźnie robią za comic relief). Z jednej strony miło wrócić do dawnych wątków, z drugiej strony Volsung z Nichor jest żenującym kretynem bez krztyny...

I ostatnia z cyklu najlepszych opowieści o Thorgalu - znowu bardziej thriller z elementami grozy, zgrabna intryga, ładnie połączona z wątkami z dawnych tomów. Świetna, jednotomowa historia.

I ostatnia z cyklu najlepszych opowieści o Thorgalu - znowu bardziej thriller z elementami grozy, zgrabna intryga, ładnie połączona z wątkami z dawnych tomów. Świetna, jednotomowa historia.

Fantasy pełną gębą. Podróże miedzy światami, powrót starych bihaterów, Tjahzi, Strażniczka Kluczy, wrogowie Nidhogg i kłamliwy Volsung z Nichor, który podstępem zajmuje miejsce Thorgala. Bardzo ciekawa, trzymająca w napięciu historia. Jedynie samo zakończenie nie podoba mi się, ale stanowi ono wstęp do kolejnych tomów komiksu. Osobiście wolałbym, aby dzieje Thorgala nieco inaczej się później potoczyły... ale jest tak, a nie inaczej, aby nie było nudno, wiadomo!

Fantasy pełną gębą. Podróże miedzy światami, powrót starych bihaterów, Tjahzi, Strażniczka Kluczy, wrogowie Nidhogg i kłamliwy Volsung z Nichor, który podstępem zajmuje miejsce Thorgala. Bardzo ciekawa, trzymająca w napięciu historia. Jedynie samo zakończenie nie podoba mi się, ale stanowi ono wstęp do kolejnych tomów komiksu. Osobiście wolałbym, aby dzieje Thorgala nieco...

Podobno ostatni naprawdę dobry Thorgal. Historia całkiem ok, kilka znanych wcześniej postaci i baśniowość jak z tomów o młodości Thorgala i Aaricii. Zakończenie niezbyt logiczne - gość, który do tej pory robił wszystko, by chronić rodzinę, teraz, dla jej rzekomego bezpieczeństwa, zostawią ją. Rozumiem, że autorzy chcieli zabrać bohatera w dłuższą podróż, ale mogli to sensowniej umotywować

Podobno ostatni naprawdę dobry Thorgal. Historia całkiem ok, kilka znanych wcześniej postaci i baśniowość jak z tomów o młodości Thorgala i Aaricii. Zakończenie niezbyt logiczne - gość, który do tej pory robił wszystko, by chronić rodzinę, teraz, dla jej rzekomego bezpieczeństwa, zostawią ją. Rozumiem, że autorzy chcieli zabrać bohatera w dłuższą podróż, ale mogli to...

Jak bardzo mi źle z tym, że strażniczka kluczy oddała się temu Volsungowi :((

Jak bardzo mi źle z tym, że strażniczka kluczy oddała się temu Volsungowi :((

Opowieść całkiem udana, gdyby nie to bezsensowne zakończenie; zupełnie nie pasujące do charakteru Thorgala.

Opowieść całkiem udana, gdyby nie to bezsensowne zakończenie; zupełnie nie pasujące do charakteru Thorgala.

Polecam

Polecam