„Normalność” to bardzo niebezpieczne określenie. Z reguły oznaczamy nim tych ludzi, którzy należą do większości i narzucają styl życia oraz myślenia pozostałym. Kim są zaś owi pozostali? Logicznym byłoby nazwanie ich „nienormalnymi”. Tylko czy aby na pewno byłoby to określenie odpowiednie? Zatem jeśli nie nienormalni, to jacy?

Są pytania, na które nie można znaleźć jednoznacznej odpowiedzi. Są też ludzie, którzy wcale nie pragną poznać odpowiedzi na wszystkie istniejące pytania. Wojciech Eichelberger, choć nie narzuca nikomu swojego światopoglądu i jest daleki od oceniania kogokolwiek, to jednocześnie gromadzi wokół siebie całe rzesze chętnych do poznania jego opinii. Jest psychoterapeutą, prowadzi warsztaty i liczne szkolenia, w których stara się odwoływać do zasady holistycznego postrzegania człowieka, czyli w sposób całościowy, zwracając uwagę na fakt, że oprócz psychiki każdy ma też ciało, energię i duchowość. Od lat zapracowany do granic możliwości, angażujący się w różnorakie przedsięwzięcia, zarówno zawodowe, jak i zupełnie prywatne, wreszcie znalazł chwilę na zrobienie prezentu wszystkim tym, dla których stanowi autorytet. „Wariat na wolności. Autobiografia” to książka niesamowicie szczera i cudownie kojąca, w której Wojciech Eichelberger dokonuje rozrachunku ze swoim całym życiem.

Sposób formułowania myśli, styl wyrażania opinii – wszystko w tej książce wydaje się odbiciem porządku, jaki panuje w umyśle autora. Latami zbierał doświadczenia, zgłębiał tajniki medytacji zen i porządkował swoją psychikę. Nieprawdą jest bowiem, że nie został dotknięty trudnościami, jakie towarzyszą w życiu wielu jego pacjentom, którym pomaga uporać się z demonami przeszłości. Jak dowiadujemy się z tej książki, urodzony pod koniec drugiej wojny światowej jako pogrobowiec, skazany był przez lata na życie w cieniu wyidealizowanego wspomnienia o ojcu. Nie było to przy tym własne jego wspomnienie, a raczej legenda przekazana przez matkę. Ojciec był niedoścignionym wzorem do naśladowania, choć przecież nigdy tak naprawdę nie został przez autora poznany. Może właśnie z tego powodu stał się dla niego największym autorytetem.

Młodość, przemoc domowa, bieda, ciasnota malutkiego mieszkania, a właściwie jednego pokoju, który trzeba było dzielić z matką i bratem, trudy w relacjach damsko-męskich – wszystko w opowieści Eichelbergera okraszone zostało dużą dawką mocno dla niego charakterystycznego optymizmu. Kiedy jednak przypatrzymy się temu nieco głębiej, być może okaże się, że droga jaką musiał on pokonać od zagubionego dziecka do wybitnego psychoterapeuty, musiała być bardzo kręta. Choć dziś radzi sobie doskonale, jego życie wcale nie było usłane płatkami róż. Nic mu samo z nieba nie spadło i choć miał szczęście trafić w swoim życiu na bardzo mądrych ludzi, którzy stali się dla niego nauczycielami, to to, kim jest dziś, jest jego własną zasługą.

Pisanie autobiografii odkładał wciąż na później. Wydawało mu się, że to by źle o nim świadczyło – ktoś mógłby go przecież posądzić o skłonności narcystyczne. W wieku siedemdziesięciu pięciu lat doszedł jednak do wniosku, że nadszedł czas na przełamanie swoich wieloletnich oporów.

[…] dzięki licznym rozmowom, które prowadziłem z bliskimi ludźmi, pozbyłem się narcystycznej potrzeby walki z własnym narcyzmem. Zrozumiałem, że zarówno przyjmując propozycję wydawnictwa, jak i ją odrzucając, nie ucieknę przed własnymi i cudzymi podejrzeniami o narcystyczne motywacje, bo odmówienie tak szacownemu Wydawcy napisania autobiografii też może być przecież uznane za przejaw narcyzmu. Jak w tej anegdotce o mnichu, który uważał, że na świecie nie ma drugiego tak skromnego jak on. […] A ostatecznie przekonały mnie słowa kogoś mi życzliwego: „Niech się pan tak nie przejmuje – autobiografie piszą tylko ci, którzy mają słabe widoki na to, że ktoś kiedyś zechce zadać sobie trud pisania ich biografii”. Przyznam, że kamień spadł mi z serca.*

Ci, którzy znają nazwisko Eichelbergera, nie muszą być specjalnie do tej książki przekonywani. Jeśli natomiast nigdy o nim nie słyszeliście, zachęcam nie tylko do sięgnięcia po „Wariata na wolności”, ale i zainteresowania się szeroką działalnością autora. Człowiek ten jest bowiem chodzącym dowodem na to, że bez względu na życiowe trudności, jeśli tylko zechcemy, możemy osiągnąć właściwie wszystko.

Izabela Straszewska

* Cytat z książki.