Co jakiś czas dopada mnie obsesja holocaustu. Wtedy czytam i oglądam wszystko co dotyczy tego tematu. Jak bym potrzebowała na nowo przekonać się,że to wszystko nie jest tylko wytworem mojej wyobraźni i jak by można było wyczytać coś nowego. Szczerze mówiąc nie wiem skąd się bierze taka potrzeba zgnębienia się , bo te okresy kończą się u mnie koszmarami i poważnym zmasakrowaniem na czas dłuższy. Ale tak mam i już..głupia może jestem.
Tym razem padło więc na dziewczynkę w czerwonym płaszczyku. Tematyka, wiadomo, skrajnie depresyjna. Cierpienie, niesprawiedliwość, bieda i śmierć.
Ale co w tej książce jednak mnie zadziwiło? Ano to,że ta książka nie jest tą z tych wybitnie dołujących. Oczywiście pełno tu koszmaru ,ale w oczach dziecka na opowieść zasługują też rzeczy dobre. Np. Boże Narodzenie tak obce dla Żydówki,ale takie wesołe dla dziecka. Opowieści mamy snute w ciemności, w obcych łóżkach. Oczywiście w tym całym wariactwie nie tyle są momenty szczęśliwe, co pokrzepiające.
Co poza tym? To , nad czym przyznam, mimo tego wszystkiego co wiedziałam, mało się zastanawiałam. Czyli co się dzieje "po". Po powrocie z obozu, z wygnania czy z frontu. Opowieści zawsze się zdawały kończyć po wyzwoleniu takim czy innym. Oczami wyobraźni widziałam radość dzieci, ulgę dorosłych i ogólną mobilizacją w próbie powrotu do normalności. Oczywiście na zgliszczach i w żałobie, ale jednak ... W "dziewczynce" ten proces pokazany jest całkiem inaczej. Ludzie wracający do bliskich są zmienieni, nie do poznania, całkiem inni. Dzieci zapominają rodziców bo więzy zostały brutalnie zerwane. Każdy wraca ze swoimi demonami i wspomnienia kiełkują zbierając kolejne żniwo. Ludzie poobijani, zniszczeni...to są ukryte ofiary holocaustu...
Wartości literackiej nie oceniam. Jest nieistotna.

Co jakiś czas dopada mnie obsesja holocaustu. Wtedy czytam i oglądam wszystko co dotyczy tego tematu. Jak bym potrzebowała na nowo przekonać się,że to wszystko nie jest tylko wytworem mojej wyobraźni i jak by można było wyczytać coś nowego. Szczerze mówiąc nie wiem skąd się bierze taka potrzeba zgnębienia się , bo te okresy kończą się u mnie koszmarami i poważnym...