Książka jest zapisem rozmów autorki, z reżyserem i jego żoną. Książka zawiera zdjęcia z życia rodziny, oraz zdjęcia pocztówek, które Pan Krzysztof ma w zwyczaju wysyłać. Moim zdaniem cudowny, coraz rzadziej spotykany zwyczaj.

Państwo Zanussi opowiadają o sobie, o swoim małżeństwie, o życiu codziennym, o pracy, o pasjach. Dwie artystyczne dusze, dwa różne charaktery. Jak pięknie się uzupełniają, jak mówią o sobie, można odczuć ich prawdziwie dojrzałą miłość, wzajemny szacunek i poważanie. Do pozazdroszczenia.
Bardzo ciekawa książka, bardzo przyjemnie się ją czyta.
Polecam.

Książka jest zapisem rozmów autorki, z reżyserem i jego żoną. Książka zawiera zdjęcia z życia rodziny, oraz zdjęcia pocztówek, które Pan Krzysztof ma w zwyczaju wysyłać. Moim zdaniem cudowny, coraz rzadziej spotykany zwyczaj.

Państwo Zanussi opowiadają o sobie, o swoim małżeństwie, o życiu codziennym, o pracy, o pasjach. Dwie artystyczne dusze, dwa różne charaktery. Jak...

Najlepsza książką o Krzysztofie Zanussim, piękne rozmowy z nim i jego żoną. Polecam nowe, drugie wydanie, książki, które właśnie się ukazało: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4886578/zycie-rodzinne-zanussich-rozmowy-z-...

Najlepsza książką o Krzysztofie Zanussim, piękne rozmowy z nim i jego żoną. Polecam nowe, drugie wydanie, książki, które właśnie się ukazało: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4886578/zycie-rodzinne-zanussich-rozmowy-z-...

Bardzo dobrze przeprowadzona rozmowa. Powinnam dać lepszą ocenę... Jednak książka zupełnie nie w moim stylu i czytana z polecenia ;) Na pewno sprawi, że lepiej zrozumiem filmy Pana Krzysztofa, jednak na pewno do tekstu nie wrócę. Ale! Ale Elżbieta jest super babka! Życie rodzinne Zanussich może nie zmieni moich poglądów, za to zapałałam sympatią do tej starszej pary przesympatycznych, szalenie błyskotliwych ludzi. <3

Bardzo dobrze przeprowadzona rozmowa. Powinnam dać lepszą ocenę... Jednak książka zupełnie nie w moim stylu i czytana z polecenia ;) Na pewno sprawi, że lepiej zrozumiem filmy Pana Krzysztofa, jednak na pewno do tekstu nie wrócę. Ale! Ale Elżbieta jest super babka! Życie rodzinne Zanussich może nie zmieni moich poglądów, za to zapałałam sympatią do tej starszej pary...

Bardzo dobra książka, reprezentująca wysoki poziom sztuki reportażowej, z którą coraz mnie można mieć do czynienia w schamiałym świecie.

Każdy zainteresowany kinem Krzysztofa Zanussiego powinien sięgnąć po tą pozycję. POLECAM!

Bardzo dobra książka, reprezentująca wysoki poziom sztuki reportażowej, z którą coraz mnie można mieć do czynienia w schamiałym świecie.

Każdy zainteresowany kinem Krzysztofa Zanussiego powinien sięgnąć po tą pozycję. POLECAM!

Genialna książka, polecam!

Genialna książka, polecam!

Kiedy spotyka się troje artystów, reżyser filmowy, malarka i poetka, to treść ich rozmowy musi być fascynująca. A jeśli do tego dodamy fakt, że Krzysztof Zanussi po raz pierwszy uchyla rąbka tajemnicy, za jaką chował swoje prywatne życie, to temperatura emocji, z jakimi zabrałam się za lekturę sięgnęła zenitu.

Książka jest zapisem rozmowy, którą nieśpiesznie prowadziło troje przyjaciół. Podział na rozdziały wyznaczają pocztówki, które Krzysztof Zanussi słał latami do zaprzyjaźnionej poetki, Barbary Gruszki-Zych. Z lektury książki czytelnik może się dowiedzieć o zamiłowaniu reżysera do wysyłania widokówek do żony i przyjaciół z każdego miejsca na świecie, w którym przyszło mu bywać. „Podczas podróży wspaniale się tęskni”[1] – mówi Zanussi o rozstaniach z żoną na czas podróży służbowych – „Wysyłam je [pocztówki], żeby mniej tęsknić. Tak się do tego przyzwyczaiłem, że robię to nawet, gdy jedziemy razem i siedzę po drugiej stronie stolika.”[2] Treść pocztówek determinuje temat, jaki przewija się we fragmencie rozmowy, a są tam treści zarówno przyziemne, na przykład szkody, jakie robią krety w ogrodzie, jak i filozoficzne oraz religijne. Rozmowa toczy się powoli, niektóre wątki powracają jako dygresja, za każdym razem odsłaniając inny aspekt życia Zanussich. Czułam się tak, jakby autorka zdejmowała, jedną po drugiej, zasłony okrywające życie bohaterów.

Krzysztof Zanussi, którego do tej pory znałam tylko jako reżyseria, człowiek, który skrupulatnie ukrywał swoje życie prywatne przed wścibskimi mediami, mężczyzna bardzo tajemniczy, zaprasza czytelnika do wspólnej rozmowy. Czułam się gościem państwa Zanussich, czwartą osobą przy stole, uczestniczką rozmowy. Nie miałam więc, tak częstego podczas czytania biografii uczucia, że jestem intruzem, że naruszam granice prywatności, poznaję sekrety, które bohater książki, gdyby mógł, wolałby zachować dla siebie.

Oprócz poznania historii z życia bohaterów, które ukształtowały ich jako ludzi i artystów, czytelnik poznaje również genezę niektórych filmów Zanussiego, a także jego upodobania kulinarne, ogromną gościnność, a nawet …. Second handy, w których kupuje garnitury.

Zafascynowała mnie osoba żony reżysera, Elżbieta Grocholska-Zanussi, kobieta, która stworzyła artyście prawdziwy dom, dom, do którego chce się wracać, i w którym wszystko działa jak w szwajcarskim zegarku tak, aby mąż nie musiał się martwić prozą życia. To kobieta wulkan, która nie tylko wraz z mężem zasponsorowała, ale w dużym stopniu własnoręcznie zbudowała kościół, gotuje obiady na kilkanaście osób ponieważ „…nie ma się w tym życiu prawa leżeć….”[3].

Bardzo spodobało mi się to, co bohaterowie mówili o trudzie pracy nad sobą, walce z samousprawiedliwianiem się, o pracy nad związkiem. To cnoty niesłusznie zapomniane w obecnych czasach.

Szczerze polecam lekturę tej mądrej książki.

[1] „Życie rodzinne Zanussich”, Barbara Gruszka-Zych, Działania Wizulane 2019, s. 19
[2] tamże
[3] tamże, s. 83

Kiedy spotyka się troje artystów, reżyser filmowy, malarka i poetka, to treść ich rozmowy musi być fascynująca. A jeśli do tego dodamy fakt, że Krzysztof Zanussi po raz pierwszy uchyla rąbka tajemnicy, za jaką chował swoje prywatne życie, to temperatura emocji, z jakimi zabrałam się za lekturę sięgnęła zenitu.

Książka jest zapisem rozmowy, którą nieśpiesznie prowadziło...

Książka Barbary Gruszki-Zych w ciekawy sposób - w formie rozmowy - przedstawia historie swoich długoletnich przyjaciół: Krzysztofa Zanussiego i jego żony Elżbiety Grocholskiej-Zanussi, którzy bardzo szczerze i otwarcie opowiedzieli jej o swoim poznaniu, dojrzewaniu do przyjaźni i miłości, o radościach i niepowodzeniach.
Polecam, bo to ciekawa i wartościowa lektura dla każdego.

Książka Barbary Gruszki-Zych w ciekawy sposób - w formie rozmowy - przedstawia historie swoich długoletnich przyjaciół: Krzysztofa Zanussiego i jego żony Elżbiety Grocholskiej-Zanussi, którzy bardzo szczerze i otwarcie opowiedzieli jej o swoim poznaniu, dojrzewaniu do przyjaźni i miłości, o radościach i niepowodzeniach.
Polecam, bo to ciekawa i wartościowa lektura dla każdego.

W książce, będącej formą wywiadu, znajdziemy mnóstwo informacji, nie tylko o jednym z moich ulubionych reżyserów, ale także o jego żonie Elżbiecie i poetce Barbarze Gruszce-Zych, przeprowadzającej rozmowy z małżeństwem Zanussich. Każdy rozdział zaczyna się od zdjęć tekstów kartek wysyłanych z różnych miejsc globu przez Krzysztofa Zanussiego (straszliwie nabazgranych, ale szczęśliwie rozszyfrowanych) i adresowanych do zaprzyjaźnionej poetki. Widać z nich niesamowitą aktywność artysty: podróżowanie non stop po całym świecie w charakterze jurora, uczestnika konferencji, wykładowcy czy reżysera/autora, spotykającego się ze swoimi widzami/czytelnikami. Bardzo ciekawe są też zamieszczone zdjęcia rodzinne.
Z prowadzonych niebanalnych rozmów wyłaniają się trzy niezwykle ciekawe, kompletnie różne, osobowości; każda z nich jest artystą, każda spełnia się inaczej. Tematem są, zapowiedziane tytułem, historie rodzinne, ale także znacznie poważniejsze sprawy: Bóg, wiara, życie duchowe, postawy moralne, przyjaźnie, stosunek do śmierci, itp. Czasami nie jest to łatwa lektura.
Jako kinomanka byłam zawiedziona, że filmy mistrza występują gdzieś daleko w tle i nie one są tu najważniejsze. Ale po zaakceptowaniu takiej formuły, książka wydaje mi się być bardzo wartościową pozycją. Wśród wielu ciekawych informacji dosyć przykro było usłyszeć to co Zanussi kilka razy podkreślał, że czuje się dużo mniej doceniany w Polsce niż zagranicą.

W książce, będącej formą wywiadu, znajdziemy mnóstwo informacji, nie tylko o jednym z moich ulubionych reżyserów, ale także o jego żonie Elżbiecie i poetce Barbarze Gruszce-Zych, przeprowadzającej rozmowy z małżeństwem Zanussich. Każdy rozdział zaczyna się od zdjęć tekstów kartek wysyłanych z różnych miejsc globu przez Krzysztofa Zanussiego (straszliwie nabazgranych, ale...

To dobra i mądra książka. Jestem wdzięczny Państwu Zanussim, że zechcieli się podzielić doświadczeniem długiego życia, mądrością, do której dojrzewali na przestrzeni wielu lat małżeństwa, wiele dłuższego niż moje, dlatego tym cenniejsze są dla mnie ich zwierzenia. Szczególnie wartościowe jest to, że bez najmniejszego skrępowania mówią o Panu Bogu. Być może są już na tym etapie życia, że wiedzą iż Bóg jest tak naprawdę najważniejszy. Pomijanie Go w rozmowie o własnym życiu byłoby fałszem. Dziękuję. Zdecydowanie zachęcam do lektury.

To dobra i mądra książka. Jestem wdzięczny Państwu Zanussim, że zechcieli się podzielić doświadczeniem długiego życia, mądrością, do której dojrzewali na przestrzeni wielu lat małżeństwa, wiele dłuższego niż moje, dlatego tym cenniejsze są dla mnie ich zwierzenia. Szczególnie wartościowe jest to, że bez najmniejszego skrępowania mówią o Panu Bogu. Być może są już na tym...

W tym przypadku wiedziałem po co sięgam. Klimat rozmowy jest tutaj istotny, nie ma pośpiechu. Tak odbierałem, kawałek po kawałku, trochę filozofii z wkładem teologicznym. No bo jak inaczej może przebiegać rozmowa z Krzysztofem Zanussim. O życiu filmowym i tym przeplatanym codziennością. Tutaj Pani Elżbieta, małżonka, pisze "scenariusze" i maluje. Obraz ten, namalowany słowem niejako zaprosił mnie czytelnika do stołu, jako czwartego uczestnika tego spotkania. To już jest ogromna zasługa Barbary Gruszki-Zych. O tym czy prawda ma charakter metafizyczny ? Czy pewność powinna pozostawać zawsze niepewna ? O tym dlaczego ważny jest ogród... i jak wybudować kościół. Ale przede wszystkim o życiu tym we dwoje, o rodzicach i korzeniach z których wyrastamy. Napisać muszę iż jest to dobra książka, ale dobra w sensie dobroci którą ze sobą niesie słowo. Nie tak znowu często w ostatnich latach mogłem po taki tekst sięgać. Takie mamy czasy, dlatego gorąco polecam. I czytamy niespiesznie.

W tym przypadku wiedziałem po co sięgam. Klimat rozmowy jest tutaj istotny, nie ma pośpiechu. Tak odbierałem, kawałek po kawałku, trochę filozofii z wkładem teologicznym. No bo jak inaczej może przebiegać rozmowa z Krzysztofem Zanussim. O życiu filmowym i tym przeplatanym codziennością. Tutaj Pani Elżbieta, małżonka, pisze "scenariusze" i maluje. Obraz ten, namalowany...