Prawie na każdym spotkaniu z osobami zainteresowanymi tym, co się dzieje w Polsce, pada pytanie: Dlaczego Kościół katolicki milczy i nie zajmuje stanowiska w ważnych sprawach dotyczących społeczeństwa? Odpowiedź na to pytanie nie jest łatwa, ale jedno jest pewne: to milczenie zarzucają Kościołowi różne środowiska – sami katolicy, ale także osoby i media o poglądach lewicowych, liberalnych, ludzie niewierzący. Może to dziwić, ale nawet ci, którzy zarzucają Kościołowi, że się miesza do polityki, nagle zarzucają mu, że milczy.

Tadeusz Pieronek bez wątpienia należał do najbardziej rozpoznawalnych polskich biskupów. Był profesorem nauk prawnych, sekretarzem generalnym Konferencji Episkopatu Polski, rektorem Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Na emeryturze mieszkał na Wawelu, skąd regularnie komentował aktualne wydarzenia w kraju i na świecie. Można powiedzieć, że nie uciekał od mediów, które chętnie to wykorzystywały. Komentarze biskupa Pieronka były często ostre i bardzo odważne.

Jako teolog z wykształcenia, a także osoba żywo zainteresowana sprawami Polski i Kościoła,
z wieloma jego opiniami się nie zgadzałem. Niemniej jednak warto zapoznać się z jego poglądami i stwierdzeniami. Bez wątpienia zmuszają one do refleksji, myślenia i szukania ewentualnych kontrargumentów.

Bardzo chętnie więc przystąpiłem do lektury książki pod tytułem „Biskupom nie wolno milczeć. Ostatnie felietony”. Ukazała się ona nakładem wydawnictwa Znak. Felietony składające się na tę publikację swoje pierwodruki miały w „Gazecie Krakowskiej”. Ich autorem jest oczywiście biskup Tadeusz Pieronek. Były pisane w latach 2015–2018 jako bieżące komentarze do aktualnych wydarzeń.

Pierwszy z nich pochodzi z listopada 2015 roku, okresu tuż po wyborach parlamentarnych. Na wstępie zdradzę, że lwia część tekstów jest poświęcona polityce. Niestety, próżno tutaj doszukiwać się obiektywizmu autora, o który tak bardzo apeluje. Zamiast tego jest nieustanne krytykowanie rządów Zjednoczonej Prawicy. Jedną z niewielu rzeczy, które zdaniem biskupa zasługują na uznanie, jest program 500 plus. Poza tym jednak niemal na każdej stronie czytamy o „dyktaturze jednej partii” itp. Czasem można odnieść wrażenie, że biskup Pieronek jest wręcz rzecznikiem opozycji. Kiedy się czyta ciągiem kilkadziesiąt felietonów, bywa to nużące i wręcz denerwujące.

Od biskupa oczekuję jednak, że więcej będzie mówił o Bogu, ewangelii czy o sprawach Kościoła. Wspomnę, że ksiądz biskup zabiera również głos w sprawach imigrantów, wypoczynku, ekologii, smogu, sportu. Pisze nawet o… krukach. Można zaryzykować twierdzenie, że nie ma wydarzenia z lat 2015–2018, które nie doczekałoby się komentarza ze strony biskupa Pieronka.

Książkę polecam wszystkim, którzy śledzą aktualne wydarzenia z kraju i ze świata. Nie spodziewajcie się jednak, że biskup „politycznie” czymś was zaskoczy. Nie zmienia to jednak faktu, że warto przeczytać „Ostatnie felietony”. Pobudzają one do refleksji i zachęcają do artykułowania własnych sądów o tym, co się dzieje wokół nas.

Wojciech Sobański