Rzadko mi się zdarza, że po odłożeniu przeczytanej książki nie jestem w stanie wydusić z siebie słowa. W przypadku tej książki tak właśnie jest. Brakuje mi tchu, mam oczy pełne łez, a emocje sięgające zenitu nie opadają. To chyba świadczy o tym, że książka jest dobra. Więcej niż dobra. Dużo więcej. Osoba, która mi ją poleciła prosiła, żebym koniecznie podzieliła się z nią wrażeniami, więc pomyślałam, że to pewnie niezła książka będzie. Jednak patrząc na opis i okładkę spodziewałam się jakiegoś romansu w trudnych warunkach, hm... to chyba nie dla mnie. A tutaj szok, rozłożyła mnie "Czerń i purpura" na łopatki. Czy to książka o miłości? Tak, ale nie takiej słodkiej, romantycznej miłości. O trudnej? Bo ona ofiara, a on oprawca? Owszem, ale takie określenie to bardzo duże niedopowiedzenie. Dla mnie to książka o człowieczeństwie i jego braku, o okrucieństwie i łagodności, o wyborach, ale tych najtrudniejszych. Czytając miałam z tyłu głowy eksperyment więzienny profesora Zimbardo. Dlaczego zwykli ludzie czynią zło. Cóż, Zimbardo w wyjaśnianiu tego mechanizmu mógłby się uczyć od Wojciecha Dutki. Bo on to zrobił mistrzowsko. I do tego język, który prowadził mnie od pierwszej do ostatniej strony bez znieczulenia tak, że byłam w Auschwitz, dym szczypał mnie w oczy, zapach wywoływał mdłości i ciało swędziało. Jakbym miała określić tą książkę jednym słowem, to powiedziałabym: dramatyczna. Dla osób, które nie boją się ogromnych wrażeń.

Rzadko mi się zdarza, że po odłożeniu przeczytanej książki nie jestem w stanie wydusić z siebie słowa. W przypadku tej książki tak właśnie jest. Brakuje mi tchu, mam oczy pełne łez, a emocje sięgające zenitu nie opadają. To chyba świadczy o tym, że książka jest dobra. Więcej niż dobra. Dużo więcej. Osoba, która mi ją poleciła prosiła, żebym koniecznie podzieliła się z nią...