To jest zupełnie inna książka od wszystkiego, co dotąd kojarzyłem z nazwiskiem Mariusza Czubaja.
Powieść jest krótka, ale trudno ją przypisać do jakiegoś konkretnego gatunku. Przede wszystkim nie jest to kryminał, choć jakiś śladowy wątek tego typu też się pojawia. Zasadniczo jest to opowieść o warszawskiej bohemie z lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku, ze szczególnym naciskiem na środowisko muzyków jazzowych. Mieszają się tu nie tylko postaci rzeczywiste z fikcyjnymi, ale także prawdziwe, niedbale schowane pod wymyślonymi nazwiskami.
Powieść zaczyna się od pogrzebu Komedy i kto wie, czy właśnie okrągła rocznica śmierci tego wybitnego artysty nie była jedną z głównych inspiracji do napisania tej książki. W każdym razie sam autor określa ją jako najważniejszą w swoim dotychczasowym dorobku literackim.
Wprawdzie fabuła mnie specjalnie nie porwała, ale już klimat przesiąknięty ponadczasową muzyką gigantów jazzu – jak najbardziej. Nie obeszło się zresztą bez odświeżenia dawno nie słuchanych płyt (polecam zwłaszcza w trakcie lektury) i to jest dla mnie największa wartość tej książki.
Mimo wszystko warto było się przekonać, czy Czubaj radzi sobie w innych, niż kryminalne, klimatach. Moim zdanie radzi sobie całkiem dobrze.

To jest zupełnie inna książka od wszystkiego, co dotąd kojarzyłem z nazwiskiem Mariusza Czubaja.
Powieść jest krótka, ale trudno ją przypisać do jakiegoś konkretnego gatunku. Przede wszystkim nie jest to kryminał, choć jakiś śladowy wątek tego typu też się pojawia. Zasadniczo jest to opowieść o warszawskiej bohemie z lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku, ze szczególnym...